Alle inzendingen over nat achter de oren

Wie nog nat achter de oren is is vooral nog nat in d'r broek!…

Toen ik werd geboren Was ik al droog achter de oren De vroedvrouw die dat zag Schoot danig in de lach Daar zullen we later noch veel van horen. Maar droog of nat Mensen hebben altijd wat Als ze worden geboren.…

Oppervlakkige sprieten bederven mijn uitzicht terwijl ik zoek naar diepgewortelde strohalmen. Aan de rand van het meer zit jij. Stevig geaard. Je ziet mij niet verdrinken. Ik roep maar je hoort me niet. Hoe kan ik je bereiken? Vechten tegen de stroom die maar blijft komen. In de verte zie ik jou silhouette, ik laat je los, drijvend en zinkend…

ik lik een hangende druppel weg onderaan een jong kastanjeblad trots op zijn vijf vingers toont hij mij de bloeiende kaarsen zwaar geurend overhangend van sijpelend hemelwater een natte hommel doet zoemend zijn werk ik lik mijn lippen probeer de geur te vangen die verlangen in mij wakker roept ruik ik dat achter jouw oren dan raak…

Jouw jongensachtige schoonheid verwondert mij zoals ooit de zee deed, toen ik een jongen was waarom flirt je met mij lieve punkmadam uit Parijs terwijl je weet dat ik onschuldig ben nauwelijks droog achter de oren een enthousiaste scholier mag ik het schip op jouw oceaan zijn je schilderen, omdat het leven eindig is met de twinkeling van…

de pasgeborenen de bijna doden niemand weet waar het heen gaat maar dat wij heen gaan staat buiten kijf uiteindelijk verliezen wij ons lijf…

Een lentevlinder twee fazanten in duel akkervoren vers een hazenrug twee lange oren sleedoorn o zo wit…

Bedolven door geluid Is het in stilte dat ik mijn ogen sluit Nu kan ik je ook niet horen Waar zijn mijn oren…

Verwacht men soms te merken, Dat die oren plots weer gaan werken, Dat die oren weer gaan horen. Men kan toch ook niet verlangen Dat je oren niet meer hangen.…

Een straffe voorjaarsbries suist om mijn oren, en Bodo’s natte neus wijst in de wind waarin hij altijd iets te snuffen vindt. Bij thuiskomst zijn we moe, maar ook herboren. Een bak met brokken en de koffie aan ... zomaar een zaterdag uit mijn bestaan.…

wat rest is de regenboog ik weet de zon achter mij en de straat is, zoals immer, glimmend nat…

, draai mij om en laat het wanhopig achter in liefde, achter je ...…

Laat los ik ben gelukkig zo alles wat ik ben dank ik ook aan jou er is een geheim zoek het niet en ook jij vindt het geluk…

Als 't varken gewassen is, piept 't onder moeders vleugels ‘k ben nog niet droog achter de oren!…

Een lindenblad kwam op de valreep nog heel even aan mijn venster kleven nat en glad so long zo heette dat…

Veel volk veel nat er deint een bonte stoet van leuke regenschermen door de stad…

een wereld van verschil een gevoel dat ik met je deel het was stil een leegte een wereld van verschil met hoe het eerst was gedichtjes die ik in stilte las nu mag ik ze uitspreken iedereen mag het horen ik ben verliefd op jou tot over mijn oren…

Is het de echo van de radio die kille stem die het nieuws voorleest achtervolgd door schreeuwerige reclame geboren om te horen, alles voor elkaar voor alles wat niet nodig is door vaart der tijden opgenomen in gesloten inrichting, dikke muren die geen geluid doorlaten zonder stemmen die waarschuwen voor de nacht die nieuwe doden telt…

Zo zou het kunnen zijn November op het strand De harde wind zou waaien De woeste zee zou graaien Het zand mijn wangen schuren Het zoute water zou mijn schoenen bijten En ook mijn sokken werden nat, per ongeluk Mijn oren zouden pijn doen van de kou En ik was daar dan met jou…

Dat gaat goed tot ik achter mij iets meen te horen of eerder nog dreigend aan voel komen. Net op tijd om de hond ruw in te tomen door de rollijn in te korten – mijn hart van binnenuit, kloppend tussen mijn oren.…

~~~ kortgelokter dan tevoren verdronk ze in zijn aandacht niet langer van plan zich achter een rookgordijn te verbergen ze schudt zonder vertraging de druppels weg achter haar oren lonkt openlijk in zijn zonnebril en ziet zich dichterbij groeien ~~~…

Vrouwtjes in Stavoren Zijn droog achter de oren.…

Ze heeft haar leven lang de emmer achter d'oren naar water moeten boren. Omdat men 't haar niet langer vraagt is zij nu in eenzaamheid vervaagt.…

na de opnieuw gelaatsboetsering met het restant achter de oren heeft zij sprekend breedbeeldlippen en alle spiegels afgezworen hoe triest het ook mag zijn blijft zij eeuwig lachen…

warrelend waaien populieren bladeren om mij heen nat geel met zwarte stippen landen ze achteloos in goten en op paden wachtend op verrotting niet meer is het betoverende bladgeruis te horen dat mijn geest zo zalfde een zomer lang nu, met de kale winterwind om de oren groeit mijn innerlijke onrust ben ik bang…

zo draag ik schelpen achteruit een zelfduel met geruis in oren wie hoort het waaien het zand dat in een laatste dag- gezicht valt het eiland langs mijn voeten gekneld tussen stenen meeuwen schreeuwen op natte vlekken schreien om de vuurtoren die langzaam uitdooft overspoeld door ijle woorden…

Een ezel is een heer met een staart, Die hij van achteren draagt, als een paard. Het verschil tussen ezels en geleerde doktoren Zit hem soms minder in 't hoofd dan wel in de oren.…

bij een geur van natte lappen vallen weerom de bladeren in een landschap van melancholie is heimwee het steekwoord ergens tussen mijn oren blaast iemand weemoedig op de mondharmonica en op het prikbord van het gemis hangt nog een ansicht van een voorbije vakantie...…

Als er iets of wat verandert dan is het het begrip het besef van aantallen Ik lees in het AD in de Gaza 610.000 kinderen klem Klem op de grootte van 2 x het Waddeneiland Texel met meer dan 2 miljoen inwoners 610.000 kinderen zo kopte het AD getallen wat zeggen ze ons nog? Vrede is geen getal maar een begrip Maar wat zegt het…

wild met mijn gehoor soms zacht- is hun gebaar vol groot gevoel- gekabbeld langs de oevers van genot de g-spots van mijn oren horen thans dicht bij elkaar…