Alle inzendingen over roos OR doornen

De bloeiende roos verontschuldigt zich blozend voor haar scherpe doorns…

donkerrode roos pijnlijke scherpe doornen symbool van liefde…

Roos, je leek liefdevol attent charmant maar nu allemachtig de doornen die ik voel doordringende doornen boren tarten mijn levensdoel mijn verweer ‘Jij krijgt geen water meer!’…

Evenals een roos had jij je gewapend met doornen ik ben er heel behoedzaam tussendoor gelopen en vond onder het vlijmscherpe pantser een kelk vol honing waar ik me dronken aan drink…

Waar je een roos plant kan geen distel groeien. Maar als je een roos plant, plant je ook de doornen. Net zo stekelig en pijnlijk als een distel, zeer waarschijnlijk. Maar een roos is mooier, denk je bij jezelf. Dan maar wat hinder. Maar hoe zit het met de distel? Die heeft weer… een prachtige vlinder.…

de roos knakt op twee balken doornen etsen de geest de mens hoopt op herleving mijn hart het meest…

Zo rood als een roos, Maar ook zo broos, Met tere bladeren, En stekelige doornen, Zo ben jij. Als jij zonder God, Door het leven gaat!…

een laatste roos wil ik aan jou nog geven haar hart bepareld met mijn tranendauw zij was niet bestemd tot het eeuwig leven een laatste roos wil ik aan jou nog geven Het goddelijk zaad werd niet tot bloei verheven haar scherpe doornen staken mij in diepe rouw een laatste roos wil ik aan jou nog geven haar hart bepareld met mijn tranendauw…

En als het over rozen gaat waarom dan al die doornen, stekend in mijn gelaat? Mijn pad is echt geen rozenpad Maar, zou ik dat wel wensen? Want aan de rozen zitten stekels die ik dan toch zou verwensen... Ik zou pas van een roos genieten als die geen doornen had dan zouden ze mijn pad mogen plaveien met alleen maar rozenblad...…

lichaam die roos kent geen doornen!…

het goede pad te kiezen attendeerde je, je voorsprak iets waar niets loos zo liep ik gekweld tegen Flora aan op goed geluk visionaire roos mij een doorn in het oog…

De scherpe doorne geeft soms wonden, Doch waar de scherpe doorne groeit, Wordt zeker ook een roos gevonden Die met de schoonste lachjes bloeit.…

Een roos in de regen die de druppel op het blad liet overlopen. Een symbool van hoop en liefde die de pijn en het verdriet kon doorbreken. Een roos in de regen die haar kleur en geur behield. Een teken van kracht en schoonheid die de duisternis weerstond. Een roos in de regen die haar doornen niet verloor.…

Liefde, liefde is als een roos. Prachtig maar met doornen als je niet oppast dan wordt je liefde ook meteen je dood dan spatten de bloeddruppels op de grond en maken de witte vloer in één keer rood.…

diep van binnen durven kijken in de roos de puurheid diep verborgen niet ikzelf die daar voor koos die tederheid, ontluikend nu...maak ik de keuze ...en pluk mezelf vanaf dan zijn het niet langer doornen die mij beschermen ...maar ikzelf…

En de rozen ze blijven bloeien als een parel in je hart waar de pijn blijft hangen delend verdriet en smart maar de roos van vriendschap zal niet gauw verwelken ook al zijn de doornen scherp doch zal het je helpen als iemand echt aan je denkt…

De roos verkoos haar eigen lot zij zag die dag haar naam bespot Ze groeit en bloeit, dan weggerukt Niemand wiens hand haar bloem nu plukt Want daar alwaar haar steel verrijst Vertoornd de doorn wie naar hem wijst…

Ze versierden m'n handen met doornen ketende mijn voeten plukte de roos uit mijn schoot Vermorzelden me onder het gewicht van granieten stenen gebrandmerkt met al degene zonder naam Kom ik steeds dichterbij; bij de draad om de knoop te ontwarren…

Een mens, een roos gelijk fijne bladen, zoete geuren maar met doornen die steken, verborgen achter prachtige kleuren. Een mens, een vlinder gelijk vluchtig vliegt hij, weg van de waarheid weg van kwetsende woorden want zo is een mens, voor altijd...…

Houd niet van de dichter je krijgt meer doorn dan roos je leven wordt niet lichter, en niet transparant, wél mooi verwoord elke schoonheid verbloemd of onverbloemd uniek elk stukje romantiek tranen en weemoed bij gemis een liefdevolle belevenis…

De dichters Vangen in woorden Het leven Zonder muziek Praten zij zachte taal Fluisterend Een stroom In klanken Even in de eeuwigheid Wiegend als een slapend kind Dat wil blijven Bij de boom En de roos Met doornen De bramenstruik En het vervallen huis Met een veranda…

Ik heb ten slotte voor A.I. gekozen: Mijn huis wordt door domotica gestuurd ’t Alarmsysteem houdt dieven uit de buurt Mijn auto rijdt zichzelf - ik zit op rozen Een roos, daar zitten meestal doornen aan: Mijn privacy, daar is het mee gedaan…

Each Time You Die Alone, The First To Die, Maybe You Die Today or Die Tomorrow, Die Now, Again, or Die Once Without Sorrow, Die Twice, Die Hard or Die And Say Goodbye. Maar híj blijft leven, wat er ook gebeurt, Die 007, ‘shaken’ dan wel ‘stirred’.…

Ik heb in mijn hand een rode roos met doornen die me blijvend steken waardoor de pijn hardnekkig kleeft voortdurend mijn gevoel in zweeft zonder zich los te kunnen weken Ik heb in mijn hand een rode roos met blaadjes van fluwelen dromen waarlangs trillende tranen blinken die langzaam in het hart bezinken om daar opnieuw volop te stromen…

zoektocht en volharding beloond wanneer ik juist vandaag tussen duisternis van zonde en licht van leven takken met doornen zie uitgroeien tot een knoppende roos die zal open bloeien als een rood omfloerste adem van eeuwigheid die volmaakte liefde neerschrijft…

met mijn stil schrijven schenk ik jou elke kleur waar elk woord vloeiend op gelijnd wit zou drijven het zachte blauw van een zomerhemel het natte grasgroen in een ochtenddauw een rode roos zonder doornen wat goud en zilver in een hartendoos met de kleur van liefde…

Verdort die roos in een rijk geheel om niet mee te kunnen komen in het aardse gekrakeel, maakt dat een einde aan de broosheid van het hele veld, gedoemd tot snoeien tot de puntige doornen zijn geteld? En duurt de lente maar één dag uit het vooroordeel van velen, ontbloot het imago van het individu die mijn wonden kunnen helen.…

Rimpelloos water weerspiegelt de witte maan licht in duisternis Ongeziene wind laat bladeren bewegen bewijst haar bestaan Roos, bloem van liefde alom word je bezongen je doorns doen mij pijn De rododendron laat na een fikse regen de aarde blozen…

Gestreeld door de zomer werd ik geheeld door een roos, de zon en de maan vlochten onze liefde zo broos Onder een herfstnacht heb ik de zachte sterren verloren, de bloeddruppels op mijn mond konden jou niet meer bekoren Ik was een roos met doornen…

Een roos, die zonder doornen bloeit, Waar mag ze zijn te vinden? 'k Vrees, dat ze in weinig hoven groeit; Je zoekt vergeefs, me-vrinden! En of ze ook al te vinden waar', Ligt dat ze u zou mishagen; Het hoort nu eenmaal bij elkaar, Dat roosjes Doornen dragen.…