Alle inzendingen over schuifelen

je hoofd naderbij En leg je wang tegen de mijne aan Af en toe stevig aandrukken En een diepe ademzucht Voel de warmte om ons heen Voel de liefde in de lucht Zachtjes je nek strelen Met een kus bij je oor Dat zal je nooit vervelen Daar doe ik het dan ook voor Vergeet even het vrijen Laten we dit blijven doen Met z’n tweeën rustig schuifelen…

Ze schuifelen als verdwaalde zielen door de gangen van het verpleeghuis de meeste slecht ter been met rollator en gekromde rug niet wetend waarheen hier vullen ze hun laatste dagen geen prikkels geen verlangen hun geest verstomd dit is de laatste halte waar ze wachten op de verlossing die niet komt en worden ze begeleidt door een verpleegkundige…

schuifelend zoekt zij de vrijheid die niet bestaat, alle deuren dicht…

de beige muren van Pontoise steken af bij de sapgroene, cadmiumgele velden boeren schuifelen niet in dit schilderij, Pissaro heeft ze allen in bed gestopt veilig voor het vastleggen van de lucht…

In een bleke balzaal Dansen mensen De danswedstrijd Vlinders kijken mee Mensen schuifelen verder…

Voorzichtig schuifelend de eens zo stoere kapitein altijd de koers bepalend drijft hij nu stuurloos rond zijn geest verdwaald…

diep verborgen een rijkdom aan emoties onzichtbaar ontastbaar niet ongevoelig voor signalen van buitenaf voorzichtig schuifelend treed zij naar buiten innerlijke vrijheid…

en niet gedanst hebt met de wind Met stijle passen schuifel ik uit je kader als kind, geliefde, moeder, vader en weer als kind…

soms hoor ik korrels specie schuiven tussen de stenen van buitenmuren vooral 's nachts maken ze lawaai in het duister schuifel ik op zoek naar sluimering…

Op blote voeten Schuifel ik door Deze ruimte waar Ik zo vaak al Geweest ben En die me toch Onbekend voorkomt - Mijn ogen zien Niets vertrouwds, Het zijn mijn Voeten die me vertellen Dat dit de plek Is waar ik woon, Waar ik leef…

het bleef stil toen ze elkaar in verdergaan begroetten één van hen had moeten spreken maar ze zwegen wilden alleen maar in schuifelende voeten een aarzeling horen die eigen gedachten verwoordden…

in de lente vervel ik verstijfd en verkild kruip ik voorzichtig uit het winterhol sissend schuifel ik onder de warme zon oude huid ligt overbodig in schilfers, achter mij ik rol mij lenig op ben mijn slangendroom…

Blind ongehoord aleen schuifel ik voort. Zoekend huilend vragend alleen. Vragend naar gehoor loop ik maar door.…

Hoor in donkerste duister van schaduwende holen achter mij schuifelend schuren van zoet gefooisde stemmen gesproken door gladde gespleten tongen tussen naaldscherpe holle spuitende tanden…

Kijk d'r schuifelen kijk d'r gaan een gewezen actrice komt daar heel voorzichtig aan haar jurk vol bloemen haar make-up te dik al sloffend langs etalages niemand die haar meer kent behalve...…

Als ik de kassa schuifelend benader Dan kijk ik zielig en lijk wat verward Zo steel ik menig kassajuffrouws hart En val perfect binnen hun zorgtaakkader Ik hou me licht dement en dring wat voor Mijn jaszak vol...en dan er snel vandoor…

En al struikelend over de oneffenheden mijn verleden Onderga ik de resterende weg van mijn ijle toekomst Schuifelend beweeg ik mij in het duister voorwaarts Mijn geleden tijd terecht wijzend Weet ik er is geen herstel Angstig met een glimlach en het eind in zicht Hoed ik mij niet te struikelen…

Geen centje pijn meer, geen duizelende schuifel, alles koek en ei. Geen oorlog, geen ramp, alleen heldere hemel, en jij natuurlijk. Een brede glimlach naar goeden en naar kwaden maakt alles weer goed.…

Misschien zag ik wel de schaduw die je aantrok als een zware jas zo een die je slechts draagt in barre winters schuifelend over gesteven lakens in een wereld zonder kleur op weg naar huis maar besefte het pas toen de thee waarmee ik op je wachtte koud geworden was…

nog staan vrouwen in een rij te wachten schuifelen tergend langzaam dichterbij de waarheid die bevestigd wordt zij drommen al eeuwen terwijl mannenlijken om hen heen gehavend vergaan tranen van onmacht maken hen sterk en wij gaan door en door…

daar lig je dan gekluisterd aan je bed en soms even schuifelend achter een looprek wat een ellende man je stem gekraakt een lichaam dat als bevroren raakt helaas hebben we het in het leven niet voor het kiezen zodat jij jezelf ongewild en ik mijn broer dreig te verliezen…

naaktslakken zijn zo akelig naakt ze schuifelen slijmerige sliertjes het zijn onsmakelijke diertjes naaktslakken zijn zo akelig naakt behalve Karel en zijn ronde Kee voor hen geen slijm en geen bravoure  zij leven enkel voor l' amour  en neuzen naakt de liefde mee…

Geruisloos ontsloten in gezelschap dicht gepakt Langzaam verder schuifelend, vriendelijk abstract Wordt het spannend want u ontwaart Dat de een onderzoekend naar de ander staart Dan, alsof er niets is gebeurd, wordt het gesprek hervat Pas thuis vraagt d'een d'ander: wie was die gore rat?…

zo in het schemer schuifel ik langs ramen zie de mensen voor het pratende oog waar kranten worden gevouwen flessen leeg geschonken een lied wordt gezongen ‘hij leve hoog, leve hoog’ daar ben ik de eeuwige aanschouwer de genieter van het raamkozijn die vanzelf zal verdwijnen bij het sluiten van het gordijn…

gemurmel van gebeden weerklinkt in vlugge schreden gezien door het oog van de nacht vergaan schuifelend hun stappen verlangen tekent in geheime kracht vaag uitgewiste lijnen laat zachtjes zwijgen verdwijnen waar levenloos gefluisterd is komt de dromenman niet wiegen…

Gisteren achtergelaten gezichten, snikkend Vandaag verloren illusies verdwenen in tijd Ogen stromen tranen naar vergetelheid Morgen aangebroken schuifelende voeten `n Laatste aards vaarwel brengt hemelse groeten.…

treurende wolken benevelen grijs de zon de dag playbackt de avond ingekerfde stenen rij aan rij uiten gedateerd het verlaten half vergane bloemen rotten boven lijken diep begraven stil knerpt het grind schuifelend de dood aanvaardend.…

De overkant is niet te zien net zomin als de zon ik schuifel langs een voorheen bekende heg, verlangend naar de beschutting van mijn huis. Ik haat zo'n kleine wereld!…

Daar gaan ze schuifelend naar een restje toekomst lopend in het verleden dansend, lang geleden. Ogen gericht op de stoeptegels hand in hand tegen het vallen zijn kromme rug, haar slechte been. Ze dragen het samen maar ieder alleen. Niets kan nog worden herschreven, geen kladversie voor het leven het moet in één keer goed.…

op een naargeestige nacht zal zij plots vaker wakker worden zoals alle oude vrouwen vroeg of laat slaapdronken zal ze om haar blaas te ledigen schuifelen naar 't toilet uur na uur na uur verbijsterd zal ze op de hoek van de wastafel haar gebit zien zwemmen in een kommetje brak water…