Alle inzendingen over meerpalen.

Een handelaar uit het Limburgse Haelen Handelde zijn hele leven al in meerpalen. Tot hij op een dag Een bestelling zag Voor meer palen.…

gaande in dit koele nevelland geen hoek of kant geen weidsheid geen meerpaal geen anker rondom alleen het witte water rondom alleen mijn eeuwigheid…

je staat onthand op de kade van het afmerend vergeten bij de meerpaal van een groot verlies en moet met lede ogen aanzien hoe het schimmige scheepje van weleer snel stroomafwaarts zeilt…

Hoe verguld is al jouw liefde nu de lente het portaal heeft betreden en haar strooisels één zijn met al jouw ongekende geloftes die zwijgend de meerpalen zijn van mijn houvast het lijken mijn schaduwen te wezen maar het zijn de houwitsers die mijn droom in stukken hebben gereten op het slagveld wat eens de bloementuin was waarin liefde…

ik ruik geen zoete avondlucht langs het pad dat oeverloos mij de verte aanreikt die ik toch nimmer had kunnen belopen er grenst tijd veel tijd aan de meerpaal van mijn schorre gedachten, want hoe zilt mijn adem ook de zee verwacht, drijven dijken als valse gronden door de sluizen van mijn knuisten…

Alles is echt, als straks de meerpaal kraakt, tussen het hard basalt het breekbaar oeverriet. Je daar een aankomst wensen. Meer maar niet. -------------------------------- uit: 'Op het droge', 1988.…

kleurloze stilte vallen de schaduwen van niet nagekomen beloftes zwijgend vormen zich de patronen aan iedere vorm kleeft een stem die als een paukenslag droomtijd versplintert tegen de horizon verrijst een matglazen spiegel waarin alles steeds kleiner wegdrijft en tegelijkertijd groter naderbij glijdt langs de oever hangen aan verweesde meerpalen…

de wallen van herfst, mijn hart wil schreien, doch nu mijn twijfel zich ontfermt over bijbelse vaardigheden voel ik ruimte het hoofd vol stemmen wordt lichtelijk gedempt door de geur van koffie de nacht ligt nog als een waas over de beweging van het terras, ' k zie duiven vluchten voor mijn kat terwijl het Wad naar mij schreeuwt en ranke meerpalen…

Jij knoopt de doodsdrift aan mijn Ik met een schrikdraad van macht in een snijdende omarming Jij stroopt de tranen van mijn ogen - twee werelden die elkaar nooit zien - en vreet hun staar kapot Een schouderklop valt als een hamer op totale duisternis wanneer jouw schaduw me opslokt De meerpaal droomt de drenkeling maar de sterren…

Om de pijn te verbijten heb ik het eigen bloed geproefd Het lot heeft mij de strot geknepen en angst de meerpaal tot een kolk geroerd Hier wacht de stad een wiegendood Hier ijlt de nacht haar morgenrood * * * Om het aangezicht te redden heb ik de nagel van de kist geslagen De traan heeft het hart verstikt en rouw een muur…

Zie de meerpalen in de branding, Langzaam de erosie weggaan? Wat er ook verdwijnt, de raven leven voort. Ze blijven aanhoudend tikken, totdat door de ramen de ochtend gloort. Ze brengen je niet naar de doden. Ze boodschappen slechts de nacht. Ze tikken tegen de ramen Om te waarschuwen wat ons wacht.…

Aanleggen en verlaten, de stad drijft op licht vertrokken van smalle kaden, de trage opmars van meerpalen, stille eskaders die geduldig op de vloed uitrijden. Tijdig overschrijven ze natte regels ingehouden van de stil oprijzende gebouwen.…

met ijzer ontvlam vuur met vuur Ik schenk U het gif der slangen Ik ben de roestplek op Uw ziel de gebroken pezen in Uw hiel de vliegen op Uw vuilnisbelt Ik ben de wissel op het levenspad de struikel in Uw rappe tong de huiver in de barenswee - waaruit ik U schiep: het onkruid in Uw woekertuin de zachtheid van een dode nerts de meerpaal…

Voor de schrijver van 'Leesbaar landschap' Het is natuurlijk maar een vraag, maar landschap onder water, denk je dat dat leesbaar blijft, of dat het zich pas prijsgeeft, als het droogvalt en zo'n beetje eiland wordt, of dat het gors of griend is, dat je laarzen nodig hebt en, wat je zegt, voldoende hout, zodat de steiger nog een meerpaal…