Alle inzendingen over rancune

Rancune? Sans rancune!…

Gewoon, gelukkig zijn, zonder rancune gewoon, blij zijn zonder woorden. Gewoon, is zo gewoon nog niet, wanneer je de narigheid om je heen beziet, maar draai je om en sta niet stil, niet omdat je dat niet wilt: Maar omdat je gewoon gelukkig wilt zijn, zonder rancune, zonder pijn!…

Gevormd door rancune begint dat deel mijn brein; alszijnde met tienduizenden, rebels schreeuwend, gekte. Doodeng mijn brein, althans van de geen die ik denk te zijn.…

Ik sluit af met een gedicht dat alle moois wegjaagt iets vets en goors zoals je het zelden hoort Dat afrekent met poëzie als iets moois. Dat as strooit in je ogen en je haar ver- wilderd achterlaat Ik hoop dat dit gedicht je op de een of andere manier schaadt. (terwijl ik wegrace op mijn brommer..) Toch hou ik nog van jou, dat…

Geladen met water Geladen met lood Emoties weer beschoten Verdriet is dood Vrede in aantocht Liefde is onderweg Weer een schot Liefde heeft pech…

zodra de meute schrikt van eigen woede, teleurgesteld haar dwaasheid alweer wegslikt en machteloos, ontgoocheld, aan haar wond likt dan lacht De Macht, maar wel uit arren moede: lijkt alles bij het oude en bedaard rancune is er steeds en vaak ontaard……

Uitgenodigd voor het feest ik was er nog nooit geweest mijn positie stond borg ach, het was mij een zorg tijdverdrijf sans rancune toneelspel als op de bühn volle receptie volle zaal weet u, dat ik er van baal…

slechts een zucht nog en de zwakke geur van kinderharen in de zon met zachte ogen mijnerzijds onder milde ontroering weggelachen naar een land waar geen rancune woont -zeg niet nooit- zeiden ze en ik geloofde want ik weet dat ooit mijn schoenen achterblijven op de mat van open deuren…

blootgelegd en barrevoets naakte dwaling over landerijen waar een kei botst, een stronk hinkt commando’s buigen letterlijk je hoofd vanaf hier stapel ik een rots op rozen breek ik hout uit bitter water vangt een vis de tol van zeven vruchten poppenkop naast scalpel papier, steen en schaar…

ik had je keurig moeten kelen je warme bloed proeven in kleine slokjes, als een grote kasteelwijn, je zorgvuldig bereiden, delicatesse per delicatesse en je opeten, aan een feestelijk gedekte tafel, met kaarsen en een bloemstuk dan had ik je rustig kunnen verteren en was je niet zwaar op mijn maag blijven liggen…

Ga terug naar jezelf naar de diepte in jezelf maar wees gewaarschuwd over wat je zult vinden rancune en jaloezie teleurstelling en argumenten zoek nog een beetje verder naar de vredesbellen van religie en constateer dat je dat nooit meer kunt geloven wat dan wel?…

ze slaapt, de slaap der onschuldigen straalt vanaf haar verheven gelaat de nachten van haar zijn jong en fris, zonder rancune ze weet slechts lief te hebben hij loutert zijn geest dwingt zich ook lief te hebben een ander is een ander is elkander, hij vecht de degen in zijn hart vecht koud terug komt de ochtend hem verlossen, het is…

. _______________________________ SANS RANCUNE Ook lang nadien heeft menigeen gedacht Das war einmal, nie wieder, zelfs geen haat Heeft ons in '74 gebaat We waren superieur, maar misten kracht Na onderduik, verraders en verzet Heeft wraak ons wel gevoed, maar niet gered 5 mei 2022 Maxim…

verscheurd wat in maanden was gebeurd leeft als herinnering is opgetekend in een rol behang van meterslang met warme kleuren die nu mijn kamer sieren dit jaar was veel te vieren lente groende in verbloemen zomer bundigde zich uit en een lange herfst vruchtte tot ver in de wintertijd er is wel spijt om dingen die gedaan zijn uit rancune…

tijdslagen te maken emoties te raken die zweefden in vergeten tijd waarvan het kruit niet verschoten was de damp nog hing in het gevang bloed geen dna kende en een dader die niemand ooit zou herkennen in een maatschappij die wist hoe dader met tegenstander quitte speelde er was geen oud zeer en agressie meer omdat er geen rancune…

Een ring waaraan in iedere pasvorm wordt bewaard; gekarteld gevormd; kort of lang bemeten een mogelijkheid die deuren opent naar een toekomst die niet met rancune de ruimte in staart. Gestaalde toegang soms breekbaar, maar altijd eenheid zoekend met een slot. Is er altijd een vreugde te beleven dat er een deur geopend wordt.…

bij de ondergang later na het verdampen van al het water en jij met je droge mond gestorven geen woorden meer uit kan kramen daar zal ik op je wachten nog enkele jaren van hier een jong leven nog te vormen voorbereiding op een levensslot dat je dan tranen zal huilen uitgekristaliseerde hoopjes zout en vergiffenis zoeken, eindelijk op…

Als een blad valt van een vergeten boek en de kamer bewaart de vertelling in azijn door zwart verbrand op een scharlaken rust bezoedeling in perkament van geschreven pijn door een tafel gedragen, de kaften gekust zijn we slechts gewapend met een bladwijzer het ijzer met handen breekt door de middelmaat in stukken geleefd en doorzeefd met verleden…

Mijn hart vol van rancune, van mijn haat. Ik zou haar alles zeggen, accuraat! Bij elke stap gezet werd ik steeds kwader… Daar stond ik nu, pal voor haar stomme neus. Onzeker keek ze op, in stille bleekte. Van zo dichtbij – wat oogde ze poreus. Voor even zag ik in wat ik me kweekte.…

de onzichtbaarheid jong over- heerst ouderen lopen begeleidend zwart een galgolf neemt me op en gooit me op één hoop met vergetelheid inspanningen zijn al verleden tijd routes voer voor kopieerapparaten een zucht ontsnapt ik kijk hem na zie perspectief glimlachend dichter bij hou haar met beide handen vast koester credo’s schilder rancune…

de stilte zoekt fluisterend een uitweg de luide kermis van het dagelijkse bestaan ontvlucht in oren verdwaald de veelkleurigheid verschiet naar zwart-wit het bont geheel wordt genegeerd door rancune en onwetend gevit vierendeelt de huiswijn van de kerk proeft naar oma’s soep met ballen de boon uit de koek trakteert de tong op hoog zoengehalte…

ontplofte staven dynamiet hoe vaak heb jij gewenst me te vermoorden en vond je me een gore slet of parasiet waarvan je kotste om vervolgens hypocriet luid schat te hijgen wat de buren hoorden nu kniel je als een zondaar aan mijn voeten neer jankend om vergiffenis voor deze keer en geef je me berouwvol twintig rozen ik neem ze aan zonder rancune…

Waar ooit de liefde heeft gewoond is evenzo de rancune gauw geboren Hij heeft al vaak de liefde onttroond waar eeuwig liefde werd gezworen Waar geliefden elkander zo minden dat ze wel door ‘t vuur konden gaan Lieden die elkaar konden verslinden om later op voet van oorlog te staan Waar monden woordeloos spraken; twee harten overvloeiden…

daar met van die stijle paden zat En over Mao Zedong zei hij dat Die hem in Peking bijna een jaar lang Als gast gevangen gehouden had Terwijl hij peuk na peuk verstouwde En pertinent over zijn rode boekje bouwde En gezien hij altijd vuile schoenen droeg Hem nogal aandoenlijk vond en droef Maar nooit iets doms had hij gezegd En zonder rancune…