In de vochtige kelder
kerven wij een boodschap
in de korst van schimmels en zwammen.
We slapen in verschillende kamers
Jij wil de deur dichtsmakken
Met geweld de geruchten voeden
Burengehakkel.
Jij verlost me nooit
Van de smalende vrienden
die het waarom willen weten.
We rijgen de valse starten aaneen
tot een aarzelende ren
naar de…
is het een stigma dat we dragen
als zeker teken van verbondenheid
en soms het enige tastbare bewijs
van een kindverleden
is het een schat die we koesteren
gegroeid als een talisman
getooid met diamanten
uit dankbaarheid en liefde
of is het een vergeetput
van wat had moeten zijn
een levenslang teken van gemis
verhuld altijd aanwezig…
Gestort in de vergeetputten
Van mijn stokkend geheugen?
Waar zijn de geuren heen?
In toegedekte beerputten,
Klaar om te vluchten.
Waar zijn de geluiden heen?
In de doofpot gestopt.
In de kiem gesmoord …
Waar zijn de jaren heen?
Verdwenen in de rimpels,
De voren van een doorploegd leven.
De tijd vliegt … de tijd liegt ……
tussen kerst en nieuwjaar
bleven zijn telefoons
oorverdovend stil
spam en andere rommel
vulden zijn prullenbak,
maar zijn inbox bleef leeg
zo is het nu altijd
tussen kerst en nieuwjaar
en tussen nieuwjaar en kerst
hij gooit vruchteloos flessen in zee
een schreeuwt zich schor
in de woestijn
alleen de galm antwoordt
soms
zou hem…
Lage noten, angstvallig ingeslikt,
worden in een roes van ontwetendheid neergezwegen
in de vergeetputten van de eeuwigheid.
Lemen voeten met gouden stemmen dragen op
een zilveren rug een kop van goud. Stenen tafelen
rollen van de Monte Perdido. Hol wordt altijd bol.…
Zijn hoofd is een krocht
een kille donkere vergeetput
waar hij verblijven moet
tot het denken finaal
verdampt of versteent.
Grijs en grauw is de doolhof
waarin zijn gedachten
eindeloos stuiterend
rondjes draaien.…
M ijn diepste demonen draven op
U it de voorgoed verdrongen vergeetput
Z onder zeelucht zonder zoetwater
I n verschrompeling na verdriet van eerder
E n wilder en woester dan weleer
K omen ze opniew aan de oppervlakte
I s muziek dan mijn verraadster als
S oms mijn innerlijke ik bovenpiep
M isschien ... wel, misschien ... niet
I n mijn ondoorgrondbare…
De dag breekt aan de nacht kraakt
en de maan valt door het zwarte laken
ze zakt verslagen met een touw onder de aarde
wachtend op een duwtje naar ‘t zenit
als het kussen van duisternis weer opgeklopt wordt
De zon draait zich uit haar vergeetput op haar zij en
werpt haar fotonen in lange linten rond de wereld
trekt ze weer binnen en rolt de…