Alle inzendingen over verdoezeling

De visser tuurt naar gifwolken boven de sloot weer niks gevangen…

een vochtige deken verblindt het zicht van polder en lucht ganzen verdoezelen hun vlucht in doffe klanken verzonken leegte…

Ilussie Is het verdoezelen Het verbergen Van de harde waarheid Illusie Is het tegenovergestelde Van de realiteit.…

flitsend laten luisteren dat hij het heus wel kan supersnel de R verdoezelen zodat niemand het verstaat liesjeleeldelotjelopen langsdelangelindelaan er klinkt applaus hij lacht zoals altijd…

water spoelt kwistig over de Brabantse wal wolken verdoezelen mijn verre blik in donkerblauw en grijs wind jaagt mijn lijf in vlagen vooruit laat me dansen als een dronkeman in golvend gras en vluchtig avondlicht…

morgen, ja morgen ga ik u raken morgen, als de ochtendstond naar de tandenborstel grijpt om onwelriekend te verdoezelen als u dan, ondanks weer een smerig etmaal voor het slapen gaan, denkt, ik heb het gehad, wacht dan morgen af ik heb nog een paar nare woorden voor u.…

eenzaamheid klopt op de deur welke zij radeloos openen wil al was ‘t raam sneller bij de hand genomen vliegt zij over gestolen wolken die intense leegheid verdoezelen aangespoelde waarheid gaat langzaam op in de mist die al even treuzelde…

De kunst van verhullend taalgebruik is het verdoezelen van lulligheid. Sluw en slim wordt iemand beschimpt. Het liefst degene die men inferieur waant. Begaan als men is met enkel het eigen ego. Noodzakelijk echter is gelijkgestemd publiek. De besmuikte glimlach dient vol leedvermaak geëtaleerd.…

onzuivere gedachten vertroebelen mijn geest onduidelijke krachten verdoezelen het meest strijdige belangen vechtend om een plek tegenstrijdig het verlangen vlechtend om mijn nek verstikkend is de angst verlammend elke spier de nachten duren 't langst verdomd was jij maar hier…

ik weet je door de wolken heen zelfs de grimmigste vormen kunnen jouw aard niet blijvend verdoezelen oh ja, ze proberen het gedaanten worden uitgerekt door tonguitstekende figuren om de afstand te verbreden het lukt ze slechts tijdelijk -hoop ik- zonder uitzicht kun jij niet leven -wil ik geloven-…

Ik noem je blank en rond je heupen en je mond je heet Isabelle en je blankheid verlicht de nacht De maan zegt daar niets over de wolken halen hun schouders daarover op, verdoezelen je borsten, die opvliegen tussen blad van bos loofwoud in winter dat zichzelf verliest droomt van maretakken…

kromden zich om te kunnen raken geen wit, geen fractie werd onberoerd gelaten zinnen werden verzacht om geloof hard te maken compassie ontfutseld uit goedgelovigheid versluierde regels waaierden vol aantrekkingskracht richting naïef opengesperde ogen die alles wilden geloven wat de harde waarheid ook maar enigszins zou kunnen verdoezelen…

wordt alles mooier geserveerd ter verdoezeling van het te veel aan droefenis? en worden we voorgelogen is het leven een Sinterklaasfeest waarvan we later misschien beseffen het waren lieve leugens ter verzachting van wat ons is gegeven maar besef op het moment van beleven dat het wel even een ware werkelijkheid is geweest…

Michael zou een prothese hebben gedragen op de plek waar ooit een neus had gezeten, om te verdoezelen dat alles kapot was geopereerd. ------------ Ze hebben Michael's voorgevel gelicht Men zoekt met helicopters en met honden Gelukkig heb ik 'm dan toch gevonden Want al met al is 't zo geen gezicht En…

bomen staan rijzig in een laan sierlijkheid toont zich rond elk uitlopend blad de aardse tuin stift haar kleuren rond de genomen stap krakend op het grindpad haagwindes groeien hechten zich vast aan schilferende dakranden verdoezelen het oud vogels figureren in schaduwvleugels rond het hemelruim dalen neder in het lindehout…

Ik laat mijn gedachten varen die getuigen van mijn genie Ik verdoezel de gevaren met mijn dravende fantasie Hoor mij praten en ontwaren en verklaren des levens ironie Zie mij bij ieder ergernis baren Vertellend wat ik in 't leven zie Maar niet alleen stoor ik de ander met mijn wijze praatjes en verhalen over de klasse die ik bezit…

kon wanneer men z'n oor ten luister zou leggen naast de rails dwarrelden afscheidsbriefjes onwetend of ze hen ooit bereiken zouden verscheurde gezinnen door gezaaide haat welke niet de onze was, maar opgedrongen de onze zou worden reden steeds vaker lege wagons het perron binnen, uitgeput en verhaalloos met als doel de waarheid te verdoezelen…

Kijk: het verdoezelende dooft. Glaucoom blijkt maar een kwade droom. Mijn oom ziet weer de horizon!…

plassen, en masseerde me van binnen ....Op zijn kalender ....zet papa tekens ....voor de veilige tijden ....Ik ben gaan ruiken ....naar angst, aangestoken ....door de geur van mijn zussen ........Dat nodigde hem uit ........Kom maar, het is veilig ........wij durven niets te doen ........of niets te zeggen ........wij willen het verdoezelen…

Mozaïek is het beeld De vorm van de geest Neem mee wat je steelt Je bent er toch al vaker geweest Gekleurde bladeren op het pad Verdoezelen de weg die je loopt Zo ga je nooit en te nimmer nat Als je in de spookzone stroopt Niemand zal je kunnen pakken Je opent een poort in hun gedachten Bestuift de onderbewuste vlakken Door je slachtoffers…

ik heb afstand genomen van alle vreemde typetjes en gnomen die met menselijke activiteiten nog steeds onder ons blijken te wonen zij volgen de gewone habitat verdoezelen hun eigenaardigheden raderen vrijwel probleemloos in onze maatschappij zonder storingen hun optredens zijn vaak individueel in kleine kring van accepteren…

Jouw huisraad staat te wachten wanneer je weer verschijnt, een bijziend idee in een aardgebonden hiaat, in het geestenrijk is alles uiterst verfijnd en wordt er niet met verdoezelingen geschermd, ik hoop maar dat jouw ziel de vrede heeft gevonden, dat een engelenlegioen zich over jou ontfermt, de Godin zich geeft gewonnen, onomwonden.…

Ik lieg mee in de waarheid en laat een holle lach de stilte verdoezelen, verstard in mijn eenzaamheid.…

Gedachten slingeren mij heen en weer keuzes voortdurend daar Het feit dat ik ze moet maken doet al zeer maar dat ze tellen maakt het pas écht zwaar Ik pieker en ik peins en onderdruk mijn verdriet zoals gewoon verdoezel mijn gevoelens met een grijns en val zoals gebruikelijk weer terug in mijn oude patroon..…

bladeren en wijn morst de tijd in geleegde glazen als de kerktoren scheidende wegen slaat Je rekt je lichaam uit tot aan een gedroomde hemel die alleen leeft in ongeschreven romans deze kant kleeft aan jouw liefde maar hield mijn oever onbereikbaar voor jouw aalmoezen Mijn hand op je schouder rust als een laatste gebed om de schreeuw te verdoezelen…

dat ziekte en onheil zich kunnen vinden in de geest en het zwakke vlees, vandaag waait de wind van ons af, maar het kind dat verslagen door de versleten tijd zijn verslag slechts inwendig kan incasseren hangt murw aan de gepolijste twijgen van een volslagen mislukte winter toch komen er nog lange dagen, nachten die pruilend de tijd verdoezelen…

verwrongen wulps beeld tastbaar bezongen Drang niet stillend werd sterk dwingende lust thuis op het werk zijn passie rijkelijk betastend Obsessie speelde met geweten het beeld niet uit te zweten Dromen teisteren ongekend gedreven lustmoment Fel hormonen genereren erotische gedachten fel gierend krachtig protesteren Het rode licht verdoezelend…

Gij hangt de weke bleekten uwer misten Verdoezelend langs bos en bonte baan, Dat niet de ziel door aardes schone listen Zich laat verhindren om tot God te gaan. Aarde, zo hartelijk en troostend teder, Moederlijk bij oktobers avondval! Ziel zag God vluchtig, wanneer komt Hij weder? Het schemert, wanneer dat Hij komen zal?…

Ik heb het masker opgezet van de Commedia del Arte, in de hoop alle overtollige vragen in deze statuur te verdoezelen.…

Ik heb het masker opgezet met de oneindige glimlach van de Boeddha in de hoop alle overtollige vragen te verdoezelen.…