Alle inzendingen over vormloos

het leven is vormloos, zonder gedaante, niet rond of vierkant, zonder geuren. het leven is alles, onbestaand, zonder geslacht, dus geheel onzijdig.…

Bevrijdt Het Vrije Vers van vormeloosheid Of juist vormloosheid, zonder tussen-e? Ik breek mijn brein, maar zit er niet echt mee Want alles stroomt - niets blijft in bodemloosheid…

hem dreigt de hoek van de vervallenen waar men wel gezien maar niet ervaren wordt van vormloos mummelen van morsen op de slab van ongewiste tranen waar niemand meer op let van wachten wachten wachten…

de sneeuwbes trost nog parelwit naast de linde die mijn pad verkleurt zo dwingend geurt in stervend geel naar bladgroen-dagen mijn adem wolkt nu dampend wit in bittere kou die 't denken kleurt en zo gelaten speurt naar grijs en grauw uit vergeten dagen de sneeuwbes bruist zo parelwit naast de slapers die in 't fletse licht van…

woorden vormen papier waar de mond spuwt waar gal de lendenen verlaat ruzie is de snelste vorm van communicatie het gedicht is dood vormloos geef ik hier mijn titel bloot ik daag uit, een weerwoord is er niet dat had ik al gedacht…

Hier staat u buiten en boven het gangboord de paalworm die traag door het zachte lichaam trekt stuurboord groen bakboord rood waaronder de wolken als alles roerloos geworden is het zuiverste maaksel geen enkele vorm elke vorm stuurboord rood bakboord groen waaronder u hier staat. ----------------------------------- uit: 'De blauwe…

meeuwen terugwerpen als ook jij verdwijnt in niets meer dan een druppel of in de doofheid van de duinen die, ongenesteld mijn armoede zullen dragen ik zal droever worden mijn gedichten zwijgzamer en uit de nachten zal ik wanhoop plunderen, de donkerte van de eeuwen omdat geen enkel ogenblik meer zal bestaan achter ramen, vormloos…

Zoals ze daar 's morgens op de stoep tegen elkaar aan geleund warmte zoekend in hun plastic jassen staan te wachten, grijs, vormloos, vol afgedankt leven, tegelijk broos en weerloos. Je zou ze weer naar binnen willen halen, je ouders wachtend op de bus. --------------------------- Uit: 'Echo van een echo', 1990.…

Waar het leven vormloos leeft als een lief onzichtbaar zomerbriesje…

Achter de chaos die dit leven overheerst, Waarin geen lijn of vorm meer te ontdekken valt, Waarin gedaanten vormloos in elkaar overgaan, Bevinden zich de woorden van een heldere geest Die nauwgezet aanvoelt dat alles dat is geweest Alleen maar kan worden weergegeven in dit gedicht Waarin woorden alleen nog beelden zijn op schrift Voor…

zo vormloos vluchten de grijze vegen met de nevel regen de graven zuchten dempen droeve woorden die fluisteren rond witte bloemen grond langs stenen boorden het water spat rozetten de chrysanten bloeien de cijferjaren zetten stiltes aan het bloeden die blijven kwetsen al hebben arduinen geen doornen die de aanraking verhoeden…

De wereld is zo onwerkelijk en tegelijkertijd zo beangstigend Mijn ziel zwemt erin gevangen in een wereld van vormloosheid De wereld kent geen einde alleen een steile afdaling Veel onnatuurlijke mensen waden rond en plegen wandaden tegen de goden Ik ben het verleden dat je komt kwellen Je diepste nachtmerrie is niet altijd wat je droomt…

Vormloosheid vormen we. Met hoofd, hart en handen. Met stenen bouwen we. Met woorden dichten we. Met noten componeren we. Wij mensen. Liefdevol en zinvol. Hoopvol. Zeer hoopvol is dat.…

Alle indrukken van ieder zintuig sinds mijn vormloos besef schuldbewust ontwaakte in jouw buik de kakofonie van onderliggende boodschappen in alle woorden sindsdien tot mij gericht alsook in de veelzeggendheid van zwijgen het knagende besef van alle onbedoelde gevolgen van alle handelingen die ik in onwetendheid verrichtte de worm…

Vanuit het niets vormloos klei zo sprak jij al met mij ik mocht er zijn je handen kneedde mij het voelde fijn je wilde niet teveel van mij pakken anders zou het te zwaar worden ik totaal inzakken te weinig wist je uit ervaring zou ook niet bevallen er zouden gaten in mij vallen dan blijf ik een mislukt hoopje toekomstig…

Rijkdom van nu een klopjacht op klatergoud vorm van doelloos streven naar het lijden van arm en oud Koud en gevoelloos versteend van hart vormloos gebroken levend met smart Wijn in de verkeerde vaten vermomd achter beschonken boeken meer dan eens gedronken weg gedept met vochtige doeken Rijkdom voor later het kijken naar het verleden bestuderen…

zij ranken niet meer in de speelsheid van lente bloeien geen bloemen maar bladeren vormloos in het voorjaarsboek de spirit is weg en de flow aan kleuren en geuren verleden tijd de hemelbestormende power naar ruimte en licht is slechts een flits vergeleken met vroeger dat is wat ik mis in samen zijn en het ontbreken van meerwaarde…

Vormloos, vitaliteit voortijdig gebroken, val als dieptepunt van een ongeluksdag. Vleesgeworden gemoedelijkheid ontwricht. Vervreemdend stil, onzekere hospitaalgang. Besef van tragedie breekt traag door. Resteren laatste adem, huilende gezichten. Overlijdensberichten, keurig in de rij in de krant.…

de diepte van jouw zondvloed is voor mij onpeilbaar, de stroom te sterk en het moment triggert de tijd ver voorbij onze afstand we liepen in lege ruimtes ontvreemdden de zwaartekracht vermenigvuldigden onze handen en kaatsten de dagen erna terug in het boeket dat verloren in het veld vormloos van de dood werd verlost god was eentonig…

In staalharde kasten en onkreukbare kluizen slaapt de glitter van de decadentie pronkjuwelen van de liefdelozen gekocht met bloedgeld vaak in angst gedragen luchtkastelen zonder bewoners de glans wordt in muren gemetseld - de leren huid van praalzieke patiënten - de regen doet wat hij altijd al deed vallen, eindeloos vormloos vallen de…

Vormloos vol de leegte voorbij geen behoefte aan het ego geen tijdsbesef Mistige flarden van vergeten landschappen verdronken oorden luchtige schouwspelen Wetend, voorbij de herinnering Ziende, voorbij het oog snelheid niet te begrenzen een schicht in een eon Klank en ritme kleurrijk geheel vloeiende bewegingen verstilde portretten…

lage Maas -men noemt het verdronken dit beeld dat eilandde als dak- het water brak en sleep keerde de stenen terwijl algen verweerden, zwart als pek op deze plek, die ik droomde, slechts vermoedde, op het schijnpad de verbeelding van een vesting zo ver onder mij - o grimmig gerucht- stapelden getijden zich op, verzwegen het vormloos…

Je lichaam is als dat van God: rein, wit,vormloos en geen afdrukken in de sneeuw achterlatend. We wandelen hand in hand over deze eindeloze ijzige stilte totdat we het koud krijgen en onze schaduw achter nalopen naar ons warme huis…

Ze was een ééndimentionaal fort van schoonheid uitgelijnd tot in perfecte sferen de gearticuleerde wind uit haar mond echter wasemde een gruis van baksteen het uitbreken van de wandeugden construkties van vormloos lood die zwaar op het hart vielen of was ze slechts de poort boven een stinkende slotgracht Haar schitterend blinkende…

maar het besef dat de tijd versnelt in alles wat er toe doet, onverklaarbare manifesten blijken de spelregels te wezen die door hun applaus de slaap ontgrachten van het water dat door de klei van levensvatbaarheid wordt ontrokken in alles waar de slaap om schreeuwt in het gehoor van een belemmerende onrust, de nachtmakers maskeren zich vormloos…

ik heb hem gezien de man met de hamer vormloos van gedaante onherkenbaar gezicht ik heb hem gehoord de man met de hamer zijn sluipende treden voortdurend aanwezig ik heb hem gevoeld de man met de hamer blauwgeplekt beursgeslagen mijn hoofd muurvast klem ik heb hem geproefd de man met de hamer de smaak van lauw water zoute drop…

Moeders van Argentinië Als de stilte van de nacht Door een auto wordt verstoord Giert de angst door vele kelen Hoort men gehuil en rauwe kreten Voorbode van een nieuwe moord Blind weggevoerd naar waar geen waar is Vormloos gebonden in verstikt protest Verheven door wentelende wieken Blind verminkt gedropt de dood die rest En terwijl…

gedichtensite vandaag opnieuw voor mij een must met langs zijn kust de opgetrokken zandkastelen daar waar het schurend zand de scherpste hoeken weg wil slijpen waar zee en lucht verlangend maakt het heimwee deinend weer ontstaat en in de woeste branding de liefdesgolven hoog op gaan tot aan de maan die langzaam op wil komen hoe kleur- en vormloos…

Nu ik weer even kan dichten Als ware ik een mens in de vrije natuur En de eenvoud beheers openlijk In aanschouw van u mijn hemd te lichten En zowaar thans ergens binnen in mij Een vuurtje wordt opgestookt (Ik sta bekend als ene mens, zo warm) Daar, ja aldaar, groeit een waanzinnig poezie-gebrij Vormloos doch opstijgend Blazen luchtbellen…

Ik voelde hoe de warboel in mijn hoofd verdween en langzaam groeide de wens een traag en vormloos organisme te zijn, niet meer een uniek en bewust levend mens. Toen schrok ik wakker in mijn droom en merkte, terwijl ik dromend verder sliep, dat de zee zich zwijgend had teruggetrokken en nu iets heel anders mij riep.…