Alle inzendingen over verbeurd

Verbeurd van alles - o verscheurde droom-gemoedren!... Wij zijn de lang-verweeuwde en kind-verlaten moedren; wij blaffen in het spoor van, smoorlijk, Hecabe, of, in de ontreddring van de laagste rust verzonken, ons lammen dag ontlaên en leeg van alle vonken, verliezen aan geduld de vormen zelfs der beê.…

Elk glas wordt gekeurd, aanvaard of verbeurd. Straks reglementeert men ook uw plas.…

Met zoiets jaagt u kiezers op de kast De huidige WW verbeurd verklaren Was het begeerte of Coronagekte Waardoor men zijn compassiespier verrekte?…

Het blijft mij verbranden maar word geen as of stof Slechts bloedblaren onafgebroken ettert het verbeurde langzaam door Hemel en hel zien mij niet staan alsof zij niet kunnen kiezen Over dit stukje verdriet lach ik maar met vochtige ogen…

Net terug van een kale reis Mijn visum werd verbeurd verklaard Mijn rugzak nog onaangeroerd Scheurtjes in mijn wegenkaart Tegoedbon voor drie weken zon Ansichtkaarten nooit gepost Reisbrochures licht gescheurd Verwachtingen niet ingelost…

Er wordt verteld wat me te doen staat en de kwintessens van mijn arme schrijfsels verbeurd verklaard. Godzijdank daalt geest in deemoed neer. Mijn oprechte dank bij dezen, aan die mij willen lezen.…

Pak je bij je strot, Arrogante koning Tijd Die zich vorst waant Over al mijn dagen, Mij de uren en minuten Dicteert alsof ik er Alleen maar ben als Slaafse notulist - Een mens zonder enig gewicht - Bij deze ben je afgezet, wordt Je koninkrijk verbeurd verklaard, 'k Zie je donker nu al Wijken voor het licht…

En de anderen, verbeurd geworden, Herkennen zich niet in de lateren. Maar of zij verblijven Onder derden kunnen, is de vraag En het antwoord woekert met de wildgroei van tentakels ---------------------------------------- uit: 'Alle gedichten tot nu toe', 2002.…

Als ik niet onderweg mijn zware rugzak had gestald bij 't oud papier, verroest gereedschap en machines en niet mijn kaartje had verscheurd, als ik niet onderweg mijn loden jas had uitgedaan en aan een boom gehangen had met slechts twee kale takken en niet mijn sleutels had verbeurd, dan zou er eelt zijn op mijn ziel en kale plekken in…

Het heeft hun wereld al verbeurd verklaard: hun tijd zit strop, het is in haar bedaard. Zijn lijf is licht, kent enkel haar gewicht, haar duister is met laaiend git verzwaard: het heeft in haar zijn branden ingericht.…

. -------------------------------------------------- Door doping is haar plak verbeurd verklaard, Het zuurverdiende goud is haar ontnomen. Ik was al bang dat het eraan zou komen, Ook deze Spelen krijgen weer een staart. Ik concludeer, gezien wat er nu speelt: De prijzen worden achteraf verdeeld.…

in mijn glazen woning getralied door geweten voel ik zo vaak en vaak het verlangen naar het lichte buiten alsware ik bezeten door illusie bevangen waarom verscheurt buiten en binnen mijn diepe wens door liefde gekleurd is het de verstilde leegte door stilstaand bloed tot ijzig verbeurd ik versterf door de dagen heen slechts terend…

Smartelijke en zoete pijn 't beheerst mijn hele zijn niet in staat te ontsnappen of uit dit leven te stappen Een pure zelfkastijding Lichaam en ziel uit balans gevoelens zonder kans hart uit borst gescheurd en telkens weer verbeurd Een langzame vernietiging Een pijnlijk traag sterven de ziel vol met kerven niet meer uit te wissen…

(Proeve van een onverstaanbaar gedicht) In lacrimoso de lafenis van een flauwhartige is veelal in lacrimoso gekleurd vaak tracht hij het tij toch nog met spraakwater te keren terwijl deze mens mijn vertrouwen onvoorwaardelijk heeft verbeurd met de modus in rebus slobbert hij allengs bij leven immer uitmondend in een incrusterende…

De laatste sprankel hoop verbeurd. De laatste bladzij omgelegd. Een mooie droom uiteen gespat, de mooiste droom die hij ooit had. Nooit is hij zo bedroefd geweest. Nooit eerder voelde hij zo'n pijn. Nooit heeft hij toekomst zo gevreesd. Hoe zal toekomst zonder haar zijn? De laatste knoop is doorgehakt.…

lente en het zwart van de dood beschrijft het vaarwel de eeuwige winter een leven uit het lood met verlangen naar verlossing nog in de uitademing tijdens de laatste tel hoe kan men sloten verbreken van deuren die als muren lijken met broos levenssap besmeurd waar jouw ziel is uitgeweken en de ademende toekomst reeds vroegtijdig is verbeurd…

leven uit het lood met verlangen naar verlossing in de uitademing tijdens de laatste tel hoe kan men sloten verbreken van deuren die als muren lijken met broos levenssap besmeurd waar de hopende ziel is uitgeweken en een toekomst al in de jeugd reeds blijkt afgewezen, volprezen afgekeurd heeft men het vertrouwen reeds vroegtijdig verbeurd…

ik drijf naar zoete wateren vanuit het verdorde land waar het aangeslagen meer nog steeds zout is gekleurd omringd met vergankelijk riet mijn tijd lijkt daar verbeurd de stroming zingt kussend zowel ter linker- als rechter zijde de strelende oeverkant fluistert zacht over het groen dat wacht in het verschiet kilte verliest een ondoorzichtig…

Als influence peddling rechters bij rood-witte blokken handen schudden met corrupte officieren die broederlijk delen elkaars wassen neus helen handelen in macht vrouwe justitia is ontzield door juristennetwerken verscheurd – in haar anus is verbeurd - dan volgt uitschakeling van de wet misbruik van macht en dans om het gouden kalf…

ik ken er geen dat ik je daarna griefde was met een hart van steen die steen is nu gebroken ik word door spijt verscheurd en ’s nachts komen de spoken mijn rust heb ik verbeurd zo kan ik niet meer leven maar ook niet sterven gaan want wie kan mij vergeven wat ik toen heb gedaan? delila…

van ei bevrucht in schijnbaarmoeder aangeland op waardplantblad breekt rups het ei en vreet een gat dan spint de rups een eigen hoeder en breekt de pop tot speer en vleugelwei nachtpauwoog in grijze sluiers drie jaar slaap als pop in luiers liefdes zonnewang verbeurd piepjong door man uit jurk gescheurd gifarm vlucht niet bij gevaar…

Maar al is het niet gebeurd, uitgesteld is niet verbeurd. Wij staan klaar om ons te wreken zonder je de nek te breken.…

, zij die u dierbaar waren, in bijgelovige angst en vrees, u, door hun tranen heen, zien siddrend aan te staren alsof in u het beeld des Schrikkens hen verrees, de druk der ijzren hand gevoelen om uw leden, die 't bloed verstijft en naar het Niet u medesleurt — dat is een zware stond: haast wordt der laatre vrede daarmee te veel, te veel verbeurd…