Alle inzendingen over slangen-draken

ik wacht ze op langzaam kruipen ze langs de muren omhoog slangen als draken die kronkelen en sissen met giftige tong mijn hart bonkt iedere nacht weer weet ik dat ze komen ik tem ze met woorden voer ze een verhaaltje ik vecht met de draak mijn ogen worden zwaar in het ochtendlicht slangen-draken gekooid op de muur ik laat ze…

Ik wil niet slapen nog en luister naar het zingen van de slang en van de draak. Het is nog onbegonnen tijd als ik ontwaak op de rand van een gedachte. ----------------------------------------------- uit: 'Over de zee sprak het water niet', 1990.…

Zelfs bij Ikea ben ik nog te vinden Al staat mijn hoofd er op een lange stok Met wieltjes onderaan, het was een schok Mij zo verbeeld te zien tussen de hinden Slangen en draken, ergens toch ook vrinden Ik ben een edel dier; geen geitenbok Maar goed, als ik een klant een kreet ontlok Wil ik mijn scheve schaats wel onderbinden Ze trok mijn…

de vernieuwde slang kronkelt zonder omzien weg van haar oude huid…

De draak heeft zijn vuur uitgespuwd in de diepste lagen van mijn vrouwelijkheid Verwoest zijn de rondingen van mijn karkas Niets dan een krater gevuld met leegheid Alle waaroms zijn in een mist verzopen en de antwoorden verteerd door het drakenvuur Helse pijnen vinden blarend een weg De draak zal worden bestreden met een gifkuur De draak…

Enkel de gek wijkt niet voor zijn venijn De tong die zich in steekvlammen vertakt En toch heeft hij gelijk Want als je een naald door zijn schubben prikt Lost hij als een plastic pop Tot er van dat belachelijk lijf Van klauw tot getande kam Niets rest dan een prop…

een slang met arendsklauwen komt uit de tuin gekropen vette klissen in zijn nek ik hang te hijgen in de touwen een gevorkte tong kietelt mijn hielen vleermuisvleugels vouwen open als een waaier van vliezen ik sta maar wat te stuntelen wil met fladderende armen weglopen net binnen jouw bereik vind je het wijwatervat druppels sissen…

dollende draken spelen met mijn gedachten hun tongen vurig gespleten likkend in de verholen hoeken van mijn brein zo zonnig zoenend bloembladeren verstrooiend richten ze hun spleetogen op de diepten van mijn ziel daar waar ze willen zijn pianonoten gezang klinkt daar niet bekeken wil ik worden driftig speel ik door hun hete adem strijkt…

Heeft neer gevleid Ontwaar ik een lange Houten trap die naar De diepte leidt - Mateloze diepte Die misschien wel De dood kan zijn, Of anders een nieuw Leven na mijn Vorige, dat zojuist Is afgelopen - Voorzichtig daal ik De ladder af waar ik Na een tijd die Oneindig lijkt te duren Gezelschap krijg van Een grote vurige draak…

De ene kan geen draak zijn als de andere het niet is. We strelen mekaars hart met de adem van vuur. Wegvliegend in elkaars Vleugels hoog in de lucht op weg naar streling van de zon. Smeltend van passie in je ogen die eeuwig duurt. Uiteindelijk vergeten waar het ooit begon. Zal ik naast je blijven vliegen.…

Een slang Is niet heel dik, maar naar proportie te lang; Schoon sommige slangen, die van Amerika komen, Bijna zo dik zijn als eikenbomen: En menige Leidse diender maakt een mens niet half zo bang, Als zulk een Amerikaanse slang. Over het geheel wordt een slang zelden geprezen Of het moet zijn bij het Brandspuitwezen.…

Het geluk is als een slang: maar al te vlug en o zo klein, verborgen in het hoge gras. Het geluk is als een slang: arglistig ontglippend, bijtend wanneer men er te hevig naar verlangt. Verraderlijk, sissend, soms met een muil, druipend van ander bloed. Het geluk is als een slang, glad van tranen lang en met gespleten tong.…

der verbeelding waakt strijdt wint en verliest de bedachte gevreesde DRAAK.…

Dan spuwt die grote draak wat vuur Uit al zijn zeven zwarte snoeten, Verwarmt mij zo in ‘t nachtelijk uur. Die draak moest met zijn leven boeten. Er kwam zo’n Lancelot figuur. En ik kreeg ’s avonds kouwe voeten.…

het drakenei gloeit in het woestijnzand Rode draak groeit krakend verbreekt het vurige wezen een weerbarstige wand zie, hoe vleugels zich vanzelf spreiden in gekende gebaren kinderen en dichters kunnen nog vliegen op rode draken…

Iets besluipt me, Een gevleugelde draak die grolt in de schemer. Geritsel in het riet de lage maan die in een muil straalt. Het verbaast me hoe ik gezapig naar de dampende tong staar, hoe mijn spotlach verdubbelt. Onberoerd door zijn afzichtelijk tumult. Hij blaast vuurtongen naar de diepte slijk glanst aan de schubben.…

dwars door lucht verlangen mensen kijken blauw ontvangen licht verdragen en de ogen zwijgen stil vaarwel……

Tussen de tegels Groeit een zondaar Die abuis en veel te rap Met doek en sjaal tot groen groeit En groter dan een reuzenstap Met vuist en hand op tafel slaat, Zo geeft hij toch zijn hand. Getrokken uit noodzaak Ligt nu een drakentand. Die met plezier de kegels raakt, Van dit benepen land.…

nu alle nachten in bombast alsmaar je slaap belagen herken je ze van toen de monsterlijke draken…

Roze lupine steekt in kelkenpracht de draak met digitalis…

Wat een kwel Vrouwen binden in liefde Draken die naaien slechts De echte Draak gaat Vechtend voorwaarts Juist als ik stevig pel.…

de slang viel toen de ezel aan en sprong hem naar de nek maar die bleef heel koelbloedig staan en beet de slang toen lek…

Lentefestival Tweede Maan zonnewende Draak in nieuw ornaat…

De draken van de dag spoken door het hoofd spuwen vuur ieder nachtelijke uur en wanneer ik dan toch ontspan, knaagt het die rat toch aan mijn elan Giftige gedachten houden mij wakker verstikken de ruimte van mijn zijn ondermijnen het geluk, de levensvreugde Morgen tem ik de draak dan sta ik mijn man. Geef me een zwaard.…

taal [godin van stand]: hofnar nectar draak en kind draaiwolk in mijn hoofd…

ontstrik je banden bij het aanlichten van de dag wanneer de draken slapen kan je gaan. wellicht dat je je weg niet vindt blijf niet staan, niet staan al schaaf je benen en handen. vergeet hun bedacht gezag, wanneer de draken slapen móet je gaan.…

smeert op de zweer die mij kwelt Ik krijg een stok mee en de geest van de slang windt zich eromheen jong in een nieuwe huid…

vonk, een vlam mijn hart vond zijn weg naar jou de draak kan voor eeuwig spuwen…

ooit kwam hij uit het ei gekropen genesteld in een vermolmde stronk onder een dun bladerdak nu kruipt hij uit de winterslaap over een tak in de tropen in een woud dat dagelijks kaler wordt het broos skelet houdt hem lenig gladde schubben dekken zijn leren vel als vingernagels die elkaar overlappen er spant een vlies over ogen die zwijgen…

muisdagen zijn voorbij geen krassen meer op mijn ogen ‘k zie elk addertje onder het gras en krul mij in het verlangen om weer soepel en gefocust aan de laagste tak te hangen ja, ik heb een jasje uitgedaan maar dat is voor mij toch evident want mijn nieuwe kleurenvel geeft weer ruimte om te spelen en speuren langs slingerpaden als een slang…