Alle inzendingen over nu begrijp ik pas

Ik begrijp nu pas dat een Engel hier niet lang kan zijn Ik begrijp nu ook, achteraf pas, dat de volgende taak alweer op je wacht. Je hebt me gered, dat wel lieve schat, lieve Engel, maar ik had je zo graag nog een poosje bij me gehad.…

‘begon’ met kinderen die jij zo graag had zien opgroeien ik begreep het niet toen nu nu begrijp ik pas hoeveel jij van mij hield altijd hebt gehouden…

nu begrijp ik pas waarom er rijen kerels stonden voor die bruine counter waar haar naam vandaan kwam zoals zij daar stond goed geswanjeerd kop voor kop met schwung tevoorschijn toverde het schuimde en ik sloot mij aan cappuccino baby was het wachten waard © Laurens Windig…

je gouden haren omsluiten je gelaat en ik wil continu weten wat er in je omgaat in perfecte stoffen beweeg je je als vanzelf en ik begrijp nu pas wat 'van nature' betekent je prachtige stem zo herkenbaar en uniek en ik hoor dagelijks lelijk kraaiende vreemden misschien droom ik je lief, lieve vrouw maar op een dag heb ik de…

‘begon’ met kinderen die jij zo graag had zien opgroeien ik begreep het niet toen nu nu begrijp ik pas hoeveel jij van mij hield altijd hebt gehouden…

Waarom zien wij pas nu? Begrijpen wij pas nu? Waarom en wanneer walsten wij over je heen? Waarom nu de tranen, het verdriet... de spijt? Wij zijn tekortgeschoten. Bij alles wat we bijeen vergaard hebben in ons korte leven, bij alles waar we ons druk over maakten zagen we "iets" over het hoofd: ...jou!…

ik pas waarom het deed hem niet zoveel de feiten liegen er niet om hij bleek homoseksueel…

Nu begrijp ik pas wat ze zei en wat ze bedoelde Je kind straffen, dan heb jezelf enorm verdriet……

En toen ging nummer twee en nummer drie, vier en vijf en ik zeg je, het staat buiten kijf, ik heb me vergist in de tijden van rouwen, vooral als je van iemand bent gaan houden, hoe groter de liefde hoe intenser het verlies nu begrijp ik, pas, nu, zonder dat ik daarom knies, dat verlies, voor eeuwig is, maar god, wat is het een gemis!…

, maar echte liefde is, als je rust kunt vinden in elkaars armen Je moet iemand nemen zoals hij is en de inhoud van elkaars rugzak begrijpen Dan pas heb je samen rust, en zul je geen tranen van verdriet meer laten...…

Aan al mijn leerlingen Heb niet zoveel op Met I-phone, I-pad En ander digitaal Gedoe waar jullie Je overdag zoal Mee bezig houden - Social media die Het tegenovergestelde Waarmaken van wat Ze in hun naam beloven - Alles wat ik van jullie Begrijpen kan is niet Anders dan dat ik Als mensenkind jullie Heb liefgehad…

Ik zie mijn leven in fragmenten, en te laat -- begrijp ik die pas.…

ik wil je opsluiten in de omhelzing van m'n armen ik wil je vastpakken om nooit meer los te laten maar ergens diep vanbinnen weet ik dat het niet kan niet jij en ik wel jij wel ik niet wij…

Ik ben op zoek naar mezelf en ik ben zo moeilijk te vinden. Het is zo frustrerend. Ik kan me er zo over opwinden. Waar is mijn eigen ik? Ik ben niet wie ik ben. Hoe verander ik dit toch? Anderen kennen me niet zoals ik mezelf ken. Ik zou het zo graag laten zien. Ik zou hier zo graag over praten maar hoe begin ik erover, want niemand heeft…

Als het leven je ontglipt en de dood is zo dichtbij dan verdwijnt de woede en voel je je vrij De strijd is gestreden je hebt je best gedaan de pijn zou verdwijnen je wist dat je moest gaan……

Daar zat ze, daar, op de koude grond. Zo koud door de zon die, daar niet meer leek te schijnen. Ze wachtte daar, daar, op de koude grond. Ze wachtte, tot iemand haar halen komen zou. Zij wachtte daar, maar het leek of niemand, ooit meer zou komen dagen. Gegrepen, gegrepen door die vreselijke kou, die vreselijke kou van de oorlog.…

Wat gebroken is kan je lijmen Dan heelt het nog misschien Maar het wordt nooit meer zoals vroeger Want de barsten blijf je zien…

Een klein woordje met zo'n groot effect. Een stom woordje doet je huilen van schrik. Een woordje van 6 letters groot. Voor de één een scheldwoord, voor de ander de dood...…

Ik ben wie ik ben maar weinigen weten mij te doorgronden. Denk maar rare dingen over mij, want of je het nu echt denkt of niet, ik denk toch altijd dat jij het denkt. Zeggen wat ik denk, daar heb ik geen aanleg voor. Zeggen wat anderen denken, daar ben ik dan weer een talent in. Hoewel ik zoveel in mijn mars heb, en toch zelf kan denken…

Negeren, negeren, negeren... tot haar hersens exploderen! Kan een man een vrouw erger kwetsen, dan haar ziel te bezeren en haar daarna stráál te negeren? Vertel het mij maar ...…

Iedere dag moet zij zichzelf bijeenrapen. Moed verzamelen en zichzelf toespreken dat dít het gevolg is van haar keuzes. Accepteren hoe ánderen het ervaren; als een moeder haar pubers "achterlaat", op de plaats die hun thuis is en zichzelf losweekt uit hun dagelijks leven... Mensen zouden eens voorzichtig moeten kunnen kijken…

De huid drukt door de naald als een afgespleten plint die toch weer tegen de muur vol gaten aan wordt getyft, losgeslagen met momenten en streken van kwasten en granaten. Het vallen is als een ballingschap, als een tegen bezetenheid verbrand lijk en als de druk die stijgt tot voldoening en verwerping op het vlot van de afgunst. De ziekte…

Pas nu heb ik gelezen dat je ziek bent, jij, allerliefste Adriaan, en waar komt toch die ziekte plots vandaan want jij was altijd toch een sterke vent? Ik heb geen tijd en zin nu om te dichten maar 'k moet iets schrijven, nu ik dit toch weet en zeker ook omdat ik dichter heet wil ik dit liefdewerk voor jou verrichten.…

Elkaar niet mogen, oké dat kan. Elkaar niet willen zien, oké dat kan. Elkaar niet luchten, oké, dat kan. Elkaar het licht in de ogen niet gunnen, ook dat kan. Maar elkaar haten wel zo erg dat je alleen nog hatelijk converseren kunt, dat doet wat met een mens. Want er is een verschil tussen elkaar niet mogen, elkaars schrijven afkeuren…

Eens toen de dagen over de riviertong lagen lang en wazig onder de macht van leed kwam stralend de boot onder de herfstbrug gevaren en ik zat bang voor het licht in mijn schaduw jij hebt zorgend de boot aan de kade gemeerd bekommerd mijn twijfel mijn angst genegeerd en je hand hielp me mee op de loopbrug en het licht waarin duizenden…

Uw lach van vroeger stil vervaagd sinds vader u alleen in ‘t leven liet. Uw stem van zoveel liedjes van weleer, van lieverlede ook wat brozer. Een zorg, maar ook een troost voor u: moemoe te zijn van zoveel telgen Een troost die gij ons hebt gegeven: ons schoonste have, kostbaarste bezit, ons leven.…

Zij wilde een schijfje van zijn geheugen, hij wilde best een oog van haar. In hun slijtage waren ze complementair. In de liefde, mekaars spiegelbeeld. Zij bleven in leven voor elkaar. Zij werd ziek en zei tegen haar schat: “Man wat word ik hier verwend”. Haar glimlach nog zo mooi, haar wang zo zacht als bij die eerste kus. Een paar uur…

het heelt pas nu ik weet hoe jij de vrouwen zag of wat je voor hen voelde het paste pas na een paar jaar toen ik bij anderen dezelfde blikken zag nu ik tot in detail heb leren kijken door jouw ogen begrijp ik wat verleiding was…

Ik kan niet zijn wie ik ben, want de wereld vindt me raar, Ik pas niet in het hokje, men schaamt zich voor me, vandaar Ik ben een Wiccan en trots dat ik het zeggen mag, 7 dagen in de week 24 uur per dag. Voor hen die niet begrijpen is er geen uitleg, voor hen die wel begrijpen is uitleg niet nodig.…

Maar nu, nu de maan als een lichtbaken aan de hemel staat, nu pas begrijp ik wat jij al die tijd probeerde te zeggen.…