Alle inzendingen over strandwandeling

mijn geest slaat de vleugels wijd uit mijn hart zoekt de ruimte de wind leent zich als levensstroom…

golven ontrolden zich aan onze voeten heel kalm was de zee de wind speelde met mijn haar met mijn hand in de jouwe blikte ik zijwaarts en zag de zon weerspiegelen in de warmte van je glimlach wel een beetje spierpijn hoorde ik je mompelen ik niet jokte ik dapper na ruim twee uur zandstappen was het in lijn elf heerlijk uitpuffen…

ik luister… hoor enkel wat ik horen wil rumoerigheid trekt stilaan weg gouden zand waait op verblijdt een kind zeewater speelt een spel met de wind ik luister… hoor enkel alleen nog maar de zingende wind dans met mij hoor aan mijn lied kom morgen terug vergeet mij niet!…

De zon, de zee, een verlaten strand, jij en ik, samen hand in hand. We lopen en kijken naar elkaar, als een jong en smoor verliefd paar. De zon kan je uitstraling niet verbleken, ik raak maar niet op je uitgekeken. De wind waait lustig door je haren, mijn hart komt maar niet tot bedaren. We lopen alsmaar door, voet na voet, samen onze toekomst…

tussen zilte pilaren golft het schuimend water af en aan zoeken meeuwen krijsend naar vis glinsteren schelpen en wier in geurende tinten stemt de zee me tot zuiver zwijgen stroomt onderhuids mijn verwondering…

Zoals de storm raast om mijn lichaam de wind rukt aan mijn kleren als grijpgrage grote handen die zonder dat ik ze af kan weren trekken aan mijn haar en peuteren aan mijn sjaal jagen gedachten door mijn geest als kinderen, duwend en trekkend om de eerste te zijn geweest die voor het raam van mijn bewustzijn mag zitten en mijn denken kan…

Wanneer de storm het verdriet uit mijn tranen jaagt tegen de wind in en tegen het beter weten, de snelheid van mijn gang vertraagt op weg naar het vergeten, een blauwe vlek tot aan de horizon het schreeuwen in mij stilt en in de wind die keren kon, mijn hoop wordt opgetild, raap ik een schelp uit het rulle zand en staar naar het vertrouwen…

We schreven onze namen In het zand Romantisch samen Aan de kust op het strand Wandelen aan de zee Kijkend naar de ondergaande zon Jij en ik, met z'n twee Ik wou dat het zo kon Jij en ik samen Voor altijd bij elkaar We schreven onze namen Was 't maar waar…

Laat in de zomer de lust nog in bloei belofte van blauw in de lucht en zijn blik gulzig 't geluk als een ijsje gelikt de zee niet gezien en geen golfjes gehoord tot hij, tussen twee tegenliggers in behoedzaam een borst pakt uit haar schelp en even terloops een tepel streelt een zwerm zilvermeeuwen zit onverstoord.…

Wanneer ik de boulevard bereik, de woelige zee zie, word ik eindelijk rustig. Als strandtenten met kreten van eten achter me, ‘k alleen met de vogels ben, voel ik me thuis. Kanten randjes van schuim, sieren de kust, zeewier, schelpen, flesjes en blikjes een armzalige ketting. Grijs-groen wapperen duinen, welvend als borsten,…

het is een sombere dag vandaag aan 't strand de zee is ruw, het is guur en nat ze loopt met blote voeten op het schelpenzand blonde haren wapperen in de stormachtige wind koude zeewater prikkelt haar voeten blik gericht op de einder smoort in 't grauw gooit schelpjes naar de woeste golven kijkt vervolgens blij en verheugd…

We liepen en jij sprak mensen aan iedereen reageerde als vriend we lagen, ik ging de zee in, koud vlijde ik me tegen je warme lijf, we aten en dronken en liepen weer ik groette honden, we praatten, vertelden wat we bedoelden tot een duinpan, waar 't warm, we spraken mensen aan en we lagen en voelden de zon en het zand, het helm en een veer…

hand in hand lopen ze te sloffen over het drijfnatte strand terwijl de wind boosaardig om hen heen huilt en grijze wolken zich vormen tot een klagelijke massa regen valt onverdroten neer op hun reeds doorweekte en verkleumde lijven even staren ze naar de golven waar schuimkoppen zich grauw en ruw bollen om vervolgens met geweld uiteen…

wandelen met droge voeten eerder overspoeld door golfslag en gemoed zout en nat geuit het trekt zich terug zeeën van tijd modderzand, het wordt vloed ik wil vooruit mijn schoenen lopen vol…

Hij zei: zag je die kwallen net op het strand van Wassenaar? Zij zei; ach het is het kabinet maar.…

Ik doe wat ik doe langzamerhand zonder innerlijke achtergrond, ja, een jeugd en veel in koelen bloede daarna, maar het meeste is ijlte, een strandwandeling met dichtregels op golftoppen, zomaar, de ijlte, niet gevuld met ontstaansgeschiedenissen zonder Schepper.…

nu ben je weg, zomaar uit mijn leven gehaald, je bent er niet meer voor een strandwandeling, of een tedere kus. Weg, nergens, totaal onbekend, net of je nooit hebt bestaan. Maar ik wil je een ding laten weten: Ik hou van je en zal je nooit vergeten.…

Zon, zee, strand Surfers in de branding De roodgoude gloed van de ondergaande zon op het water Strandwandeling voor stelletjes……

Strandwandelend vertrap ik wat niet werd vermalen tot kalk, zeepaleizen en flamboyante kastelen. ---------------------- uit: 'Gilette', 1998.…

Een strandwandeling langs de zee, wel een beetje ruig. Mensen erop uit, vreemd is het eigenlijk wel, er zou sneeuw moeten liggen in het land. Het is tenslotte kerstmis, want sneeuw maakt het allemaal wat fraaier. De zee blijft boeiend, dat is zeker zo.…

de strandwandeling vandaag schonk meer dan blozende wangen een ontmoeting met een intrigerende man een gesprek dat schijnbaar oppervlakkig begon hij was immers zijn Franse krant kwijt maar hij vertelde me dat ik veel energie bezat "een diepe ziel" noemde hij mij hij zei ook dat ik het geloven in bezat ik keek hem verwonderd aan waarop…

Samen een strandwandeling maken "Gewoon wij samen" Maar dan die verdomde werkelijkheid. Ik zit hier en jij zit daar.…

De zee tintelde aan onze voeten en liep een strandwandeling mee we zagen elkaar diep glunderen in naaktgeboren verbondenheid. Van alle meiden was jij de enige die met mij de ochtend omarmde mijn ogen vol helderheid schoot in het prevelen van eerste liefde.…

uit de stoel jas aan we gaan wind tegen soms mee waterkoud lippen zout de zee, het strand striemend zand bepokte palen huid open halen drabbige plas alg aan je jas eb en vloed natte voet plastic zak afvalbak scheepsrook vuil verlaten kuil dooie meeuw, blauw pluis genoeg zo we gaan naar huis even m'n bril poetsen…

Dank zand, dat je me wilt dragen mijn voeten voelen een behagen in je zachtheid, Wind in mijn rug, je steunt me als werd ik opgetild, vooruitgeduwd, Zandlopers, als kwamen jullie uit het niets.. als glijd je, verblijd je om een worm en altijd samen, Wolken hoe je met de zonnestralen, ver of dicht, licht doorlaat, alsof er altijd ergens wel…

Dan trekken de strandwandelingen langs de vloedlijnen de toekomstgedachten die we veelvuldig hadden als warme douches of voorjaarsregen over ons heen. De opbeurende zinnen dansen zonder vlammend bedrog als ronkende woorden die ook het schaatsen schetsen in de zon. Mijn pen weet soms feilloos een gevoelige snaar te raken.…