Alle inzendingen over spreeuwen

er was een spreeuw in voorgaande lente zwevende veertjes in onbevangen licht het huiverende fraai gevlekte verenpak gevederd afscheid in slowmotion van dwarrelende pluimpjes er waren ragfijne botjes van een roerloze spreeuw in de voorgaande lente…

zwarte spreeuwen krijsen de bomen vol groene bladeren verdampen in grote getale zij weten op de takken telkens te huizen, oorverdovend hun aanwezigheid te vertalen en stilte rondom mij ver weg te sluizen ze hebben lange tijd, ik spreek over jaren hun vaste stek in mijn beperkte horizon hekel bij tijd en wijle het ongevraagd bezoek denk niet…

Winters geschrei een klad meeuwen in hun vlucht schapen showen ongemeen hun dikke vacht…

Terwijl stadionlampen Hun licht in aanvankelijke Fletsheid op betonnen Muren werpen Zwermt anderhalf uur Voor het treffen een Golf van tienduizenden Spreeuwen in de Avondschemering Die voor alles het Afscheid in zich draagt, Vormen aannemend Die bol en rond zijn Maar ook langwerpig Als een zandloper uitgezakt Legt ze…

ze vlogen binnen wolken schaduwspreeuwen voor de zon zo ver het blikveld kon bestrijken werd het kijken, naar een gapend zwart gelag vanuit die onbestemde sfeer ging elk keeltje zwaar tekeer blue monday krijste hard en zwaar: misbaar tot op het juk althans zo leek het me, maar hier hier schommelden gedachten op het wit van dit…

ik denk aan de spreeuw van de voorgaande lente dood ligt op de loer…

nevel weefde om mij dromer laatste dagen van de zomer een gespikkeld zonnevlekje met een snavel en een nekje zat zo in het algemeen wat te fluiteren voor zich heen ondertussen, keer op keer ging zijn kopje heen en weer alsof het verwonderd dacht: ‘waarom fluit die spreeuw zo zacht?’…

de luchtlijn zo zwaar verstuift tot een zwarte wolk en crasht in het veld…

Spreeuw, kakkineuze dandy, weet het best: Alles kan hij zich permitteren in dat vest. ------------------------------- uit: 'Roze Zoenen', 2002.…

Circa 60.000 tot 70.000 spreeuwen vliegen rond in een grote wolk die regelmatig van snelheid en vorm verandert boven de buurt.…

man met een aangeplakte witte baard zoekt een knecht voor onbehagen ik vlieg weg met mijn vader de spreeuw die is gestorven in de nacht van mijn zwijgen.…

Een daar is, die aan de leeuwen ’t leven gaf, en aan de spreeuwen, Een die, vrij van al ’t verdriet, hoge zit en verre ziet. Een... Hij zit in zijnen torre, zonder schaaltje en zonder schorre; en, van ’t gene in mij geschiedt, Hij mag eeuwig zeggen: „’k zie-’t!”…

Alsof ze een bewegend kunstwerk in de bewolkte lucht willen hangen zwermen kwetterende spreeuwen boven de oude kathedraal van de rivierstad de geuren van de herfst leerplichtig waaiende winden, stijgende lucht het vliegen in formatie kundig het stadse leven heeft zijn klucht de een ziet het als een teken uit de hemel een ander stoort zich…

Een rijtje spreeuwen, schitterend, in de warme voorjaarszon! De vonken spattend, van hun gekleurde veren. Ik bleef maar kijken.... en kon ze niet de rug toekeren! Het gaf me een blij gevoel van binnen, toen ik die spreeuwen zo hoorde zingen!…

de verzamelvlucht van kieviten en spreeuwen vult het luchtruim…

Daar op die tak wipt een spreeuw, van ‘t ene op ‘t andere been. Met één oog kralig dicht geknepen, sukkelt hij tussen droom en geeuw. Daar op die tak wipte een spreeuw, maar met een slapende poot, stortte hij heel rap naar benee.…

Meeuwen en spreeuwen volgen dorsmachine voor een lekker hapje…

Een vlucht spreeuwen arabesken in de lucht modder op de grond…

die spreeuwen maken zich ongrijpbaar maken massa macht…

Spreeuwen honderdvoud Rondedans in avondzon Wij-synthesevlucht…

Opzij van wat ooit het erf was, een keukenstoel -- in het hoge gras.…

Opzij van wat ooit het erf was, een keukenstoel -- in het hoge gras.…

Spreeuwen koketteren In de voorjaarszon Met hun pas Verworven kroost Bloeiende bloemen Bijen die zoemen Spreeuwen schreeuwen Naar het beest Boom in Boom uit Het vogeltje Is er geweest Vogel verscheurt Gras rood verkleurt Overal veren In de voorjaarszon De kat in zijn sas Vogels zonder troost…

Gooi een visnet op: de knopen vallen open – als een zwerm spreeuwen.…

Het was ergens feest, er ligt braaksel in de goot – feest voor de spreeuwen.…

sprankelende spreeuw, langs goudgesproete vleugels verstrooit zich jouw zang…

ik zie ze vliegen rondom het huis ter duin spreeuwen drones?…

Ik ben een huismus Of hoogstens een spreeuw.…

we zouden als spreeuwen bij elkaar zijn en zonder botsen dezelfde kant opgaan in een samenhangende zwerm dat waren onze drie diep gekoesterde drie verlangens als bonobo’s zouden we over elkaars haren strijken en elkaars handen beroeren onze ogen zouden elkaar zoeken om te weten of we samen nog oké zijn de spreeuwen…

Komt die plotselinge vrees die ik in mijn buik voel beven van hoe klein die spreeuwen waren toen ze dansten door een leven vol van honger en gevaren en hoe streng die toren wees?…