Alle inzendingen over ruif

landschap in de sneeuw bomen reiken de hemel een ruif van stilte…

een linde legt bevallig bladgroen in een plooi een blauwe regen hangt te bloeien bewogener dan ooit een kleine wei een ganzerik vier hennen een lammetje een ooi vanouds een slaapziek dorp een café een ruif en altijd hooi…

ik zie hoe snel beroeps grimassen passen op nieuwkomers- gezichten waar lente jong en onbedorven binnenstuift mee eet uit de ruif die vlot geserveerd is zo veranderen specifiek kenmerkende trekjes in een algemeen herkenbaar patroon want het jeugd repertoire smijt met energie in een snel give en go terwijl in de praktijk…

Hoort het giechelend gegnuif Van de vreters uit de ruif Die zich toch al welgesteld Te goed doen aan gemeenschapsgeld De knol voor een citroen verkopen. Door met vuige voorafspraken Woekerwinst te maken En de moraal al bouwend slopen.…

Sneeuw, geen eten ‘t niet meer weten zorg ik voor een volle ruif! Haal een vetbol bakje zaad vol rijg ook pinda’s aan een snoer. Kom maar pikken lekker bikken zo te hangen is een toer! Ik geniet zo van je salto zo te eten lijkt mij zwaar. Dag! tot morgen ik blijf zorgen zo verrijken we elkaar!…

De oogst geborgen schouwt de landheer, verguld van hoge dunk, tot nok gevulde schuur Waar zwaargewichten, naar vermogen, magere magen niet bij de ruif gedogen.…

op de eerste etage slungelden haar benen uit het raam over het al haast verrotte houten kozijn van een herenhuis met verloren faam ze daagde mij uit met blote benen en lonkende ogen die mijn lust wilden lenen onder het gewuif van een luchtige rok ontsnapte mijn verstand geenszins aan deze ruif en mijn hart haastte zich als…

Tot welk ras ik behoor of uit welk ruif ik word gevoed, weet ik nog immer niet wat jou het meest bekoord, als vogel etend uit het lot of hand in eigen nest op wankele rand houdt mijn schim het langste stand.…

nu tot haperen gedoemd zonen en dochters worden in de klas de wibra-kinderen genoemd soms zie je ze met ogen van gebarsten glas in onbestemde verten staren waar vaders zonder kinderen op een dag hun schuilplaats openbaren maar vaders zijn soms zo verstrooid dat ze hun adres vergeten ze hebben hun verleden weggegooid om uit een nieuwe ruif…

De toekomst is een ruif waaruit hij eet. Daar ligt het leven, denkt hij en vergeet Het nu - zijn enige gelegenheid. ---------------------------------------------------------------------- uit: ' 52 Sonnetten bij het verglijden van de eeuw', 2000.…

giert hen voorbij vlaagt verstuivend door de wei lange haren dragen pegels door de vorst sneeuw smelt dorst honger vraag geschraap van ijzeren hoeven langs bevroren grond zijn warme tong brengt maar een schrale oogst naar roze mond de ogen zijn geloken omdat zijn hoofd diep in de manen is gedoken ook hij droomt van een volle ruif…

Verlegen plukt hij aan zijn veren - voor hij terugvliegt naar zijn ruif denkt hij, moe en ontevreden: liever was ik vredesduif. Maar kijk, daar is een oase met muziek en praal en pracht en dan schiet hem weer te binnen dertig juni, overdracht - van de coalitiemacht.…

…het broderietje kruip ik over, ‘t kuise blozende vergood ik, schroomvol ruisende de rode gewaden als bijna-dode wingerdbladen om haar heen, een ruif is zij mijn haverkist, mijn stoof van suikering, de kozende struise een struikje broos, ik heb mijn hand op dit broodje gelegd – de ruiker van haar konen rozen, zij is het blote fruit aan mij geopend…

gebed diep in oude dromen, zonder eb of vloed, in kansarm tij, in een toonloos duet door menig dichter reeds bezongen, een ultiem lied, van ziel tot hiel gedoopt in een literair verbond tot herhaalde daden werd gedwongen, is het moeilijk te verklaren wat Achilles en mij zo hebben verwond, tot welke soort ik hoor of uit welke ruif…

Dan loopt hij tastend langs de ruif der paarden, Verwelkomd door een dreunend hoefgeklop; Hij spreekt hen aan, en streelt een ruig behaarde, Een speels hem toegestoken manenkop.…

Waar de evolutie heeft verzuimd een rechtvaardige finishlijn te trekken, zijn we gemakkelijk vergeten uit welke gevulde ruif we mogen eten.…

schilderspalet kwast de pen in diepere kleur en schenk haar je regenbogen in verzoening met jezelf die niet te vinden waren in mijn ogen sleur me door je straten van venijn beoordeel me maar en laat me bloeden in de strijd het belet me niet om te zeggen wat ik voel omdat jij de appel in het paradijs niet mocht vinden eet nu uit de ruif…