Alle inzendingen over waterpas

hoe aandoenlijk is het verlangen om met handen spreeuwen te vangen met een heimwee zoals dat bestaat louter en alleen op de hoek van een doordeweekse straat ik hoor in bekende geluiden een lokroep van de straat die mij instemmend aankijkt het is een straat met een brede stoep die in niets op iets bijzonders lijkt gewoon bloembakken en hondenpoep…

Tegen de avond egt de boer zijn schoonste land stokstijf kijkt een reiger toe van af de akkerrand drie eenden wiebelen langs een plas zo stil zo onvervalst zo waterpas…

drijvende luchtbel libel zweeft horizontaal zuiver waterpas…

Maar waterpas Komt later pas.…

Een rode wijn gewerveld in een schots en scheef gehouden notoir glas van tranen zat hield zich heel keurig maar fruitig waterpas…

Ik wil geen boormachine met tekort snoer Geen boortjes alle maten om ongebruikt te laten Geen pluggen en haken die snel zoek raken Geen nerveuze bel achter glas van een secuur waterpas Ik wil graag een helpende buur voor een gaatje in de muur!…

Geen pluggen en schroeven Geen waterpas secuur Wat moet ik met priem en potlood? Ik wil gewoon...... een gaatje in de muur!…

Ik leef Ik huil , ik lach Ik schijn Ik zeg de zon straks weer gedag Draaiend om mijn eigen as Draai ik om haar heen Dynamisch als een waterpas Beschijn ik haar horizon alleen…

De dood zit mee aan tafel eet van het beste bord en drinkt een glas het tafelruimen acht hij iets voor later Het leven is ad random afgemeten maar nooit of nimmer spot-on waterpas…

Toen ik niets meer deed wist ik wie ik was van alle mogelijkheden nog het meest simon vinkenoog uit stilte ontstaan af- en aanwezig, warm en koud, waterpas. Wat ik tot nader order was bekend en onbekend niet langer meer dat maar een en al oor in de wetenschap dat --------------------------- uit: Gedicht, 1975.…

de zon brandt op het terras mijn schaduw tegen het glas de zee hangt boven de reling blauwgroen waterpas morgenstil breekt het smeedwerk mijn blik in lichtpanelen tussen witte parasols om het zwembad heen ligt tweedelig een ode aan de zon.…

de weg is recht in Hebrecht het gehucht onder de hoge lucht de stilte is echt het waait lekker alleen een specht een landbouwtrekker boerderijen akkers, gras bomenrijen waterpas langs die ene weg ik verder rij Hebrecht is alweer voorbij…

Waterpas gestapeld, beweegt daarbinnen het leven alledaags. Poppetjes aan tafel of voor de tv, een kat staart uit het raam. Op de vierde de tweede van links, draait muziek, de flat deint mee zo ook de mensen in dit stads bestaan.…

Laat geen onkruid zich vertonen In de voegen van de stoep Van nette burgers die willen wonen Zonder hinder van deze troep Dat het zich zal voegen ten bate Van wetten en regulering Van de verdeling in gelijke mate Tussen tegels zonder speling Waterpas en keurig in de rij En haal ons niet uit goede doen Schik je naar onze maatschappij Stel…

zo schots als rots natuurgeweld in handen van een stielman zonder waterpas met treden uit bomen met hun namen onuitspreekbaar hangt de trap uitdagend aan haar muren ankers trede voor trede een eigenzinnig verhaal voor iemand nieuw telkens weer gecharmeerd door de aanblik van een kasteel en niet zozeer het gebrek aan middel en vakmanschap…

waar het gebaar altijd zo sierlijk was hapert nu de gratie van een ronde waterpas altijd goed gestyled tot in een laatst bewegen werd jou de hoge graad van majesteitelijk met eer gegeven joyeus in een verblindende vitaliteit stralen ogen en verbiedt je lach nog altijd donkere depressiviteit zonder woorden kaatsen blikken…

doe je ogen dicht en luister - hoor je de poëzie - ze hoeft niet waterpas te zijn voor de vogel die in het licht stralen zal noch voor het sterrenbeeld waarop de nacht fluit met verliefde vingers denk open lucht tussen bomen en de drie heuvels die in en uit zinnen stappen als zomerpassagiers met een hart opengewreven door…

En ook: compacter door de tijd die samensmeedde wat het was: een ongevochten oude strijd naar enig roerloos waterpas. Alleen wanneer dit samensmolt vervloeide wat nooit was gestold tot wat er nimmer was geweest. Een steels gekoesterd klein moment verborgen en weeral ontkend daar waar het gromde als een beest.…

Allerlei groen venijn - distels en chichorei, hondroos en varkensgras - loopt in ruigten te hoop tegen bouwplan en waterpas, koop en verkoop. Het land biedt weerstand aan de sleutel in de hand. Bouwrijp weiland is een contradictio in terminis.…

raak heer op waterstand toevallig aangeland tussen Waas en Waak hij snuift hij snift zijne watertooi ijdel in de plooi ’t is paringsdrift druistig’ lelielikkers blazend en slikkend bruisend en kickend in drift echt kikkers van de slootkant op d’waterplant groos met hun kroos koters al een poos kwakend in hun sas: ‘liefde is waterpas…

in mijn twijfels ligt verscholen een verlangen naar verloren tijd door het door lege zalen dolen op zoek naar ziel en zaligheid in mijn twijfels ligt vergeten een herinnering aan hoe het was sust mijn hart mijn eer, geweten ligt mijn gemoed niet waterpas in mijn twijfels ligt verborgen een gevoel van haat en nijd maakt van iedere nieuwe…

in mijn twijfels ligt verscholen een verlangen naar verloren tijd door het door lege zalen dolen op zoek naar ziel en zaligheid in mijn twijfels ligt vergeten een herinnering aan hoe het was sust mijn hart mijn eer, geweten ligt mijn gemoed niet waterpas in mijn twijfels ligt verborgen een gevoel van haat en nijd maakt van iedere nieuwe…

. ------------------------------------------- uit: 'Waterpas'. Helderse gedichten, 2010.…

De deugd is dood, dat weet ze wel Genot is krom - niet waterpas Niets geiler dan de witte bruid die exceleert in overspel Ze weet daarginds het groener gras en klauwt de letters in zijn huid "Al is de waarheid nog zo snel,…" "Al was het 'ja' tot aan het graf" Ze neemt hem met een "dankjewel" Steeds voller lijkt het…

echtelijk ledikant waar ooit warme gevoelens zaten waait koude wind over het land het trage licht gestaag ontloken zeeft schemering door het gordijn van tederheid voorgoed verstoken klinkt onrust door als een refrein niets wijst nog op het oud geluk waarmee zij eens elkander bonden vervreemd van alles wat er was staan woorden haaks op waterpas…

. ----------------------- uit: Waterpas (2010)…

ben vergeten wat we deden dacht dat het belangrijk was afgeleiden, vlammen in een glas tot er distillatie op zou treden stof is onderwijl vergleden wat ik leren moest, begreep ik pas toen onwetendheid mij de das omdeed, om één of andere reden bleef nadien maar tijd besteden aan het zoeken naar m'n eigen jas en naar evenwicht met waterpas…

Ik lig waterpas. Steeds minder willen wat je hebben moet. Het woord van vroeger ‘ gij zult niet begeren’ keert terug, maar zonder strenge, zwarte hoed. Er is genoeg, genoeg om weer te leren en deze herfst maakt rauwe bonen zoet. Daarop kan ik de hele winter teren.…

Ik wil de grond niet waterpas maar wel met hellingen en dalen waarin mijn stemmingen weerschijnen. (tweede prijs in de wedstrijd "Dichter bij de Vlaamse Ardennen", georganiseerd door het samenwerkingsverband van de bibliotheken uit de Vlaamse Ardennen)…

Met mij dan naast jou, waterpas. Ik zag dat jij van schrik verkrampte. De pret was slechts van korte duur. Omdat, door laaiend liefdesvuur, zes tiende deel van mij verdampte.…