Alle inzendingen over scherf

De man met de scherf in zijn hart. Kind in zijn ogen, rondom hem heen. Liefde verkondigt in kinderen. Dankbaar voor dat wat hij leerde. Innerlijk ruimte gemaakt. Maar de scherf in het hart is gebleven, Het verdriet door woorden. De pijn van verachting. Dan verwachting.... Vrouw op vleugels... Scherven......…

Een gebroken scherf Gebruiksvoorwerp van vroeger Kapot verleden…

Aan elke scherf kleeft een verhaal dat ik niet kan vertellen. Sommige zijn zo erg dat mijn leven weer even terug was naar toen. Nu gaat het wel weer ik ga verder met leven hoe ik dat goed moet doen: die scherf ben ik nog kwijt.…

maar dit alles en alle reden zijn in de werkelijkheid verzonnen de luchtkastelen staan met lege handen in de kast een zandsculptuur geeft antwoord wanneer een scherf uit de toren valt…

Door mist omkranst novemberlicht en roestige bomen naakt in avondlucht en, o hoe ik wou dat het nog even kon, een beetje,al was het een scherf, een beetje zon zoals toen, die dagen, die uren van zomer... Maar dat is nu het privilege van de dromer.…

Dat is een scherf zonlicht te midden de dance macabre van verroeste bladeren en vroege avonduren waarin wij zwijgen binnen onze contouren tot onze nachthuid plooit naar het donker zoetgevooisd.…

aan de rand van de dag ligt stil gesloten en ingekeerd een glanzende scherf op bruine aarde zij spreekt een taal vogelstemmen in hoge bomen verstommen iemand loopt voorzichtig door het woud wie is nog hier en wie is al weg…

Totdat een scherf weet, dat hij uit glas bestaat, begrijpt hij helaas niet, dat hij niet kan breken. Een verloren stukje zoekt, totdat hij zijn puzzle vindt. Zo zoekt een gebroken mens, omdat hij zich eenzaam denkt. Totdat hij bij andersdenkenden, saamhorigheid ervaart.…

spiegelbeeld meisje toch alles dat je deelt is met mij levenstraan in je ogen ik zie je staan nooit echt blij eenzame gedachten ik kan ze niet veranderen ik strijk zacht langs je wang wat wil ik zijn hoe alles ooit was spiegelbeeld een scherf en een kras niets duurt voor altijd maar wel ontzettend lang…

Met zijn hemdsmouw wist de grijsaard 't zweet, dat op zijn voorhoofd blinkt, en slaaft maar voort, met doffe slag op slag, de grove keien, scherf om scherf, vermorzlend. En hoorbaar klinkt, bij elke zwaai der hand, een schor geluid, - reutlen van een, die sterft, - uit 's ouden gorgel, door geen drank gelaafd....…

ik raapte een scherf op ergens in een Griekse tuin hij lag daar zo half in en uit het zand er zit een rode knikker in mijn handtas die ik nooit terugvind maar hij brengt geluk vandaag heb ik een peer gekeeld zo maar gevierendeeld ze krijste niet eens het is dit moment het nu van deze zomer dat geen voorbijgaan kent maar een blijvend…

wat zich terugleest in kleine woorden, een groot gevoel het doel van alles nog vermijdend als een poel des -onvermoed- verderfs evenzogoed kerf ik duizend tekens met mijn scherf kind… mijn kind deze engel bindt geen banden aan slechts vleugels uit het dons van zilte druppels in de wind…

ze zit bij de zee met een tas vol scherven ze kent elke scherf weet waarom waardoor ze pakt de scherven legt ze naast zich neer pakt ze weer op een zwaai ze gooit ze smijt een afscheid van haar gebroken relatie geheeld gaat ze terug naar zichzelf naar wie ze werkelijk is…

Het mos woekert door De sporen in een rotswand drijvend Listig badend in zonlicht De klimmer vertrappelt zijn vacht De voet schiet weg Het touw trekt strak Als een pion van de zwaartekracht Slingert hij boven een scherf Spartelend in wind Het touw verrafelt De vezels knappen Hij siddert in zijn dun pantser…

je wenkte naar me op een berg van glas herkende vaag je lach maar je ogen reflecteerden kleuren ik wist dat jij het was in glinsteringen onbereikbaar een koele schoonheid zonder scherf of barst heb me toch aan jou gesneden je glazen huis was nog niet af mijn woorden braken glas het warme rood heeft eindelijk kunnen zeggen hoeveel…

traag boog warm glas bolde door lucht van de blazer tot de coupe die we zagen schitterend hoe transparant inkijk geeft aan beide kanten gescheiden door twinkelend kleurend kristal als vakmanschap de scherf vermijdt voorkom je dat de mens zich scherper snijdt en pijn het vurig rood laat zien…

er valt een scherf op de grond gesprongen van een bord dat ooit met liefde werd gedeeld gebarsten was het schild al langer maar de immer parate kleefpasta wist steeds weer breuken te lijmen nu schoonmama is vertrokken poets ik alle grijsgedraaide platen en strijk de kukident in de groeven gelukkig zat er geen muziek meer in de liefde…

er valt een scherf op de grond gesprongen van een bord dat ooit met liefde werd gedeeld gebarsten was het schild al langer maar de immer parate kleefpasta wist breuken steeds weer te lijmen nu ze eindelijk is uitgemoeid poets ik al onze grijsgedraaide platen en strijk haar kukident in de groeven gelukkig zat er toch al geen muziek…

En de stilte weer laat spreken als de scherf die haar naam krast in het spiegelbeeld dat ze wil zijn of wil geven als de mooie illusie die je wilt geloven om haar aandacht niet te verliezen en te wachten tot haar zwijgende schaduw weer een andere leugen kiest.…

aan je denken is vluchten in een waanwereld echter dan die waar ziekte en dood je achterhaald en weggevreten hebben waar onze liefde verder groeit en bloeit en woekert in zalige vergetelheid tot een scherpe scherf realiteit de zeepbel laat barsten en mij teruggooit in de rauwe hel die ik beleven moet tot ik kortstondig…

Laat mij niet de laatste zijn keer terug waar ik verdwijn, luister de wind fluistert,ik leef waar een bloem verdrinkt in het water dat ik geef droomt het donker de dingen licht de nacht is een spiegel zonder gezicht een verloren verleden vaarwel gekust breek de dag als een scherf in mijn hand waar de zon op rust.…

er zijn gedachten die ik stoppen moet zij graveren dood in mooi kristal uit barst en scherf zal niets herrijzen door vergoten rood die draad houdt mij op aarde als ik los kom uit mijn lijf in verkennen van de grenzen schreeuwt de lokroep mij naar grijs maar geleid door de kristallen klank volg ik mijn rode lijn keer terug…

Of gewoon een scherf die jij alleen kunt voelen ? Is het verdriet gewoon een puzzel die nergens op lijkt ? Ben jij het lachen dat mijn dromen dapper maakt ? De stilte is elke gedachte en jij bent wat ik verlies.…

Gedragen in het hart gedoemd door onwetendheid gewond, geslagen neergehaald zonder enig belang diepe groeven, aangebracht in emotie naar verlangen gestrand in achteloosheid van wetenschap en vooruitgang waar onverdraagzame waarheid beklemtoont, geen smeekbede aanhoort elke scherf zijn doel bereikt en angsten doet overstijgen mateloze…

woord in het vers de onderbroken kus van een engel de niet verstuurde brief aan een liefde de losse eindjes van een mooi verhaal het ademloze talmen van het onvoltooide lied een rusteloos tasten naar een vergeten dag het vergeefse wachten in de maanloze nacht de gemiste ontmoeting op een verlaten perron een schitterende scherf…

het vers een onderbroken kus door de reddende engel de niet verzonden brief aan een liefde de losse eindjes van een mooi verhaal het ademloze talmen van het onvoltooide lied het rusteloos zoeken naar een vergeten dag het vergeefse wachten in een maanloze nacht de gemiste ontmoeting op een verlaten perron een schitterende scherf…

Nog één keer zal ik gaan en van op afstand zien de voordeur met vers vernis oplichtend in een scherf najaarszon en daar achter trendy vitrages de geur van oude muren tussen de spleten de echo's van mijn vroegste jaren de kleurige loper van de trap naar boven die hele perceptie van gemis opgeslagen in het landschap achter mijn ogen.…

in een vers de onderbroken kus van een engel die me redde de niet verzonden brief aan een stille liefde de losse eindjes in een mooi verhaal het ademloze talmen van onvoltooide muziek het rusteloze zoeken naar een vergeten dag de schoonheid van vergeefs wachten een gemiste ontmoeting op het lege perron de schitterende scherf…

op de grond ligt een gedicht een naakte scherf die de wind uit de spiegel van mijn leven nam mijn trouwe stoel houdt me krachtig vast en hoest het stof vanonder mijn onrustige kont vantussen de takken ijlt een lichtstraal door het glas en legt de titel bloot 'volmaakt gelukkig', hij glanst ik trek gehaast aan de pen poog…

We vinden iets terug, het is niet meer dan een scherf van die veel te jonge en te mooie te grote god van de liefde alsof hij brak toen onze handen loslieten we hebben hem niet gezocht maar daar ligt een verdwaald stuk van zijn gezicht alsof we misschien toch om ons heen is alles hetzelfde gebleven de wind het waaiende helmgras het witte…