Alle inzendingen over velden OR treurwilgen

stralend rust op de blad’ren die van knop nu scheuren aan de waterkant, in dromen gesust terwijl ze stil het spiegelzicht keuren hangen de wilgen twijgend te treuren zich van hun eigen schoonheid onbewust in ‘t groene boord van het weidemeer zit ‘n eendenma zwanger te broeden op haar kroost dat in d’r verenbed ligt Als ik door de rijpe velden…

Each Time You Die Alone, The First To Die, Maybe You Die Today or Die Tomorrow, Die Now, Again, or Die Once Without Sorrow, Die Twice, Die Hard or Die And Say Goodbye. Maar híj blijft leven, wat er ook gebeurt, Die 007, ‘shaken’ dan wel ‘stirred’.…

de takken van de treurwilg aan de slootkant reiken naar de takken van een treurwilg in de sloot een vis hapt lucht de waterkringen weiden er over uit ------------------------------- Uit: 'Mijn Kleine Tuin', 2011.…

De treurwilg, treurt niet meer, men ontdeed hem van zijn groen, maar als je 't mij vraagt zou ik: dit toch echt zo niet doen! Want een treurwilg, die niet treurt daar heb je het hart, vanaf gescheurd?!…

schuldig gesmokkel tussen repen van Cote d' Or ben ik afvallig…

De witte vlokken stuiven, Die 't veld met dons bekleen; Geen grasje of geen spruitje Dringt weer door 't dekkleed heen: Maar 't groeit, hoe diep bedolven, Toch fris en krachtig voort, Tot het, o Lente! uw stemme Weer suizend fluistren hoort.…

Regen, regen, van de hemel 't Ledig luchtland tot aan de aarde Vullend met het lichtgewemel Uwer zilvren leliegaarde. Stortend vluchtig nand vermengend Met de bindkracht van uw zegen, Zode en zaad een heildronk plengend, Dat bet groen wordt langs de wegen, 0, ik hoor U over 't water Fijne maliënkolders klinken En, een sprookjesrijke…

treurende wilgen dragen een hoedje van sneeuw bovenop hun knot…

regen spoelt mijn geest verdriet sijpelt in aarde droevige grondstof er wortelen treurwilgen zij geuren naar eenzaamheid…

Treurwilg in het nauw grauw staande in de sombere nachten lachten zij vroeger of niet ziet zij nog immer het heden steden in vuur geeft haar oogkleppen zappen naar een andere tijd spijt van haar toekomstig vertrouwen rouwen wil ze slechts alleen heen naar die andere morgen zorgen voor haar alleen veen haar sappig fundament kent haar als een…

De grote treurwilg is geknot. Hij dreigde te verzwakken onder ´t gewicht der takken. Wanhopig strekt hij nu zijn kale armen uit naar god zoals het beeld van Zadkin: “De verwoeste stad”. Maar later vormt zich blad na blad een pruikenbol aan nieuwe loten. De wilg treurt groen ontsproten als tevoren.…

Een treurige wilg met zijn hangende takken water schept een band Zie hem daar staan langs de kaai waar zijn stevige stam eervol, waardig en edelmoedig uitstraalt maar hij benijdt zijn vrienden die met hun verbluffend knappe voorkomen en mooie verticale lijn best wel opvallen tussen de menigte. Geprikkeld en gevormd hij is, keer op keer…

Zen-slagen wonder Spreek "To be or not To be" Goed te "zijn"- "zonder"…

<< >> Controversy Whether tricked or not.…

Schrompelend geel en stervend bruin zingt ritselend in de wind stijgend, dalend, krijgertje spelend achterstevoren van klinkers naar zand, opnieuw blaast een windvlaag in fluittoon door steegjes het dorre bruin krijgt een nieuwe kans, rollebolt, knispert speelt haasje-over met diep donkerpaars in vliegende vaart, duikelend, springend…

Een oude Treurwilg tranen van de ochtenddauw hangen aan haar blad.…

Treurwilgen buigen hun takken naar de aarde, de grond is geraakt…

straight ahead immer gerade aus en dan ineens die afslag naar links, rechts, einde rotonde or whatever...…

het regent tranen de treurwilg schreit haar verdriet versmeltend moment…

de treurwilg steekt z’n kroon op: lente op z’n hollands…

[Haiku] De zon schept een band – treurwilgen strelen elkaar met schaduwvingers.…

Er komt schot in de zaak de treurwilg zet het op geelgroener het wordt mooi nietwaar…

een vleugje voorjaar geeft de treurwilg weer wat kleur het gaat goed komen…

vermeden to be or not to be, that is ...…

Velden met onvolgroeide angst dat is al wat doffe ogen zagen droge neerslag liet het gevoel insluiten door een ring van stof veeg het weg! sla het er af en zoek de helderheid van de pasgeborene laat het kind dat in je zit gewoon eens heerlijk buitenspelen maak vrienden zoek ze vind ze in het licht van de nieuwe dag…

wanneer de langgerekte reeds herfstig uitziende velden zich plots in een laatste bloei zo mooi ontplooien kan ik niet anders dan me overgeven aan het gele dat me zo intens omgeeft ik me warm weet gestreeld…

melangolische wilgen, treuren in gratie, onveranderlijk zijn zij.…

jouw licht en je liefde schijnen waar jij bent zal de nacht verdwijnen ik wil komen in je nabijheid uit de schaduwen in je heerlijkheid je adem wekt aarzelend een toon je ogen glanzen, je bent wonderschoon maar waarom heb ik dan zo'n verdriet het is omdat je me verliet door jouw dood heb ik nu veel smart maar ik ontdekte: je zal altijd voortleven…

Treurend dweil ik tranen van mijn wangen op het puntje van mijn neus weg is al mijn verlangen weg is mijn verdriet echt, het leven bestaat voor even niet. Iedere vorm van gevoel is weg je ziet me staan maar meer ook niet ik kijk je niet aan en laat maar gaan het is niets. Flirtend met de natuur speel ik met gedachten jouw gedachten…

als edele ridders staan zij langs de waterkant in een rij jarenlang staan zij daar te treuren zijn door niemand op te beuren echter de lente kleurt hun hout met fijn groen en fonkelend goud in deze groengouden sluier glinsteren de tranen die de wilgen al zolang hinderen verdriet omdat zij alleen naar beneden kunnen groeien niet in staat…