Het woord viel,
op een ordinaire woensdagmiddag
bij de koffie
Jij glimlachte
dat ik voortaan je dienster zou zijn,
met witte schort
En ik zag mezelf in zwarte rok
en tranen, half april
Tussen bloemen
op jouw erf, waar onkruid woekert
als carcinomen
je stem,
nevelig als een zomermorgen
beloofde…
(Rogi Wieg; 1962-2015)
Zonder aankondiging vooraf, maar met voorbedach-
te rade, liet jij het leven op aard
voor dat wat het voorstelde; genoeg
voor nu, in de komende tijd en zeker later
In jouw laatste dagen
heb jij slechts dat vonnis geveld
die wijzing van tijd
niet te reduceren.…