Alle inzendingen over uitgeblust

Een lege blik staart door de ruimte Groot houden wordt overleven Ondertussen ziet iedereen de moeite Ik trek, maak me zorgen, zorg Je laat me niet toe, keert af Samen gaat over in alleen Ik droom van de sprankel Die jou tot het mooiste jou maakt…

Ze kwamen niet meer uit bij elkaar Begrip was weggesleten Ze delen slechts nog het brood en t warme eten Hun liefde uitgeblust geen troost bij verdriet geen traan weggekust geen blik die nog *ziet* Zo leven ze al jaren als broer en zus geen warmte meer of liefde of een innige kus Voordat die kon beginnen is hun toekomst al versleten…

op de eerste etage slungelden haar benen uit het raam over het al haast verrotte houten kozijn van een herenhuis met verloren faam ze daagde mij uit met blote benen en lonkende ogen die mijn lust wilden lenen onder het gewuif van een luchtige rok ontsnapte mijn verstand geenszins aan deze ruif en mijn hart haastte zich als…

naakte lichaam betast ik streel jouw mooie ronde billen en jouw hart houdt het mijne vast Onze zoete lippen proeven elkaar het bed ontvangt ons met open armen onze ogen hebben overal oren naar vooral om elkaar op te warmen We voegen de daad bij het woord een samenspel van verlangen en lust pure hartstocht zoals het hoort uren later ben ik uitgeblust…

In sereniteit stromen tranen om het afscheid van verdriet vast-geankerd in het pijn lichaam geïnspireerd door beeldend verleden waarin gesproken woorden onbeduidende uitgebluste lege hulsels bleken..!…

Ze zijn nu uitgeblust, moe van het geloven.…

Wat ik voel ben ik vergeten eigenlijk heb ik het nooit geweten de wil alles van het lichaam te verlangen zit in mijn hoofd gevangen meedogenloos opgejaagd te veel van het lichaam gevraagd nu moet ik opnieuw beginnen begrijpen hoe het zit van binnen…

Lichtreus van de nacht Verandert in witte dwerg Uitgebluste ster…

de nieuwe verdieping tot ook die de top bereikt en de uitgebluste hoekstenen weer wachten op de sloop.…

er komt een tijd van rust zulks is zo goed als zeker de hoop is slechts nog een verschil te zien met uitgeblust…

Als de liefde Is uitgekust En het felle Verlangen uitgeblust Dan blijft wat Nog over is De essentie Van het bestaan Van hem voor haar - Brede borst, Spinnenjager, Een man…

Een grasmaaimachine uit Vleuten, gewend in de winter te teuten, kwam haast niet tot rust en zei, uitgeblust: ‘Echt overal voel ik nu scheuten.’…

Zij stond naast hem met ogen onbegrijpend het is niet waar dit is het leven niet een uitgebluste kaars volledig opgebrand zij stond naast hem zij streelde hem het is toch waar!…

Bollend schraal is het koren kalend rijp het fruit kersen zijn niet te pruimen afgemat het veld uitgeblust de bongerd geprefabriceerde natuur!…

gedichten verkrotten verbindingen verrotten alles stort in en sterft en bederft en verstoft en verstuift en ploft uitgeblust uit elkaar poëzie niet meer strak gespannen…

hij reist af de uitgebluste Dood een trage rit naar Nergensland even maar kijkt hij om naar wat was heb geen angst fluistert hij voor wat komen gaat het goede staat je te doen…

Jouw levenslust Is nog niet uitgeblust, Je leeft in goede gezondheid. Deze levenskracht beklijft, Zolang je maar nieuwsgierig blijft.…

je hebt me van mijn hart bestolen jaren gelee heb je het verstopt alleen voor jou heeft het geklopt als je het daartoe had bevolen je hebt me van mijn tikkertje beroofd wist mij hartloos te verblinden ik droomde ‘t zelfs niet terug te vinden trouw heb ik mijn leven beloofd te lang zijn wij al geen beminden te veel heb ik me uitgesloofd…

Een blad dat dwarrelt van een tak. En bij het vensterraam een kaars die langzaam opbrandt in alle rust met weer even jouw gezicht. Hoewel de liefde al lang is uit geblust.…

wenende mieren onder de straatstenen een kwijlende hond likt het zoete de aanzienlijke zenden hun slaven om water voor de kale akker zij komen terug met lege kruiken en getekende hoofden dor en hijgend gillen de uitgebluste poppen op de springmatras op kale heuvels happen de wilde bokken naar lucht het einde nabij zijn zij…

Het werk wordt ambulancepersoneel Met vijfenvijftig blijkbaar al te veel En ook de brandweer is dan uitgeblust. Maar mag dan ook een doorsnee ambtenaar Pas met pensioen met vijfentachtig jaar?…

een stukje vel van genegenheid is van mijn huid gestroopt naakt sta ik te kijken, andermaal uitgeblust heb moeten wijken voor een vroege doch eeuwige besnijdenis; als in de dood gedoopt…

Er verschijnt gelatenheid op haar gezicht uitgeblust mat zal ze weer alles doen wat wordt verlangd zoals een klimplant strengelt ze zich om iedere man tot haar leven gesnoeid wordt net te ver veel te jong…

in liggende en staande beelden verstard, schijnbaar bevroren kijken ze me aan met uitgebluste ogen waarin elk verlangen naar toendra en oerwoud, steppe en oceaan, al jaren gestorven is…

ik heb je eens gekust nu laat ik je met rust het stormt niet meer tussen ons alles ligt stil 't is anders dan ik wil wat heeft de zee te bieden zonder golven wat is een regenboog zonder kleuren wat is een hart dat van liefde leegstroomt ik heb je eens gekust nu is alles uitgeblust…

Uitgeteld en uitgeblust lig ik weer naast jou. Door mijn hoofd gaat 1 gedachte dat ik van je hou.…

Nú uitgeblust en seksueel passief, De jeugd heeft wél een lonkend perspectief.…

Het kan vriezen of dooien, wij zijn goed of gek, uitgeblust of opgewonden. Er is niets of altijd wat, wij hebben geld of wij hadden, het is alles of niets, ik ga en pak de fiets.…

De weergoden zijn ons gunstig gezind nog even zindert de zomer na met blauwe hemel en zacht fluisterende wind en je zonnestralen die de aarde hebben gekust zinderende nazomer blijf nog even voordat je bent uitgeblust…

Mijn liefde is vervlogen En zachtjes uitgeblust Geen hand meer op de ogen Geen mond die mij nog kust Geen lachje uit de verte Geen hand meer in mijn haar Niet meer zitten soezen En kijken naar elkaar Er vallen nu geen woorden Er is geen ergenis Maar ik weet nu uit ervaring Hoe eenzaam eenzaam is…