Alle inzendingen over verborgen stromen

Verborgen stromen gevoel en verlangen, onrustige dromen over spinnen en slangen. Mysterieus licht in de nacht, een cryptisch gedicht met magische kracht. Meesteres over eb en vloed, verraderlijk veranderlijk van vorm als de kleur van het gemoed voor de stilte na de storm.…

Onvoorbereid begonnen deze verborgen littekens in mijn huid te boren, ik kon mijn eigen pijnen niet meer aanhoren. Ik probeerde in geschreeuwde nachten zinloos te schuilen, maar diep kinderverdriet bleef even eenzaam als voordien in een fantasiewereld huilen.…

Helderblauw verdronken water mag ik met je mee in het diepste van mijn zinnen over de zwoele zwijgende zee stromen wij samen door kolken verborgen geheimen die ons meenemen in gedachten stromen uit donkere nachten de weg die wij banen, weg uit droomloze paden uit de bodem van de diepte de spiegeling voorbij…

boven de toren achter het plein - de stad - in wijde omgeving gaan langs het water voorbij - helblauwe luchten in geel – woestijnbries in het helmend riet aan de oever van de stroom – verborgen - het niet…

Het brein met zijn grote geheim Vertelt altijd weer interessante dingen Die mij tot bepaalde inzichten dwingen Waardoor ik waarheid aan elkaar lijm Vanuit de nevelen van de dromen Kan je een verborgen waarheid halen Als je die maar goed weet te analyseren De waarde van symbolische verhalen Die uit het onderbewuste stromen Het brein met…

het is de weemoed van een deken die het draaglijk regen doet in zorg verborgen tranen bedekken de zachte warmte die de morgenvroegte wekt in kleine stralen door het vensterraam de kleur van een nieuwe dag verbreedt z’n glimlach tot een stroom van blijde gedachten…

In vredige eeuwigheid introvert afgezonderd verborgen tussen bomen oog in oog met een hert begint leven te stromen.…

onder oude mantels geurt aarde in het verborgene waar land langzaam groeit in beschutting van veréénzelviging vogels doorvliegen in middag van eeuwigheid eenden schuilen in rietkragen van golfslagen en wijde armen om de hemel slaan ze telt de diepste gedachten in het één gevouwen licht…

Ondanks hij haar eens met liefde bedekte Haar dienstige volle lichaam prees Haar beminde en plooibaarheid hem niet deerde Onderging zij dat de tijd zich tegen haar keerde Zijn niet aflatend minachting altijd weer tergend Maakte haar onzeker soms zelfs bang Noopte haar schoonheid te verbergen Hunkerde zij naar liefde haar levenslang…

ik aanvaard de reis naar winter, er is maar één richting en misschien alles wat ik wens de kamer blijft binnen terwijl daken voorbijtrekken, uit ieder huis een adem ruist en dan de slaap hervat welke naam zal ik geven aan het kind dat aan iedere deur vragen stelt, over spiegels glijdt, half in het huis en enkele seconden later, half in vlokken…

je zit verstopt onder rotskleed en een koude dag ligt de vaste tred van toen ik zie schoonheid bloeien zwijgzaamheid verkleurt gevouwen handen hun palmen schuilen in verdriet achter zorgen scheurt de maandkalender uit jouw schrijverszucht wat woorden die je achterliet…

Mijn lichaam schreeuwt het uit Het laat me weer eens vallen De pijn kruipt onder mijn huid Soms ben ik zo kwaad op dat immuunsysteem, dat mij keer op keer verraadt Het is soms moeilijk want je ziet het niet Het richt hier schade aan Mijn lichaam zit in een soort van oorlogsgebied Ik wil niet klagen Ik krabbel weer overeind Ik…

veel ligt verborgen onder het puin en onder het zand in versteende beelden onpeilbaar diep in de stille oceaan zoveel verborgen in stilte in woorden in hart en ziel zoveel onuitsprekelijk verborgen in jou in mij…

vader ging vaak uit vissen aan de oever ving hij eenzame stromen van verre gedachten van alles van wat diep in hem verborgen was nu opent de zoon op zolder de dichte dozen van zijn vader hier vindt het kind vroeg of later het woord dat hem bevrijdt en levend is als water…

het liefst verslenter ik de zwaarte van de zondag langs waterwegen die mij dragen kunnen als een verstekeling verborgen in hun stroom, tenslotte opgenomen drijven naar bestemmingen waar een ander woord verkondigd waar geluisterd en gefluisterd wordt maar ook intens gevierd en liefgehad met allen die ooit waren en die nú zijn…

soms wanneer de wolven zingen schuilen uilen diep in steen papavervelden doezelen als voorheen toen niemand nog haar doden telde kinderen van de nacht, in hen ligt de waarheid zo schielijk verborgen verweerde grond bedekt de stroom die in het sterven was uitgemond…

iemand strooide kruimels poëzie sommigen stapten er overheen of bovenop anderen stonden even stil haalden diep adem dachten na of schreven iets iemand maakte kruimels poëzie en mengde ze met parelende kruimels op de grond…

Slaap onbewust onderbroken wakker uit anderland donker buiten binnen kaars vlam van vuur zuurstof en vaste stof licht nacht verzwakt in schaduw verborgen storm stroom door druk hoog naar laag verplaatsing hier is het stil bewegingloze schijn…

verborgen ergens hogerop ligt de bron water vult een greppel 't is niet meer toch, een dam kan de stroom niet stoppen stil stijgend tot die overloopt het gaat verder greppel, sloot, beek, rivier en weer even onzichtbaar als het begon, eindigend in zee of.. is dat de bron?…

Verslaafd aan de zee in al haar facetten wenkt en roept zij lachend met haar golven Wateraders zuigen wreed tijgen aan gevoel verzuipen verstand aanzwellend denken verdrinkt Misselijkmakend metershoge golven maken zwemmen onmogelijk hogere levensstromen verliezen deze ongelijke strijd Het vechten moe geef ik mij over aan de stroom…

je leven werd een kabbelende stroom die kalm meandert tussen zomerkaden de schepen ogen traag en zwaar beladen doch voeren slechts een achterhaalde droom wat futen drijven slaperig en loom een rietkraag lispelt treurig een ballade de avondzon belicht met veel genade de knekels van een jonggestorven boom je houdt de bedding keurig in bedwang…

Een elektrische schok vanaf het moment dat ik in jouw ogen keek als een spagaat uit de coulissen gesprongen pulseert een wisselstroom door mijn lijf ik wist het meteen deze lading raak ik nooit meer kwijt onder hoogspanning loop ik met jou in mijn hoofd deze maalstroom laat sterren stralen aan het firmament…

Als we de stroom van het leven hebben aanvaard laten we de behoefte los om controle te houden…

ik de bron jij de monding en tussen ons de stroom…

als ik doorstroom uit mijn geldstroom kom ik als ik instroom of uitstroom in een maalstroom van wisselstroom want geloof het of niet maar nachtstroom is nu duurder dan dagstroom…

je glipt me door de vingers zoals een sterke stroom ontsnappen wil bij elke bocht of waterkant en nergens is een dam het laatste beeld van jou verdwijnt vloeit uit de palmen van mijn handen drijft weg naar onbereikbaarheid de richting keert zich van me af nog even kijk ik om en zoek de bron waaruit de onderstroom geboren is ik volg het…

Afhankelijkheid is een naar gebeuren, hoe je het ook bekijkt, nou hebben ze in Nieuwegein geen stroom, wat een malligheid, nou rijden er wel treinen, daar is geen malheur maar de Gein mensen, kunnen niet buiten de deur, want de bliksem heeft huisgehouden en niet zo’n beetje ook, een weekend zonder stroom, heel Nieuwegein is van…

Het water stroomt Ook al lijkt het Af en toe stil Te staan, ingeklemd Tussen modderhopen Die de stroom Zo op het oog, Tot dood, rottend Water lijken Te reduceren, Maar elke seconde Die je verliest Aan het stilstaan Bij de stroom Die zo op het oog In haar leven Geblokkeerd wordt Zie je niet dat bijna Onzichtbaar de…

Alles stroomt altijd omlaag water, mest en modder. Alleen de laatste wel wat traag. Ook dan eindigt elke klodder, meanderend en gestaag komend van de hoogste top, in de sedimentaire laag uiteindelijk ergens onderop.…

zing, zing, piano, zing en stuur mijn handen laat ze dansen op 't uitdagend licht voer me maar mee 't mag naar het duister laat het maar stromen verborgen gedicht maak het vooral open mijn passievol hart geef mij herfst en ook lente het leven en dan minder hard…