Alle inzendingen over toef

zaken veranderen ieder moment wij geen cent waar eigenlijk waar vergeet grom richting dom zo dom o zon donderklots verfijn wat zijdelings wegvalt ik vriend zie dingen alleen…

één invulmisser maakt dat je een flinke toef saldo te kloppen hebt leuker kan het niet worden vormfoutje bedankt…

zijn de tranen die al dagen branden om het gemis het stille verdriet verstrikt in een kleurloos web eenzaamheid wordt opgelepeld het wachten blijft op het nagerecht met een toef begrip…

mijn hoofd ligt zwaar tegen je borst en zuchtend zwijg ik ogen dicht mijn handen rusten rond je zij ik hoor het hart dat ritmisch klopt jouw adem sust mijn lust aan kant gerust toef ik in dromenland…

Waar toef ik beter, rustiger dan aan oever van breed water verscholen tussen pluimen riet en vogels over golven scheren zonder iemand mij hier ziet. Genietend van onbeschrijflijk ritme van wind en golvenspel naar muziek door rietkraag luisteren veroorzaakt door wuivende halmen die mij gedicht toe willen fluisteren.…

Maar weet dat ik in jouw buurt toef, geloven wil dat vloed zal zinken. Al zijn de woorden nu soms stroef, ons lied zal eens heel helder klinken. Uit: "Kristallijn"…

als een veld vol bloemen… ze steelt mijn hart voor altijd uit mijn blije ogen, ik leg het graag blind voor haar neer stil ontroerd vindt heel mijn wereld slechts verwondering en zacht zing ik van poppedeintjes, van een maannacht vol geluk groot en rond verraadt haar zachte schijn dat licht heel toverachtig pril kan zijn een roze toef…

Kom tot bezinning en toef langer niet ‘Uw Heiland’ kwam er in mijn jeugd na tot We zongen in verzuilde tijden, spot Was kwetsend en gemeen op elk gebied Met ‘heerlijk, heerlijk, klinkt de vreugdetoon’ Begon altijd blijgeestig het refrein Het komt zomaar tevoorschijn uit mijn brein Daar lag het blijkbaar al die tijd gewoon Er waren zaal’gen…

Nu mocht ik liever hier vandaan en slapen gaan, en slapen gaan bij mijne lieve Heer- het leven wordt toch, waar ik toef, naar mijn behoef wel veel te droef, dan dat ik 't meer begeer. Doch wordt mij, lacy !…

Toef niet langer! Adeline komt! Zwevend naakt zij, en mijn zang verstomt. ------------------------------------------------ verbeid - waarop gewacht is, tot zij kwam filomeel - nachtegaal abeel - populier zefyrs - zachte westenwinden…

Ik toef in een woud van rozenbomen. Witroze schemer verzacht een zangersmond, die overal klinkt, uit bloemen, op de grond. Broederschap tussen elfen en gnomen? Ach, hier blijven, nooit meer vandaan komen... Geurige rozenadem zweeft soezend rond, toont zijn zoete draaidans als eeuwige stond, maar drijft me tevens naar de boszomen.…

Ik toef in een woud van rozenbomen. Witroze schemer verzacht een zangersmond, die overal klinkt, uit bloemen, op de grond. Broederschap tussen elfen en gnomen? Ach, hier blijven, nooit meer vandaan komen... Geurige rozenadem zweeft soezend rond, toont zijn zoete draaidans als eeuwige stond, maar drijft me tevens naar de boszomen.…

Zo naar de markt, ik toef graag tussen goede humeuren De gestalde waren proeven, ruiken, die prachtige kleuren. Elke ontvangen dag is een heerlijk festijn Vol vreugde en vriendschap dus geen tijd voor chagrijn. Een droeve snoet treft mijn guitige ogen en ach 't Gezichtje ontspant in een verlegen glimlach.…

Mama, onze zwoele hete warmte doorbreekt koude of ijs Al toef je nog een week in een koeltoog, ferm betoog 't Gaat ons diep intens warm geluk niet derven of... betoog. 'k Zie je zo graag..........…

Hoe ver van huis en haard heb ik vertier gezocht Maar vond zonder jou schraal chagrijn en eenzaamheid Door dwaze koppigheid voel ik mij nu bekocht En geef voor een blik van jouw, ziel en zaligheid Waar is nu mijn waan dat ik geluk zou vinden In deze verre streken ver bij jou vandaan Nu toef ik hier zonder kennissen zonder vrinden Een armoedig…

niet verzamel ik enkel stenen om te stapelen en sta ik op mijn tenen om over de einder heen te zien waar de vervulling wacht die een mens aldoor wil lenen en leed van lege kamers verzacht ik zie uit het raam en voel de avond de daken bedekken met uitgestrekte grijze vlekken ja, hier is mijn kamer waar ik altijd voor even toef…

Ach, ik, verstillend, dwaal En toef en zoek, waar niets liefs bleef gespaard: Een angstig kind uit àl te wreed verhaal, Dat levend zelf, door dode wereld waart.…

mijn ziel tast verder dan jouw lijf en handen omvatten, langs dorpen en steden, akkers en weiden, voorbij wolken, sterren en maan overal huis ik, in struik en bloem, in krekel en spin, zweef boven bergen en wouden adem zon en wind ik toef in de blinde en ziener, bedelaar en vrek speelman en zwijger, wijsgeer en gek schuil in het kind…

de slaap was vannacht onberispelijk aanwezig, zelfs de taart hing aan de klok die grijnzend naar me keek, vele dromen brachten de kers terug en werd gelegen in een toef van een zoet roomhartig verlangen de bochten in de weg werden verlegd tot wijde hoepels met een enkele strook die het vluchten bleef behoeden daar de omtrek van de nacht zich…

Dorsende machines maaien het goudgele graan Wolkenschaduwen dwalen over een lappendekenveld Een kunstig patchwork van heldergroene en goudgele kleuren Donkerbruin geploegde aarde, nat glimmende klei Rode daken groeten vanachter leilindes en machtige populieren Een cumulus als een suikerspin groeit wild de blauwe hemel in Vormt een majestueuze toef…

en toef nu niet, Ik wil niet langer wachten, Ze zijn zo vele niet, De schijnende maannachten... De maan schijnt wonderhel, De maan maakt àlles wakker, De lucht is als een blauwe tent Met duizend sterren goudelend Boven de donkre akker.... Het hele leven was maar spel... O kom!…

en wang te laven, Maar Uw mildheid wil mij leren Beters dan die frisse gaven; En gij zingt tot mijn gedachten: Deelt U, breekt U, bruis van leven, Duizend dorre gronden smachten Naar de groeikus van Uw geven; Breidt U uit tot klare plassen, Lieflijke gestalten spieglend, Doe dan hoog Uw waatren wassen, Werelden en wolken wieglend; Toef…

Zó rijk, zó schoon leefde in die lutle tuin De volle lente, dat ik dralend toef Voor 'k met een klánk nog de herinnering Diepst doe herleven: blijde gekwinkel Van klokkentoren daalde spelend neer Langs steile muur, door luwte in 't loof, verzellend Ons stille spreken.…

Gistren joeg uw dolle vaart Toomloos door een rozengaard, Waar ik bloemen vond te plukken; Maar gij bleef mij voorwaarts rukken: Ik vertrad de schoonste knop, En de doren greep ik op Toef eens, keer eens, zwenk eens vlug, Voerman, langs uw baan terug: 'k Heb op reis zo veel vergeten, En verloren en versmeten; Hou eens op toch!…

Toef geen stond... Ik zoen uw ogen, wangen, mond... Maar wilt gij spreken, - fluister, fluister! In avonddauw en sterrenschijn, uit voller kele, zit nog een enkel, arm vogellijn zoet, zoet te kwelen. En 't liedje, dat die vogel zingt, 't is of 't mijn eigen ziel ontspringt in 't lauwe duister!…

Maar toch, eens komt de tijd dat ik crepeer, dan toef ik niet meer in het aardse rijk en schouw van gene zijde op u neer. Zolang ik in het hier en nu verkeer, geniet ik als een gastronoom gelijk. Er komt een tijd dan kan ik het niet meer.…