Alle inzendingen over onderhuids

Onderhuids en binnensmonds fluister jij mijn ogen open.. Blootvoets loop jij over mijn huid; stralend kom jij in mij op.. Ik fluister terug in 't onvergetene, doop me in een bad van licht.. En bemin in mijn eigen spiegelbeeld de vormen van jouw gezicht.. En de muren zuchten om me heen, de aarde bloost onder mijn voeten..…

Onder mijn huid kroop jij niet zacht en teder maar woest en wild nachten scheurden lieten dagen rauw naar adem happen de lucht licht bezwangerd verdonkeremaande het eerste voorjaarszonnetje…

ongekend de warmte, explosief de dragers van vers zonlicht met armen die ontwaken in een open huis als groeiende ruimte waarin middaggezichten wandelen met zuivere stemmen naar het oor van liefhebben en elke adem uit het hart -in geboorte- geoogst…

herken ik jouw stem in die ijzige stilte onderhuids protest…

Onderhuids blijf jij mij vervellen aan flarden word ik afgeworpen niets buitensporigs maar in wezen kom ik er nooit heelhuids van af…

Alle uitgeademde eeuwen zijn Het vulkaanas van mijn bodemlagen Ongedesemd, in aards vet gedoopt Als zodanig verstopt in bronstig moeras Opgetrokken uit ruwe verbazing Slechts dagzomend met wenkbrauwen Dorstig geurend naar klamme keldermuren Kruipend, schuimend, bij vlagen met aderjeuk Tussendoor zoek ik het zaad van morgen…

Rakelings schijnt de zon haar warmte langs de steeds meer zoekgeraakte dag terwijl van binnen hele stormen razen is naar buiten toe de kalmte meester trilt de balans een heftig evenwicht starend naar verbleekte schaduwen van een onderhuidse veldslag schiet hij prevelend een gebedje naar zijn vaste beschermengel die ene met dat luisterende…

nog broze schuchtere woorden zoeken aarzelend beschutting in zacht bewogen zinnen ik raap ze op geef ze een warmend plekje in wiegende wind en milde avondzon…

is het liefde of jaloezie dat innerlijk broeit geen ziel kent haar zijn verlangen waar de nacht zich schuil houdt in het donker klopt de schoonheid vanuit het hart onderhuids…

nog altijd rauw ontwikkelde bacteriën leiden een eigen leven zoeken een uitweg zonder te ontsnappen bloed kruipt slechts tot stolling om verwondingen te beperken een uiterlijk geslaagd tafereel maar onder dat geheel blijft het krioelen broeien als een haard die niet wil doven tot uitspraken eruptief de wonden schoonspoelen en onderhuids…

Onderhuids daar zweef jij ergens diep onder mijn huid Verankert in mijn warme hart en je gaat er maar niet uit.....…

gevoel is puur en nooit gelogen dit is zo mooi…zo echt…dat voel ik Het maakt me niks uit wie wat deed vergeven is een kunst op zich ik ga voortaan emotioneel gekleed en huil onzichtbare tranen als ik in bed lig Mijn hart staat elke dag wijd open maar ik kan niet op valse gevoelens bouwen en ook al weet ik zeker dat je door zult lopen onderhuids…

ontloken woorden nog broos en schuchter zoeken aarzelend beschutting in zacht bewogen zinnen ik raap ze op geef ze een warmend plekje in wiegende wind en milde avondzon…

het leeft in alles onder de tranen in de bomen in het graf het is er altijd ook diep in mij kruipt het schreeuwt ze tot het einde der dagen zelfs dan is ze het ZIJ al dat winnen zal alles is ze ze is er altijd…

Je leeft in mij bij elke ademhaling en droomt dieper dan mijn huid die je lijf verwelkomde Je kijkt in mij bij elke hartslag die beeft in vragende vingers die menige zin liefdevol kromde…

Misschien heeft de dood zich al genesteld onderhuids, sijpelen de uren zich door de vragen, gevangen wat nog niet geschreven of beluisterd werd, een misplaatste grap, barsten in kristal waaraan je hebt bezeerd.…

Ik voelde je weet niet waarom Koos kleren vroeg de spiegel of ik er zo uit wou zien Weet niet waarom En daar belde je En meldde je Dat je langs en wat tijd En wat onderhuids Je stond in mijn kamer en ik voelde meteen en zocht het onderhuidse waarvan je niet wist waardoor Het mobiel als tussenpersoon Maar je liet het los, nam…

hoe schuldig is het kind als de streling het kleine lijf wakker maakt het weerloze hart ontkleedt hoe intens is de zee als de kleine boot verloren en verward in ongrijpbare stormen verdwijnt hoe brandbaar is de wanhoop als de man zoveel later weet dat het kind onderhuids naar liefde zocht…

Moeilijk wordt het pas wanneer je een idee hebt gekregen van wat liefde is: gemankeerd en getekend waar wonden geheeld maar niet verdwenen zijn de geleden schade, de boeien de schillen en de schilden die onderhuids verwoesten wat van geen opgeven weet op dorre bodems ontkiemt en van niets kan leven Je ziet haar in de ogen je…

vandaag had gisteren moeten zijn dan waren we ooit ter plekke geweest dat krijg je als dagen zich herhalen, zich hullen in onderkoeld weefsel wat er mis ging? We verbreken zwijgen niet door in woorden te vervallen uren lijken alsof nooit geweest, hooguit op een padenstelsel door onbetreden bos binnensmonds zwelt een letterstroom aan…

onderhuids roze verstopt in magnolia belooft nog veel meer…

Stekelige bol Bescherming tegen gevaar Onderhuids gekwetst…

heimwee naar wat was vol onvergoten tranen onderhuids gemis…

Koffer staat al klaar Geniet met volle teugen Onderhuids bij mij…

Met onderhuids welgevallen. Geen gezicht, alleen getallen. Stilzwijgen voor zij, die vallen.…

gevleugeld scheert ze over aardse vreugdevuren ze zal de winter verjagen de onderhuidse stilte doorbreken die haar vleugels eens verlamde…

Scribendo tegen klippen op doordesemd in het licht van oeverloze onderhuidse tinteling in manuscripten fijn bewerkt tot folianten ossenhamstring goud op snee leren monster tintelend van zonderlinge zadenkruiden onverkort en onvermengd uit diets Veculiaans idioom…

Tranen zoeken een uitweg emoties overdonderen onzekerheid sluipt snel onderhuids waar warmte was nu kippevel…

er schuilt veel in mij bekijk mijn beeld maar eens goed gebruik de ogen onderhuids leeft zoveel meer dan de buitenkant laat zien…

uit een gedachte pluk ik een stem het is zo stil dat ik het niet kan verstaan heimwee overvalt het eelt op mijn ziel een kind ademt onderhuids…