Alle inzendingen over verval

Ik heb geen mens gekend die zich verachtte zo vurig en zozeer, als deze alleen, maar vriendlijk toch en trots bij de gedachte te weten wat een andre onzeker scheen. Zijn lijf verwaarlozend: zijn ziel verkrachtte hij sedert lang – ziek, spotziek en gemeen, leek hij tot voortleven nog juist bij machte. ‘Een steen rolt ook, en ‘k ben…

Men loopt zo gauw voorbij in herfstachtig najaar aan wat uitgebloeide takken in een groepje bij elkaar vergankelijk geworden kleur verliezen, broos staat het stil, wat triest komen uit de mist in zicht van zachte lichtval en zie.... hoe een spinnetje ontdekte de ragfijne takjes waaraan het zijn webje spon en kijk... naar de verdorde bloempjes…

Een vurig bede klinkt vanuit het hart ontstegen 'Heer waar bent U, hoor mij roepen de wereld om mij heen verhardt er strijden allerhande groepen en het geloof in U verstart' Hoopvol slaat zij haar ogen op smekend hulp vragend van Zijn Hand maar al wat zij ziet is het trage bederf scheuren in het heilig beeld van stand getekend verval…

Ik ben nog even soepel als altijd, hoop ik, krachtig en onversleten. Maar als ik snel de trap opga zijn dertig jaren zo voorbij, wanneer ik bovensta - kortademig, klamzweterig. Wel ben ik onveranderd gaaf en glad, denk ik, en net zo slank als vroeger. Maar tijd en ondervinding strijk ik niet meer met mijn handen strak als ik in de spiegel…

Afgekalfd land, rotte palen en golven zonlicht opnieuw zichtbaar in spiegelend water; versprankeld onder een gebroken wolkenlucht Zwermen zilveren vogels bespelen een vluchtige harp, waar schichtige vissen spiegels verscherven; beelden verbrekend van dood hout half verzonken in moeras Ogenschijnlijk geruïneerd landschap, maar als altijd bij verval…

Afgekalfd land, rotte palen en golven zonlicht opnieuw zichtbaar in spiegelend water; versprankeld onder een gebroken wolkenlucht Zwermen zilveren vogels bespelen een vluchtige harp, waar schichtige vissen spiegels verscherven; beelden verbrekend van dood hout half verzonken in moeras Ogenschijnlijk geruïneerd landschap, maar als altijd bij verval…

Jij zit daar binnen en komt niet meer buiten bent met het huis gezonken tot het verval de deur naar onderhoud blijf je maar sluiten. Straks is er niemand meer die je vinden zal heeft jouw natuur je verhindert om je te uiten getuigen slecht de planten van jouw sterfgeval.…

natuurlijk wil hij niet meer zien hoe zijn zachte huid verrimpelt en plooien trekt over zijn lijf de spiegel toont meedogenloos donkere wallen onder zijn ogen de scheurtjes langs zijn wangen de blauwgeaderde delta stroomt binnenzijds langs beide de polsen, vertakt in doorschijnend melkwit zijn donkere krullen vergrijzen de roze huid…

vandaag zag ik het blad terugkeren naar de aarde frivool dwarrelend speelde het met de wind alsof het even nog het leven vierde vandaag zag ik het blad hoe het neer lag op de aarde de kleur verbleekt de randen door verlaten vocht verbrokkeld en al bijna stof de teloorgang al omarmd…

Steeds weer duidt het feest naar hopeloze gasten, boekbinders van de ergste soort die met valkuilen analfabeten weet te scoren we zeggen ongehoord verschuilen ons achter vodden wrijven met vinger kurkresten uit het wijnglas om het vervolgens in het geniep af te likken ze schreeuwen dat de nacht hun eenzaam maakt, herschrijven telkens…

Gedwee laat de verbrokkelde muur met zijn ronde ingevallen toren zich door harde wingerdranken doorboren. Dat grijpgrage lover bewaart liefdesvuur! Over verweerde stenen zing het uur van drifig minnende vogelkoren. Kleine holtes doen licht getrippel horen; krioelend leven heeft groot avontuur. Nachtwind fluistert om de schimmige bouwval.…

gebroken nachten schuren langs oude wonden dagen verslijten…

Een facelift kan ze wel gebruiken maar ja, zo’n liftboy is vals duur, niet getreurd, op naar het Kruitvat altijd voordelig in plamuur. De groeven dicht, de plooien glad als nieuw kan ze er tegen aan maar na thuiskomst en een bad staart ze opnieuw haar leeftijd aan…

het schrijnende verval van een boeket zonnebloemen moet van Gogh met een gevoel van melancholie hebben opgescheept doch dit weerhield hem er niet van dit tafereel met sublieme penseelstreken op canvas vast te leggen voor de eeuwigheid…

jaar dan komen de gebreken nou ik heb het al vijftien jaar zevenhonderd en tachtig weken Vijf en veertig nog volop in het leven ineens voorbij een ziekte beleven Jaar na jaar verminderd kwaliteit van het wie je bent nooit meer bevrijd Heb er mee te doen opgesloten in je lijf allerlei klachten maar vooral traag en stijf Het verval…

Langzaam wat beter zegt hij als je vraagt hoe het met hem gaat zijn beschermingsmuur is nog steeds intact Maar wij zien de scheuren de gaten, het verval hij sukkelt telkens weg als je met hem praat herhaalt zichzelf te vaak kan nog steeds niet lopen heeft met alles hulp nodig en ruikt naar oude pis De eens zo vitale man altijd vrolijk…

een lege tafel en vier stoeltjes symboliseren het verval van een verlopen seizoen zoals ook de bladeren op de grond getuigen van weleer met een gevoel van wat geweest is is geweest blijf ik toeschouwer in de kilte van de tijd...…

Terwijl de tijd door al je vingers glipt loop je steeds vaker achter jezelf aan omdat alles meer moeite kost sluipt dat wat je liever wilt negeren toch langzaam dichterbij voel je dat de wereld stilaan kleiner wordt omdat er meer mensen verdwijnen dan bijkomen zit je soms klem in die beklemming terwijl je van elke dag eigenlijk…

de schepping was voltooid overal waren de klokken gaan tikken op het uur nul omdat de mensen anders zouden stikken zonder zuurstof bomen zon en natuur het raderwerk was universeel onvervangbaar door de mens waren er ongewenste haperingen waarna verval was ingezet met kains ezels kakebeen dat abel had neergelegd…

kleurige bloesems bloeiend verval vallende zaden zaaiende wind wassende groeisels bloemend gewas kleurige bloesems bloeiend verval vallende zaden zaaiende wind…

De consequentie van het levend feit dat ieders naam staat op z'n vingerspits is: Let op! Hier leeft een unieke flits in een domein van soevereiniteit De consequentie van het levend feit dat wij aanraakbaar en gevoelig zijn is: Let op! Respecteer de scheidingslijn pleeg geen invasie, handel met beleid De consequentie van het levend feit…

Hoe vaak wordt van 'verval' gepredikt Maar ach, verval is het pas echt Wanneer een kind 'n kip ziet lopen En dan "Kijk daar gaat 'n Nugget!" zegt -------------------------------------------- uit: 'Dichters in de Prinsentuin', 2005.…

de zwaluwen troepen samen voor de aftocht trekken met hun verleden naar het zuiden de vunzige lucht is drachtig van bange dagen onweerswolken nopen ons te wachten op de stille komst van nieuwe ijstijden wij die zijn uiteengerukt door het lot tellen in onze handen de schaarse sterren en onze voornemens voor de komende week we schreven brieven…

niks en dat is al want wat u leest, alhier is de vrucht van mijn verval.…

de bakstenen vorm doet denken aan het huis dat ooit bestond en het door haar deur verstond mensen warm te laten passeren voor wat gezelligheid binnenin de gebakken gaten vandaag ontkennen het verleden, toen de ramen nog juist konden passen ook al stonden ze wagenwijd open zo ver als haar scharnieren plooiden er is ook geen brievenbus meer…

Ik keer terug naar de zonsondergang Waar ze zomaar verscheen en ik toekeek vol leven Roze lucht Koele bries Witte paarden Hoefslagen om me heen Mijn lichaam is blind ... Ze komt me niet redden…

laat de oude bomen mij opnieuw verleden geven als ruïnes die nog huiveren in verlaten land oude schuren armoe spreken in de stille dorpen, harken aan de kant oude handen met hun vouwen dunne haren grauwig grijs boven de versleten ruggen verdroogde huid in vochtig huis laat dit alles overstemmen wat perfectie heet, het niet meer…

jouw vijver is een modderpoel vissen kijken dood in je ogen aan de rand vangt nog net een straatgebonden kat de schellen van een kikkerwicht uit het blauw beneveld nat…

Ze ziet het ongelovig aan Ze komen uit donkere stegen Helaas kan zij zich niet bewegen Ze zou fel alarm willen slaan Ze kunnen haar taal niet verstaan De kruisridder greep ooit de degen Streed tegen Alláh, nee veel zegen Bracht dat niet Bijbel versus Koran Uit roosvensters stromen de tranen Het lichaam toch heilige tempel Werd smerig…

In een bad als een gemankeerde baarmoeder kijk ik terug en reminisceer, het gedaas, de grijperige maanden, de hele winter of discontent. Er was het meisje met de rode laarzen de neuzen waren versleten maar de maantjes van haar vingers waren gaaf En later zat ik aan haar bed en lepelde vermoeide wijsheden binnen.. een frêle bosnimf op ziekenhuiswit…