Een mondharmonika.
Zuiver en helder klinkt het in de avondlucht:
"Hoe zachtkens glij-ijdt ons bootje".
Mijn herinnering gaat verder:
Ik zie je zitten,
Je kijkt me aan
Je speelt voor mij.
Je ogen lijken groen in het rose licht.
Je weet hoe diep je me raakt,
Ik wil me aan je voeten werpen
Mijn hoofd in je schoot verbergen.…
Dat is het eerste van de lente in de havenstad: een volle bries van de stroom,
zo vol als het gelaat van een boerejongen die in een mondharmonika blaast,
een bries die over de stad vaart en even onvermoeid is als die dorpsmuziekant.
De wind die de eerste maal dit jaar een zelfstandige vreugde heeft gevonden.…