Alle inzendingen over oude gewoontes

ik wil niet meer dat een ander aan de touwtjes trekt mijn benen heft en armen laat bewegen wil geen marionettenleven heb de draden doorgeknipt mijn oude ik vaarwel geknikt deuren achter me gesloten het voelt kwetsbaar koud en kaal om eindelijk weer op mezelf te staan maar ik heb doorgezet oude gewoontes afgelegd voel me onafhankelijk…

gewoontes het zicht vrijwel geheel was gedoofd…

Het heeft drie, nee vier putjes een nog vast te klinken klok een oud kompas voor de ziel slierten rook dralen er ten hemel als signalen voor de oppergod.…

gewoontes zijn geen druppels die je even afschudt als ik wil veranderen merk ik hoe taai ze zijn handdoeken vouw ik altijd zoals mijn moeder deed boodschappen ruim ik op in een vaste volgorde soms spring ik uit een groef met een bevrijd gevoel…

Ze is oud, wriemelt, waaiert voor ze gaat zitten – het stof van de stoel.…

Mijn leven is een reeks details van aankleden en praatjes maken willen weglopen of omhelzen en moe zijn aan het eind van de dag zonder een rode lijn, geen spel van dubbele tong, taaltrucs of beeldspraak, niet eens een virtuele werkelijkheid van bloedeloze liefde en gepolijste pijn in losgezongen gedichten die duwen voorbij het bekende…

Ik respecteer jou, jouw gewoontes, de mijne – zijn soms ook niet leuk.…

Gistermiddag deed ik het nog, maar ik had onmiddellijk spijt, vreemd gaan die dingen toch: de gewoonte raak je niet kwijt. Ik wil het heus wel bedwingen, maar je verslapt daarbij zo snel en dan, ja zo gaan die dingen, ach, u begrijpt het zeker wel. Zult u mij betrappen op heterdaad, stoor u niet teveel aan mijn gedrag, weet dat het niet…

Sinds die dag sta ik oude doorgestreepte tijger in een jong lichaam in een ander licht dat mij ontkleedt, onverbiddelijk de veters van mijn zekerheden losmaakt mijn gewoontes en dromen losknoopt mijn ogen open kust voor de schoonheid van de afgrond en met zachte hand mijn onsterfelijkheid uittrekt De afgrond is geen afgrond…

impuls de intuïtie het instinct van de ervaring maar wat als al die rituelen geen automatismen meer blijken te zijn je nadenkt over elk vervolg waarom dingen zo gaan zoals ze gaan dan ben je bewust bezig maar alles duurt vier keer zo lang als tenminste twijfel niet verlamt daarom kies je toch maar voor alle rituelen de gewoontes…

Na de kerst Ga ik diëten Stop ik mij Wat minder vol Ga ik dagen Kliekjes eten Staat mijn buik Wat minder bol Daarna ga ik Mij uithongeren Om wat kilo's Af te staan Gek toch Dat dat ieder jaar Weer zo Moet lopen Dat dat zo Met Kerst Moet gaan…

Vader zit mij na, we rennen om de tafel -- drie keer, altijd drie.…

Te leren van elkaar, te leren om lief te hebben, Te leren voldoening uit gewoontes te halen en te leren leven en te laten leven.…

ik mis ogen en een warme lach je hand die ik altijd lezen mag er is nu stilte maar te weinig vaart weerwoorden zijn snibbig en schaars in de rolverdeling kennen we de paden en gewoontes tot ze ons weer gaan vervelen wereld zit op slot de nieuwe spelers lopen nog met oude borden voor de kop de regisseur trekt zich de haren uit…

ingesleten gewoontes zijn als onderspoelde bergen wil je niet kijken, dan kan opeens de aarde verschuiven eenzaam zal je dan zijn op je afbrokkelende rots open je ogen en je hart zie de tekens om je heen een wind van verandering blaast door de wereld…

In alle tijden wordt de mensheid getroffen door veranderingen gewoontes geloof en levenswaarden deinen steeds op twijfelzuchtig moeras d' Almachtige en Zijn hemelgeesten zien deze grillen aan met scherts hun Eeuwigheid heeft er alle ruimte voor.…

Een straffe voorjaarsbries suist om mijn oren, en Bodo’s natte neus wijst in de wind waarin hij altijd iets te snuffen vindt. Bij thuiskomst zijn we moe, maar ook herboren. Een bak met brokken en de koffie aan ... zomaar een zaterdag uit mijn bestaan.…

Wanneer ik met mijn vingers knip vergeet u alles om u heen; familieleden, met wie en hoe u kwam vandaag, verleden, gewoontes, waar u woont en hoe u heet. U wordt weer wakker wanneer ik dat zeg. Bent u er klaar voor? Nu dan, break a leg!…

gewoontes verbreken op zoek naar leven je zoekt naar woorden maar hebt er geen de rivier die zwelt roept om nieuwe diepte onderbroken stroom versnelt zijn tocht vruchtbaar landschap de zon als zegen een vrije geest mijn levensboom…

er woedt 'n gevecht in mijn hoofd nu mijn hart in duizend stukken aan mijn voeten ligt hoe kan ik de onrust in mezelf blussen, begrijp je dan niet dat deze papieren vrede voor mij geen vrede is jullie gewoontes zijn mij vreemd ook al ben ik nu veilig brandt de strijd nog altijd binnenin…

In Duitsland heeft men Hitler lang vereerd En zelfs nog jaren na de oorlogsramp Bevindt zich heel wat aanhang in zijn kamp Alsof er al die tijd niks is geleerd Soms is men in gewoontes vastgeroest En anders haben wir es nicht gewußt…

De deur gaat open waarachter de bewoner Hij gebaart binnen te komen Het pand van m'n dromen waarin verleden Geschiedenis van levens van tekens, afspraken Gewoontes en gebruiken die als 'n schakelketting verleden met heden verbindt.…

ik fluister met schaduwen dwaal met de lichten die blauwachtig schijnen op zerk en graf luister naar stemmen die tijd in mij doden en steeds blijven vragen om wie ik echt gaf ik strijd met de geesten vlucht in gedachten die trouw aan gewoontes vervliegen als gas ontwijk alle spiegels die mij confronteren met wie ik moet zijn maar eigenlijk…

of ik anders ben anders dan wie of wat omdat ik een kleurtje heb of een ander geloof omdat ik tegendraads ben of anders geaard arm ben – of rijk juist weet je ik ben anders net als jij met eigen aardigheden eigen hebbelijkheden ook gewoontes en tradities grillen en grollen ook en weet je hoe uniek ook het jezelf zijn dat maakt…

voordat de wekker de stilte verstoort drukt hij het off-knopje naar beneden slaat de dekens terug voeten betreden de kille vloer het ochtendlicht gloort nog niet wintertijd hult in schemerduister wat tastbaar is op weg naar het toilet met lege blaas trap af luikjes opengezet ter opfrissing even hoort hij gefluister van wind en dakgoot smeert…

dat van de tijd heb ik nooit geweten hij heeft mij altijd op de hielen gezeten dat ervaarde ik later pas zag de wereld als een uitdaging waarvoor ik steeds vol ben gegaan in een toch heel druk bestaan jarenlang ging alles voor de wind het goede pad gehad toen merkte ik dat ik mezelf vergeten was alles bereikt en niet geleefd…

haar hoekje is bezet waar ze altijd staat te wachten ’s-morgens om kwart voor achten de rollen waren goed verdeeld in dag en tijden van de week vastigheid als steun tegen vergeet het protocol is nu doorbroken iemand heeft haar plaatsje ingenomen dralend kom zij dichterbij elkaar bekijken was al afgeleerd de smartphone voor vermaak samen…

onze lijven maken schemeringen in het ongebonden leven dat rafelt om gewoontes en erwten uit het blik het bestek halfzijdig en tweedelig met de scherpte gericht naar de klok brengt in het druipend licht een ode aan het kind dat wordt verwacht een niemandsdalletje onthult de waarheid en nestelt in deze lente al vroeg in de hoogste toppen…

voor de donkerzwarte drukte van de diepgrauwe straat schuilt zachtjes de snikkende lezer tussen het lage plafond levensgrote ramen en wanden van papier waarop de naaste omgeving haar heiligste geheimen schaamteloos beschrijft in een droge stroom van angstig veel feitjes en vreemde gewoontes maar de naam de naam nooit de naam…

Doe maar, verwijt me dat jij weinig aandacht krijgt Het is waar Ik ben met mezelf bezig Ik weet het heel goed dat mijn leven te kort is om uit te stellen wat belangrijk is niet alleen jij ook mijn eigenaardigheden pleziertjes, gewoontes en verantwoordelijkheden voor mijn gezondheid, thuis met de buren en op het werk Ik ben daar…