Alle inzendingen over weerkeren

Dat met twee Speldenknopjes Begon, het een Zacht als de Dooier van een Pas gelegd ei Het andere speels En levendig, vol Beweging Die in een Wonderlijk spel Van geven en nemen Het leven doorgeven Aan iemand die Nu nog niet weet Dat hij er Ooit zal zijn - En na tachtig Jaar of zo Na een rijk En zorgzaam leven…

haar ogen bewogen braken stilte in toenadering handen streelden verlangend jouw komst je weerde haar af woorden als straf ze draaide zich weg verslagen haar ogen hernamen weerkeerbaar de stilte geloken…

De witte wereld is huilerig geworden en wacht je weerkeer. Ik heb je gehoord, nadat je bent vertrokken, zoek ik je stem nog.…

Nu nog levend lava haar bloed zal zij beslist ooit, ergens -god weet waartoe- tot mijn argeloos hart weerkeren verdicht wellicht tot roodgeronnen steen van bliksemend basalt of bloedrobijn - een angstaanjagend amulet om demonen te bezweren.…

ik weet niet meer dat jij er niet was dat je nog niet bestond in de stilte van de nachthemel kan ik de aarde niet meer verdragen het kleine leven zal als de doden niet weerkeren rouwen kan ik niet in ijstijden is de lente een slechte leugen de winter eindigt niet je onschuld je tederheid kan ik niet vergeten in deze kille…

Je voetstappen door de stille verlaten straten waar sommige ramen streepjes lamplicht doorlaten het geluid van de stilte neemt met je gedachten een loop je indruk achtergelaten hoop plaveisel tot kiezels en zand groots naar klein neemt mij bij de hand in de verte het geluid van een voortgaande trein die zijn eigen spoor…

mijn geest bestaat alleen maar uit heimweeverlangen.... verslaafd aan het onbeantwoorde, nimmer weerkerend wat was.... geweest.... zoekend.... de ontkennende wanhoop van verlies. ...de eeuwigdurende heimweeblues...…

het is soms moeilijk dingen los te laten al weet je dat ze niet meer weerkeren nooit meer je blijft je immers vasthouden aan een laatste restje hoop nog even omkijken naar wat reeds tot het verleden hoort een laatste diepe ademtocht de afstand wordt al groot wat doet het ook terzake het is het eind van de wereld niet al werd de laatste…

te schenden moet ik mij fluist'rend tot u wenden in woorden hondervoud gekuist Wij zweven in de kleurenwand van berstensmooi zeepbelgedroom Ik manoeuvreer - en gij laat loom alle verantwoording aan kant Wanneer wij op een klip vergaan zal ik u trouweloos verlaten Ik kan uw liefde niet bestaan en derailleer in eigen baan zodra daar weerkeren…

begroet met een beurtzang tussen buiten zonder binnen en het zich buitensluiten droge regen koude zon en een stom naar elkaar staren tot aan de horizon vol woekerende meubels en muren sneeuwend in hun evenbeeld je bent snavel aan snavel roofvogel belust je dood te plukken tussen doornen te ontrukken het gloeiende hart aan de wereld die weerkerende…

zoek ik constanten de bomen buiten, binnen kamerplanten een vogel is een vogel, vis blijft vis in vrijheid ligt vaak een gevangenis besloten, een medaille heeft twee kanten ik waag me niet aan spel van speculanten en wil niets hebben dat ik nu niet mis ik vind geen troost meer in de catechis- mus, stervelingen zijn alleen passanten die weerkeren…

wereldwijze, wijsgerig als 'hómo universális' ik treed buiten wat binnen perk en paal is, daar waar Petrarca en Da Vinci reizen ik denk, net als Descartes, dus ik besta, al had ik twijfels over grond en reden: besta ik in de toekomst of verleden toen in mijzelf de geest zei 'ik ontsta' sindsdien werd ik wie ik nu ben en zal tot stof weerkeren…

Geen dauw in de morgen alleen verrijzen heel vlug de weerkerende zorgen - maar mijn vreugd niet terug. Wie kleurt nog mijn bloemen? Wie zingt weer mijn lied? Wie zal mijn naam noemen? Gij zijt er! – Maar ‘k hoor noch ‘k zie U niet.…

In ijl trillende lucht gesproken gedachten van een ziedende zucht weerkeren niet, de preker zal verantwoorden. Hij is eeuwig zeker, zal niet antwoorden. Voor hem scheldt hij kwijt. Want wapens van woorden die willen geen waarheid, want woorden als wapens die kennen geen spijt.…

mijn ziel zelfs bij de hand met letters door de ogen waar mijn geest kan gaan leven is er nog ongekend gewortelde starre staken in weer en wind bewogen mijn passen doen stokken prozaische droge indruk stille bronnen in teksten trekken geestelijke voren in bloeiend letterlijk leven ongeacht onspruit zich knoppen markeren lust met weerkerende…

van kinderen het zwart geroete kaars glas geraas van snelle scooters la persistenzia della memoria love is a rebellious bird l'ascensceur pour l'echafaud de ogen van het luipaard eens keken zij mij aan jaren, talloze freeze-frames telkens nieuw, vernieuwing vervolgd teloorgegane hoop en plots, vol diep glinsterend vuur nimmer weerkerend…

Zal ik weerkeren of nog wat verder trekken naar eindelijk thuis? Ik weet niet, waarom ik nog beetje bang voor jou en regen en zo.…

taal, heftige kreten worden gevangen in zwoel zuchtend genot, geloken ogen zoeken geen antwoorden meer, doch rusten ademloos in geopende vrijheid, onze lichamen verdrijven verleden, smelten samen in heden, ontvangen verloren verlangen en willen geven, meer, ja meer, tot de dageraad het ochtendlicht wakker liefkoost volg jij mij in weerkerend…

Rustig verscholen zit ik uit de sterke morgenzon, mijmer en laaf me aan deze eeuwige oerbron en slurp loos turend in 'n verse hete kop koffie de weerkerende heimwee over steelse illusies. Ik droom mijn eindeloze dromen, overbrug zeeën en verre landen, ondergraaf diepdonkere valleien en hemel over steile bergkammen.…

zien en zwijgen laat me stil zijn nu ik thans zoveel gesproken heb in gezichtsvelden drijven al mijn woorden langs vooropgezette routes en het tijdpad van een leven dat niet langer is -laat me stil zijn- zwijgend haar teloorgang tot de weerkeer van haar wezen zien in woorden en in beelden slechts mijn stem leggen, want ik mis…

Deze steeds weerkerende dagelijkse realiteit inspireerde hem tot volgend gedicht:] Gebruik de tunnel, staat er, en, die raad gevolgd, Astrid, I love you. Mooi. So far, so good. Daal je de Straatweg af het Haagse Bos in: Astrid. Skelethoer. Negative Erection.…

voedt die zich nestelt in de schurftige korst rond het materiële omhulsel van de geest ik aanbid haar, de hogere vorm van puur stoffelijke individualiteit, en stel eens te meer vast dat enkel echte liefde maakt dat door het kauwen en herkauwen van korrels hard zand de uitwendige verschijning van de ruis interfereert met een vluchten en weerkeren…

hoe mooi is deze weerkerende dag die weerkeert op de kalender van tijd die wij in ons feestend hart en hoofd markeren als de jaardag van jouw zijn hoe mooi is deze gezegende dag met om jou heen al die mensen die jij betekent of betekenen mag in gedachten toch of heel aanwezig hoe mooi is deze feestelijke dag met lichtende kaarsjes op de…

Dit jaargetij doet ons kond dat nieuwe vreugd is opgestaan vanuit koude dode grond treedt nu weer leven aan. De aarde opent het kille graf van alles wat gestorven leek maar in zaad bewaard, achteraf in moederschoot toch levend bleek. Kou, dood en kilte in de grond waren niet bij machte dat warmte die de hemel zond pijn en lijden niet…

Een stilzwijgend, ijdel perpetuum mobile, wijdverbreid in het celeste licht van ijlheid, van de ‘wak’ op de tak springend, maar het onomatopee sprekend van immer weerkerende leeë stilte, vol witte kilte. -------------------------------------------------- april 2005 - week van de amateurkunstenaar…

Adam, stuk stof, het is niet te laat om je te bekeren, As zijt gij en tot as zult gij weerkeren. Het is twee voor twaalf. Is dan eindelijk het besef te gekomen? Zie je nu, jij kunt de dood niet dwarsbomen? De fles zoog meer leven uit jou dan omgekeerd, Maar Adam, had het je eerder gerealiseerd! Het is één voor twaalf.…