Alle inzendingen over winterlicht

Van kale bomen van leeggerooide akkers van schuwe vogels van weifelend winterlicht van alles wat moet komen…

hoe nu een flauw blauwig licht slanke silhouetten van dennenbomen hard aftekenen en zwart het geluid van knarsen van sneeuw onder laarzen geknak van fijne takken en hoe een smalle straal uit pakijs ontsnapt er was het kraken van borstbeen en hoe ze één voor één je oude ribben braken ritmisch regelmatig het reflecteren van zwaailichten…

De schimmen dragen mij op handen Als een zucht in de wind De wind is zacht en zoet Zie mij gaan aan de einder Reizend met het Winterlicht Als een kind zag ik Net als de schimmen herboren Het geluk van de winter En de wind draagt mij Op mijn reis met het Winterlicht…

kom met me mee naar het veld van het verleden nu het zachte winterlicht erover glijdt de lage zon kleurt goud het dorre gras en geeft een mooie lange schaduw aan boom en struik, als in hun ware aard geen camouflage en geen franje meer geen plek om te verstoppen de doornen zichtbaarder dan ooit geen watervogel die zich eenzaam waant ze…

van het volgende pad geen weet dolende in het rond zij heeft zich in het wit gekleed als stilzwijgend verbond naderend in het doffe licht maagdelijk zelfs, nog onbetreden gebukt onder vers gewicht zomaar uitgegleden wat doet eigenlijk nog zeer? ik voel me licht in ‘t hoofd zonder verwijten over en weer het verleden gedoofd getuigenis…

leeft hij met verknoeiing aan beiden zijden van het bestaan en tracht hij zorgvuldig de gemene deler der geheimen te benoemen Een onbezonnen daad in de kiem gesmoord Letterlijk vertaald en gehoord in een veelvoud van woorden waar niemand aan wil En eerlijk gezegd hij al evenmin, ook al acht hij het oplossen ervan als bindend… Het winterlicht…

Glimmend glas Glanzend als helder Kristal in dit Winterlicht dat Een zomertwinkeling In zich draagt En zich eerbiedig Buigt uit respect Voor allen die Onschuldig vielen Is ondanks al Dit goeds toch Gevlekt, gescheurd Door hen die niet Beseffen wat er In Auschwitz is gebeurd…

tussen de blauwe slaap en het verlicht ontwaken ligt het zachte naakt een symphonie in wit takken van kale kromme bomen reiken naar bleek winterlicht alles wacht op de dans van het leven in glanzend zonnelicht…

op de rand van de slaap word ik overvallen ik ga ineens even dood onverwoestbaar blije spreeuwen wekken mijn roerloze oren tot leven op het vergeelde behang valt het winterlicht een deur gaat dicht…

Nu een star gebonden zonnebloem in 't grijze winterlicht. Verslagen huilt ze november-mist. Vergeten souvenier uit eerdere zomertijd. Zelfs niet tot vogelvoer herleid.…

In het koele gouden bad Van het fijne winterlicht Rijst de grote mensenstad Tot een droomvervlucht gezicht: - Al de gangen, al de zalen - Waar de ziel in droom mag dwalen.…

Nog in het winterlicht een toekomst beloofd. Met de lente in zicht, nieuw licht al gedoofd. Nu ben ik vleugellam, poets geen veren meer. Toen jouw einde kwam, stortte ook ik hard neer.…

Armoedig is het winterlicht dat de kamer binnenvalt terwijl ik schrijf. Op het gras liggen de laatste bladeren van de plantaan. Takken zijn donker in december, ze lijken dood. Buiten is ogenschijnlijk niets te zien, daar kun je lang naar kijken. Het brengt rust in je ziel en voedt het verlangen naar een sober leven.…

leeg en wit is de vlakte ontdaan van alle opsmuk en waan een straffe noordooster haalt uit met ijzige adem vaal schijnt de zon een gelig winterlicht waarin warmte wordt gemist een schaatser tart de elementen krast langs het riet voorbij blik op oneindig een gedachte in de kop de elfstedentocht dan zegt hij stop…

In het winterlicht Scharrelen de wadvogels Op de wadplaten Kokmeeuwen lichten Wit zilvergrijs vuurrood op Boeggolven breken Stormmeeuwen wulpen Zilverplezier tureluur Doorwaden de geul Slenken glinsteren In diepblauw met de zon mee De twee zeehonden Blikken nieuwsgierig Vanuit het Waddenwater Geen visje te zien!…

eeuwwisseling in een leunstoel de hangmat bewust in de mist in het winterlicht het laatste groen klatergoud een glazen wereld een bloem in depot voortuin van avondnevel van tan twang eng een fleurig plantje bij de verlaten villa bloeit niet ongezien in rode luchten zal het dagen in haar ogen bloemen goud omrand…

het kind weet niet wat de hel is alleen dat zij die veroorzaakt heeft mama bestuurt de aarde dàt is wat het zeker weet de bittere stem van moeder de kilte van het winterlicht het venster op de wereld in de slapeloze nacht wit van vergeetachtigheid zwevend tussen hemel en aarde zingt het plots geen liedjes meer de hel is opgeheven…

Onder de jachtige wolken sprong de wind voorbij, een roofdier zonder hol, koud en onvruchtbaar uit het noorden, het verborg haar aangezicht gevoed door beide borsten, het vroeg de tol in winterlicht, een herinnering die binnendrijft alsof er geen hoop meer was op een schuilplaats voor geluk, de onrust jagend in een wolvenpak door…

geen maan kale takken doden herfst en zomer nog warmt de grond met oogsttapijt de winter komend je vorstte uit het donker het wit nog slapend lichtte op in winterlicht de zon ontwakend mijn koning winter kom zacht naderbij ik heb je sporen al gezien en neem de macht het is zo lang geleden verover dit jaar dan misschien…

het duistert in de kamer waar de lakens ruisen telkenmale over de huid van een waakzame slaper vol beweging in het oog er waren dromen rond die schokkend toeslaan hem niet toestaan te ontwaken voor de laatste daad gesteld hem vol verwarring heeft gebracht bij het grijze winterlicht en het geknipper na het wekken de wallen onder de ogen…

Zomaar op de weg terwijl het even stil is een rode vlinder * Bos langs de snelweg verziekt door uitlaatgassen het ritselt somber * Zilveren tuinen aarzelend, dun winterlicht doorbreekt dichte mist * Hoog bloeiende bloem rode zomerdahlia bloeit mee met de herfst * Lieveheersbeestje doorbreekt zijn zacht geschuifel heeft…

De gordijnen tegen het winterlicht Gesloten voor het godsdienstonderricht En vanachter mijn schoolbank staar ik strak Naar een heeroom in terlenkapak Die ons met zijn toverlantaarn Tropische binnenlanden laat ervaren Van Indianenkinderen in regenwouden En zonder mijn pas in te houden Door de straten van een winterse woonwijk Met de slingerlianen…

de dingen op zij hoort niet meer zo goed haar ogen fladderen naar binnen gaan een eigen innerlijke weg Buiten schijnt de zon de noordenwind bijt in een ontbloot gezicht het wit tot avondrood Aan de ronde tafel maakt zij opnieuw de cirkelgang weer een jaar, twaalf maanden twee en vijftig weken Om haar heen vloeit de tijd in het late winterlicht…

hemel en aarde een ijsbloem beweegt de stilte van het landschap met oud winterlicht terugkeer door vlindervleugels waait wind stille gedachten naar winterbomen terwijl het wintert zoveel ruimte om te vliegen en toch fladdert hij schuw in mijn buik route de zon volgt bloesems - op het raam wisselt ze soms van Japanse…

, de plaats waar de leidingen zaten de holte waar de kolenkachel stond de vragen die zij zich daarbij stelt: hoe het voor de oorlog was waar het bed stond waar de tafel en alles wat daartussen lag van de mariannenplatz naar de overkant dat is niemandsland waarachter straks een raam wordt geschilderd een lek gedicht en porseleinen winterlicht…

In wegsmeltend koud winterlicht dwars door onherbergzaam duister uit grijs geruis en vaag gefluister nu de aarde achterover ligt ontwaken de verlaten oorden klinken de verminkte woorden Ik vang ze op het perkament zeef ze uit de klamme nevel loos verdriet en gehoekte wrevel uit laatste wens en testament Ik giet ze uit gebarsten vazen…

door haar landschap, toeschouwer maar mee duffelse drachten verruild in zachtgroen thermometers stijgen optillend in kwik het jaagt de kou uit de botten en neemt het roer in eigen hand verborgen leven in hoorbare energie tulpen ,lammetjes bijpassend nu ook het weer winter naar binnen, voorjaar naar buiten meedogenloze zon, ontzevert het winterlicht…

ik vrees de tijd niet maar heb ze ook niet lief jij lacht erom, ook om de verzen die nooit van mijn zijde wijken en die mij spiegelen, aanwezig en ongrijpbaar in de trillingen van mijn schouder de maan kent de woorden, de stilte waarin ik slaap en later, wanneer het winterlicht naar mijn stem wijst, blaas jij leegte en regenval in ieder…

In 't oude eikenbomenbos zoeken prachtige herten onder droef bewolkte luchten, mistige verten naar wat ingedroogde vruchten, eikels, noten alles wat eetbaar is, en niet in droom gegoten nu honger zo noodlottig kan zijn, kou is ingetreden zonneschijn een groot gemis, ‘t winterlicht verschenen in ’t oude bos van schimgezichten en bosgeesten eten…

verse knoppen aan een tak zwaluwen en eendenliefde geur van leven en nieuw blad Lindebomen, eiken dromen wilgen langs de waterkant zonnestralen, bootjes komen zomerzotheid aan het strand Lindebomen, eiken dromen beukend in de straffe wind regenwolken, waterkolken want de winter komt in zicht Lindebomen, eiken dromen wilgen in het winterlicht…