Alle inzendingen over wachtkamer OR leven

Each Time You Die Alone, The First To Die, Maybe You Die Today or Die Tomorrow, Die Now, Again, or Die Once Without Sorrow, Die Twice, Die Hard or Die And Say Goodbye. Maar híj blijft leven, wat er ook gebeurt, Die 007, ‘shaken’ dan wel ‘stirred’.…

In de wachtkamer van het leven Is het donker en benauwd Je wilt naar buiten Naar de zon waar je van houdt Maar je benen kunnen niet Ze moeten eerst helen Je hebt te hard gelopen Nu kun je niet meer spelen Het is blessuretijd En je weet niet voor hoelang Misschien wel voor altijd Dat idee maakt je bang Want je had nog zoveel dromen Je wilt…

De wachtkamer laat de mensen wachten Stelt ze op hun gemak met een tijdschrift Om hun pijnen toch even te verzachten Het leed staat op vele gezichten gegrift De wachtkamer laat de mensen praten Een plaats waar ook stiltes mogen zijn Angst, verdriet is te lezen op de gelaten De kans op genezing is soms klein De wachtkamer laat de mensen wachten…

In de wachtkamer van het leven na dit leven zitten zij aan zij de anti's en de pro's ze zien elkaar niet eens ook horen is hen niet gegeven zij zijn gericht op verder leven alle emotie viel reeds weg het overgaan naar het eeuwig leven geschiedt in stilte…

Nooit geweten dat, terwijl ik mezelf als grote meid toch bezighield, ik gezellig zit te kletsen met de wachtenden met mij in een wachtkamer. Tegenover mij zit een echtpaar, zij een leeftijdgenoot van mij zegt; mijn moeder van 94 leeft nog!!! Mijn moeder van 94 leeft nog?…

In een wachtkamer voor gekwelde mensen Met hartzeer en onverwerkt groot verdriet Staat een groot beeldscherm vol herinneringen Waarin je de pieken en dalen van je leven ziet Je kunt er je mooiste dromen even herbeleven Maar ook de dalen komen langzaam voorbij Het is de bedoeling dat je die emoties verwerkt Zolang je in de wachtkamer zit ben…

Wachtkamer.…

Het kan niet ver weg zijn Ergens tussen stapels In chaotisch klemmende lades Tussen bedorven nachtmaaltijden De brieven herpakken, herschikken Ik moet er nog aan beginnen, ooit In een afgesloten kamer Waar het licht van buiten nog broeit Aanwezigheid nog nagloeit Gefilterd, met schuchtere beetjes Met kabbelende golfjes Waarmee de…

Een harde stoel waar ik op zit, Een van de vele. Ik had een afspraak, Maar wie kan dat schelen? Ik wacht en ik wacht, Ik ga maar een boekje lezen. Het moment dat ik geroepen word, Dat zal zo wel wezen. Maar ik wacht en ik wacht, De tijd tikt genadeloos door. Ik wil het juiste doen, Maar waar doe ik dat nog voor? Ik wacht en ik wacht…

In de wachtkamer is er maar één geluid: ik – frunnik aan mijn rits.…

schuldig gesmokkel tussen repen van Cote d' Or ben ik afvallig…

leven…

Zen-slagen wonder Spreek "To be or not To be" Goed te "zijn"- "zonder"…

<< >> Controversy Whether tricked or not.…

straight ahead immer gerade aus en dan ineens die afslag naar links, rechts, einde rotonde or whatever...…

Toen zij een kind het leven had geschonken en met haar man de baby goed bekeek, werd zij ineens knalrood en daarna bleek en híj dacht: dáár ben ik mooi ingestonken! Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

vermeden to be or not to be, that is ...…

in de wachtkamer van het praktijkcentrum is het een komen en gaan van diverse mensen jong oud man vrouw zorgelijk kijkend opgewekt de verscheidenheid voldoet aan de wensen van de huisarts die afwisseling wil in lenigen van nood bestrijden van pijn en leedpreventie de dokter is geknipt voor ontstoken amandelen gepokt en gemazeld ten aanzien…

In de wachtkamer wordt vooral gewacht, zoals een vader op het antwoord van zijn zoon: rustig en gelaten. Zittend tussen doe maar kalmpjes aan en schiet een beetje op. En er wordt zeer veel gezucht, lucht die overschiet, als na het zingen van een lied, buiten adem en ook weer niet.…

Toegerust met nieuwe lentes is de wachtkamer emotieloos terwijl ieders hart om een vergeet - me – nietje vraagt al zijn ze reeds geplukt en verwaterd door de langen vazen waarin droogboeketten zwijgen en zich rijpen aan het frêle licht zachtjes schuifelen de voeten onder de langgerekte benen en is verveling het uur van het moment…

spiedende ogen gissen wat die ander heeft verzacht eigen leed…

muren houden adem in hun echo klinkt kortzichtig tegen het gevallen licht men noemt het schaduw maar beslotenheid is niet ontvankelijk voor ruimte de buitenwacht bevriest in gemaskeerd stilleven gevangen in versteende spieren, geknoopte magen iets vlucht in iemand, niets ontsnapt aan de greep aan omklemming, kan schuilen achter zwijgende…

De een zit stil, de ander, nerveus, beweegt één voet in ritmisch op en neer. Soms met zijn twee meestal alleen, geen lach of luide stem hooguit heel zacht gefluister. De vrees wordt niet gedeeld, elk een omarmt zich zelf en lijdt en hoopt in stille eenzaamheid.…

Aan wachten in wachtkamers, ontkomt niemand. Geduldig wachten op je beurt. Klokken tikken zoveel trager hier. Ongerust wachten op een oordeel. Is het een tumor of een opgezette klier? Vragen. Zat ik maar rustig thuis. Twijfel. Wacht mij een enge behandeling? Hoop. Wie weet ga ik met een receptje, of met een adviesje weer naar huis.…

wachten is het eerste begin een uitloper van iets dat groeit reikend naar een ander leven desideratum miniatuur plant van rijpend verlangen het andere te ontmoeten een reuzenplant die huid en ogen verwond en tastend afwacht wat komen gaat wachten is de kiem van diepe wanhoop omsingeld door gevoeld gemis…

wachtruimte neem je nog even de dode tijd om over te leven uit handen te geven en verder te leven…

dit moet de plek zijn geweest waar we wachtten op een nevenschikkende zon waar we meenden ouders te zien, straat en plein zich ontvouwden tot lonkende hemelpoorten aan de oever van iets onbetreden, het eindeloos begin zonder te weten wat we later wisten waar we ons middenrif lieten begaan met ademteugen vol morgenstond, de dood in verre…

in oude lagen van mijn ziel waar slechts scherven slapend rusten danst de grote grijze zee een trage trage wals in mijn hart de kleine catacombe golft een zee in heldere taal die op haar moeder wacht…

je oogt verlegen tongt een glimlach die rood spreekt een mond vol kleine tanden wacht de scherpe beet je blik is zacht ziet minder kleur dan ooit gedacht de zachte lijn van je gezicht schaduwt in het licht je haar is zwart van chaos in zijn pieken er in kroelen is genieten nog sluier je je angst wacht gelaten op de uren…

Het komt misschien door het weer Dan schijnt de zon, dan weer niet Zo ook met mijn gevoelens elke keer Dan ben ik happy, dan weer niet. Als ik happy ben, dan zou ik willen schreeuwen De wereld laten weten hoe blij ik ben En al het moois in de wereld willen omarmen Ben ik dat niet, dan zou ik willen huilen dicht tegen je aan willen kruipen…