Alle inzendingen over topje

Topje schoudervrij rokje bloemetjes erop en dan die benen…

Glazen plafonnetjes! Dames die baasje zijn? Nee met die topbaantjes is men niet gul Duidelijk blijkt dat die feminiseringsgolf niet serieus is maar slechts vrouwekul!…

mijn werkelijkheid het topje van een ijsberg onder de zeespiegel het leeuwendeel barstensvol verrassingen zich kenbaar makend als immer opborrelende luchtbellen…

ik zag twee engelen zich met hoofd en haar in elkaar verstrengelen onder een topje van de berg ze waren ontdaan van kledij maar zover ik kan zien vonden ze dat niet erg zo dij aan dij…

Gaat er bij de NS een keer iets mis Dan zoekt Van Vollenhoven het gebrek Hij legt de zere vinger op de plek En zegt dat dat nog maar het topje is Zelf kan hij wel een onderzoek gebruiken Dat is nog even iets om in te duiken…

Zij draagt een topje en door het doorschijnend achterwerk van haar lange heupbroek tekent zich woest beschilderd een tanga slip Uit haar diepe bilspleet klimt voorzichtig een Maori tatoeage golvend omhoog pijnloos naar het licht…

ingesneden door eigen druk weggegleden tonglikkend dalen verstikkend vallen verdwalen in ijskristallen vloeibaar verdwijnen blanke bank groter dan de spiegelzee laat doorschijnen toenemend gevaar en nog maar het topje van ……

zacht flikkerend licht omarmt de lont die lichtblauw afgeeft alleen het topje staat echt in vuur en vlam kaarsvet sijpelt door de ontstane opening en blijkt de vorm altijd aan verandering onderhevig…

vaak kan ik mijn woorden niet vinden en ben ik verdwaald, ergens tussen m’n oren zoals een vrouw die een bijpassend topje zoekt, bij een nog te passen rokje. maar nu zie ik niet langer twee v’s van vliegende vogels maar een w van worden.…

Ik had je vandaag met een asymmetrisch topje willen zien maar het regent pijpenstelen het is koud fris is een eufemisme en dus je draagt je zwarte schoentjes je zwarte pantalon je zwart-wit geruite bloes ik had je vandaag maar het regent pijpenstelen het is koud fris is een eufemisme…

het was de zon die lachte vandaag kriebelend op de huid wit ontdooiend winter en de lagen wol ontstegen valt de eerste confrontatie tegen verblindend zijn de eerste kreten van de bruinverbrande zonnebankgemeente maar als thuis de warmte is gesust zijn de bandjes zichtbaar waarmee het topje op de schouders heeft gerust…

het centrum van ons leven pompt bloed door ons lijf rond en rond door aderen van topje tot aan teen elke dag opnieuw werkt alles naar wens totdat het stopt met kloppen dan is ons hart gestopt dag noch uur kennen wij van onze laatste hartslag…

´Je raakt me´ zei ze Warm teder fluistert haar adem waaiert over haar huid tinteling op het topje van haar vrouw zijn ´Ik wil je wel´ zei ze Tergend langzaam knopje per knopje bloot van elk kledingstuk ontbloot In dat ene moment was zij alleen, alleen maar zij, het allermooiste kleinood...!…

je vinger die je naar me uitstrekt leg ik voorzichtig in mijn hand, de rechter en trek hem langzaam naar me toe ik hef mijn blik, jij staat daar naakt en neemt mijn lippenrond het topje van je vinger in zich op de blik verloren in een trekken graaft tand om tand in lijnenhuid en tongen strelen nat de beet.…

Zolang de verf nat is schrijft mijn vinger bont overvloeiend mijn dagboek Onuitgesproken vragen tint na tint en krul in krul op het topje van mijn vinger gedoopt, laag op laag een toverbal van herinneringen die ik langzaam aflik, elke keer dat ik hun smaken wil proeven en mijn leven herlees…

Wat je leest is maar het topje van de ijsberg, gepropt in een degelijke snit. Want het is heel erg erg wat de lafaards jou onthouden met hun dictatoriale beperkingen, laat de embryo's over vrijheid zingen!...…

In alle talen zijn er vrouwen In alle landen alle steden Op elke markt, de veerboot naar huis of de bus de tram de trein de metro Overal altijd Lang haar kort broek of rok bloes of topje een jurk of strak in't pak Maar altijd vrouw En nooit behalve jij dan jou…

Haar topje is het laatste dat om haar lichaam sluit. Ze zegt weer: ’Kom er uit!’ Ons bed houdt mij gevangen, en ik zeg: ‘Lieve, lieve schat, ik heb mijn feestje al gehad.’…

zoals wij daar voorzichtig haar heuvels beklimmen tot het topje van haar tepel vanwaar wij uitzien over wijdste welvingen tot aan het rieten schaamhaar en het zachte mos aan de oever van haar zwanenmeer zoals wij daar hand in hand luisterend naar haar vruchtbare diepte heiligheid ervaren zoals wij daar zijn ademloos woordeloos samen…

verlangend prikt de kraai in de geplaatste vuilniszak diverse kleine gaatjes maar oh wee/onder etenstijd geen enkele behoefte aan hebzuchtige maatjes grote bonje daar een enthousiaste ekster echter van korte duur woedend opgejaagd naar het topje van de boom wat zuur meer narigheid twee bedrijvige duiven ook voor hen/…

De herfst stript de dagen tot een naakte werkelijkheid die geen mens durft te voelen, hooguit het topje van de neus. Ogen sluiten het licht wenken niet meer naar buiten. Lippen liggen op hun rug de zwaartekracht te machtig. De maan is vol en rond en lacht de sterren toe. De nachten strekken zich uit, kou vriest de woorden vast.…

Af en toe beroer ik haar krachteloze hand, bestudeer het reeds ingevallen gezicht, alsof ik nooit eerder de gelegenheid, of net zo als nu de moed heb gehad om vertederd over haar haren te strijken, terwijl haar neus steeds spitser en het topje daarvan steeds witter wordt, en mijn ogen zich vullen met tranen vanwege alles wat ik niet heb gedaan…

puzzelende man met grijzend haar op het puntje van zijn neus de bril blauwe trui streepjesboord zo zit hij daar in gedachten verzonken omvouwt de linkerhand 'n zilveren pen glimlachend drinkt hij kopjes thee niet dat ik hem ken op rechts twee Amerikanen zij spreken veel te hard, zij overstemt hem overduidelijk wit topje haar rokje pikzwart…

uit Belgrado Níkolaj Dubrovniks alter eega, hij Serviër, zij een Montenegrijnse geboren uit Albaanse emigranten gevlucht naar de enclave Kosovo Zat na de Balkanoorlog op de blaren met opa en haar oma uit Tirana omringd door Serviërs als Kosovaren Dalmatiërs, geblaf van alle kanten Van Joegoslavisch vuur was dit het topje…

Ondeugend blaas ik in je vrije oor laat je weten zonder iets te zeggen “Mocht je ooit een keertje neerleggen dan kietel ik je helemaal door” Klierig klepper ik met het topje van mijn vinger aan je onderlip ontwijk je meppen, schenk je sip mijn onschuldigst schuine kopje Wacht maar spuwt je donkerbruin wacht maar glinster ik blauw terug…

Een warm gevoel tintelt door mijn buik, mijn armen, mijn hoofd, En blijft hangen op het topje van mijn neus waar jij net je allerzachtste afscheidszoen hebt geplaatst. Het leven is hard, zeg je, En ik hoor hoe je de deur achter je dichttrekt, De koude windvlaag breekt de stilte. Het leven is hard, zei je.…

Samen wandelen op de maan in ‘t karige, romantische licht Eventjes met je blijven staan mijn handen strelen je gezicht Zachte klanken van ‘t woud ruisen woorden om ons heen Oh mijn lief, je hebt het koud vanaf je topje tot aan je teen Handen, die je teder warmen zweven over heel je koele lijf Over die schouders en armen en over..wat ik…

ik heb lange takken gepakt om de mooiste vruchten uit de boom te slaan natuurlijk heel voorzichtig aan de onderste vijgen waren zelfs als onrijp snel verdwenen maar in het topje van de boom groeiden dichtbij hemel en zon de mooiste hun droom zelfs met takken kon ik ze niet pakken moest klimmen en in een wankel evenwicht viel…

We zijn nu belangeloos nuchter er valt een schaduw op jouw huid een insect danst op de maan bij dageraad begint de therapie die maakt alle dichters sober zoals het gras dat welig geilt dit is het topje van de ijsberg jouw erotiek is grenzeloos eenvoudig op het hoogtepunt glijd je naar beneden in het glibberige doen we niet moeilijk alsof…

jouw rondingen dragen van boven naar onder, het sap met een zoete smaak in al jouw begeerlijke lagen ontwikkelt zich, al rijpend, een aantrekkelijk wonder ook al dijen je gewillige heupen allengs uit tot schilderachtige vormen en je topje wat minder navenant aan jou zuig ik naar eigen normen verlies de omgeving als ik jou grijp…