Alle inzendingen over mozaiek

Die zomeravond was er een mozaiek van koperrode luchten, zulk een wonderschone kleurenpracht, dat zelfs God even zuchtte en wat langer wachtte met de nacht.…

alle meeuwen angstig krijsten Het mozaïek van jouw gelaat met tedere groefjes, zachte nerven alleen ik weet dat het bestaat uit duizenden gevonden scherven.…

als geschenk der goden komen drie van hun kinderen in mijn site wonen de tijd de wind het zand de tijd heelt vele wonden de wind verwaait verdriet het zand doet veel vergeten ik min ze alle drie het liefst is mij het zand ik ben een mozaiek de zon heeft mij verbrand de tijd is haastig de wind gejaagd het zand blijft kleven het…

een bal met de punt van zijn schoen zoals jongens van elf dat op muren vaak doen het geluid stuitert mee terwijl ik hem passeer de kerk valt niet om, zelfs geen steen laat zij krenken zo rotsvast torent zij boven dit voetbalspel Waar de zon op de grond schitterde, op het beeld van de schepping gebed in het grijs van de stoep in gekleurd mozaïek…

stil staat de droom half gereefd blijft het zeil gedrang van deeltjes steen op steen stoot water tot beweging nadert een eiland altijd op een steenworp afstand schip gemetseld in een lucht van bladgoud -------------------------- uit: Maatstaf, 1979.…

wij kozen glas omdat transparantie licht en openheid gaf jij de kleur en grote lijnen ik details om te verfijnen brak en schuurde plakte de motieven uit het werkelijk bestaan samen hebben wij het ingegoten de verrassing kwam na drogen we hadden niet het echte leven beet ons mozaïek bleek slechts een spiegelbeeld…

Vier ben ik, Bijna vijf, Als ik op de bewaarschool In mijn kleine Drentse dorp Een uur lang mozaïeken mag, Aangemoedigd door juf Albers Die er zelf ook zo van houdt Dat ze stralend uitdraagt Hoe mooi dit is, Met kleine kleurige steentjes Vormen maken, figuren misschien, Die mijn vreugde van binnen Ook naar buiten toe zichtbaar…

zij legt geen steen haar mozaïek is transparant zij kleurt het glas in samen kijken danst sprankelend in licht zonder enig vergelijken daar waar wij zwoegen steeds de fundamenten voegen hecht zij haar geur en droogt haar kleuren in een warme zon jij bent het licht nooit zijn jouw patronen ooit gezwicht voor dwang jij transparant…

ik legde de stenen in koesterend vertrouwen we groeiden in van elkaar houden ouders bepaalden mijn mozaïek toch zijn hun kleuren nooit echt de mijne geworden in confronteren ging ik al snel de andere nuances proberen zwoegde in voegen om toch hun patronen te volgen was recalcitrant en verbolgen koos ik uiteindelijk mijn kant ontdek…

ieder legt zijn mozaïek de steentjes heb je meegekregen patronen echter niet we voegen ze met groeien laten kleuren bloeien in geluk en harmonie tot de steentjes breken wij het geëigende patoon vergeten niet kunnen volgen onder kritiek worden bedolven door af te wijken van wat gangbaar is ja ook jij wist weet dat jouw patroon…

weerkaatsen om de rest hun kleur te laten zon speelt met de jaren van mijn leven dat in deze mozaïek weer vorm heeft gekregen…

Eindelijk moest ook die storm overstag, ze ging kennelijk alleen ten gronde aan haar eigen onbetamelijk wangedrag, de wind nam af, de zon scheen flauw, het mozaïek werd blad na blad verslonden en ik, ik nam alles gelaten in ogenschouw.…

de tedere klanken schetsen in de lucht Hij sprankelt seizoenen in het groen Laat knopen bloeien Door vloeien groeien, uit hun doen Sprokkelt wilgen onder het gebint Als groene haren in de wind Het mes is terzijde gelegd En de vrijheid gehecht in penselen Strelen de gemiste stukken gebroken wit In poëtische strofes in lood Geschilderd mozaïek…

Verworpen in eeuwige strijd van zelfbeschikking geen enkel doel dat heiligt, ook ikzelf heb mijzelf gestenigd, oneindig lang de tijd gepijnigd rollen vuurstenen aan om in het mooiste uur tegen elkaar te slaan, vonken bloed zwijgen in de caleidoscoop van een fossiele oer-natuur herschikken de scherven in het zielebeeld van mozaïek…

Ongecontroleerde motoriek, Sensuele mozaiek. Romantische stromen, Wakkere dromen. Ideele ervaring, Verzonnen beleving, Gewenst genot, Ingebeeld lot.…

Mozaiek van veel momenten die de tijd gezichten belooft en ontmoetingen met de liefde die geen vergeetachtigheid wenst als het afscheid en de beroering elkaar niets meer vragen en lippen weer van steen lijken.…

rood het zicht wij knipperen maar schakelen nooit synchroon onze mozaïek van levenslange liefde blijft een vage droom…

je bent een mozaiek van zoveel kleuren je bent een parfum van zoveel geuren je bent het wat mij iedere ochtend wakker maakt ik dank je je hebt mijn harde hart geraakt.…

bewandel het mozaïek van je ogen voel je wimpers troosten ze stroken tegen het blote van je bange ruggengraat en spoel je voeten dan in je tranen en was je handen en je hoofd gedoopt ben je verdoofd beloofd een herborene…

Schouwspel van een almachtige zon, speels licht in een dwarrelend mozaïek, zo dichtbij en toch uit oneindig verre bron.…

Ik kiezel langs waterwegen waarin ik in grillige patronen een bont mozaïek van dagen schik helder en klaar alleen rimpelende uren giet ik in dempend matglas daar niet alles te dragen valt.…

Smalle stegen verdrukken Verbrokkelende woonblokken Wie kan hier ontstijgen Tenzij als mozaïek tot de zon Na over zich te laten walsen Door vlak vluchtend verkeer? Een rasterpatroon, tralies Met te veel vuile was buiten En binnen, het is gissen!…

schikken is geen sprake jouw vleugels zocht ik eeuwenlang een heerlijk lijf om vol te raken we branden lang op hete lust vloeien uit na duizend jaren het glazuur geeft ons de kracht de hemel in ons mozaïek te evenaren…

het pad een verzacht mozaïek van rode en gele tinten glinsterend zonlicht tussen kale, goud omrande bomen klanken en geuren vol vergankelijkheid weemoedig palet voor dichters en dromers…

hij, onkwetsbaar achter de lens tast, tuurt en wacht om haar te vangen in een mozaïek van mythe en magie zij, staart stil in een boog om hem heen onaangedaan blijft ze staan een ogenblik denkt ze: zie maar, ik ben niet wat je ziet…

bloedkoralen letters uitgevlakt tegen de mozaïeken wanden door gesloten verten over rillingen in steen gaan diep uitgekerfde vingers ze krassen kringen van geween maar vinden slechts verdwijnen in die nacht toen ook de maan verscheen…

De wereld kromp in, het landschap verschrompelde, een druppel regenstof, een watermolecule, deed land en mozaïek haastig vervagen.…

Ik streel ze als streel ik bejaarde zomerhanden na een wuivend vaarwel tot stille rust vervallen en tot mozaïek vergaan. Al bedekken zij in schoonheid de graven in het park zie het niet als sterven.…

aangespoeld in schuim gedold door rollers van de zee droogt duurzaam puin heb ze geraapt op nukkige dagen naar vorm en kleur tot mozaïek gemaakt gelegd met schaduw in de groef gebonden stralend heeft mijn ziel haar bron gevonden…

bloemrijke woorden in harmonie met schurende feiten levendige taal een krachtig kleurrijk mozaïek brisant leed in duizend inktzwarte fragmenten uiteen gespat de scherven met zachte handen opgeraapt zorgvuldig opgeschreven…