Alle inzendingen over winterstilte

Wakker worden in een wereld die plots alle kleur verloren heeft waar alles geruisloos en anders is door een zachte deken van sneeuw en aan tak en stengel witte wimpers geeft waarop met speelse schittering in glinsterende schoonheid een winters zonnetje schijnt dat voelt als een geluksmoment dat in winterse stilte gedijdt en zo kan bekoren…

De grond is wit, de nevel wit, De wolken, waar nog sneeuw in zit, Zijn wit, dat zacht vergrijzelt. Het fijngetakt geboomte zit Met witte rijp beijzeld. De wind houdt zich behoedzaam stil, Dat niet het minste takgetril 't Kristallen kunstwerk breke, De klank zelfs van mijn schreden wil Zich in de sneeuw versteken. De grond is wit, de nevel…

zwijgende kraaien in broze stilte winters land in roerloze beelden dag en leven schijnbaar bevroren…

Een witte spree ligt overal gespreid op ’s werelds akker; geen mens en is, men zeggen zou, geen levend herte wakker. Het vogelvolk, verlegen en verlaten, in de takken des perebooms te piepen hangt, daar niets en is te pakken! ’t Is even stille en stom, alhier aldaar; en, ondertussen en hore ik maar het kreunen meer, en ’t kriepen…

De grond is wit, de nevel wit, De wolken, waar nog sneeuw in zit, Zijn wit, dat zacht vergrijzelt. Het fijngetakt geboomte zit Met witte rijp beijzeld. De boom houdt zich behoedzaam stil, Dat niet het minste takgetril 't Kristallen kunstwerk breke, De klank zelfs van mijn schreden wil Zich in de sneeuw versteken. De grond is wit, de nevel…

in winterstilte adem je wolkjes je speelse overmoed ruimt plaats voor terughoudendheid -bewaar mijn lach- fluister je me toe alsof mijn schaduwen nog licht zullen zien zonder jou Lily May Parker…

In het hemelse blauw draagt de zon de dag naar het licht sneeuw trekt zich terug regen zorgt voor dooi en het landschap langzaam zichtbaar wordt weg is nu de winterse kou maar de witte winterstilte was sprookjesachtig mooi.…

winterstilte over witte velden dwaas dwarrelen de vlokken neer een levend wezen ziet men zelden het land heeft zelfs geen heer eenzaamheid is hier bedolven de witte pracht heerst kil wolken zijn de golven wat is de winter stil…

hoe kan ik mijn dank tot leven brengen in deze winterstilte; oud vanbinnen tenzij verwondering een diepere betekenis krijgt in een pas ontwaakte lichtwereld vol letters en zoveel meer een nieuwe stem, een jaar, duizelingwekkend blauw en uitstromend naar alles wat leeft beweegt dieren, bomen, bloemen een gedicht op…

een viool kerft in de winterstilte de woestenij door vogelvorkjes geprakt een glazen rag van bevroren dromen in de zucht van duizend naalden je kinderhand die met brutale warmte het ijs van mijn herinnering likt een bedwongen traan tot dooien brengt mijn gekloven lippen danken voor je kracht twee kriekjes op je porseleinen gezicht…

De aarde is met een dikke deken van sneeuw bekleed waarop de bomen in witte winterstilte roerloos staan en de blauwe hemel, de winterse zon aan alles betovering geeft maakt het sprookje compleet maar...…

in ijzig wit,schuurt de volle winterstilte koortsachtig langs mijn klamme handen de streling van lucht bracht mij in de war zuchtend blies ik haar terug maar de stilte ontspande haar en wreef door mijn ogen een licht roze blos verscheen op mijn wangen in een schoon contrast werden de witte vlokken gedragen door de wind mijn wereld…

ik haast me door het gebladerte schraap zinnen van stugge takken voor deze zich overgeven aan het troosteloze gerucht van gewillige, grijze wolken vanuit de aarde verkondigen ze het sterven terwijl de nacht wordt meegesleept in de herberg van mijn angsten ik houd de adem in en langzaam, met twee handen krassen blauwe vingers de winterstilte…

Vol woord gekozen schoonheid doch met hart en ziel in diepe pijn begraaft zij het dagboek "zomerstilte" achter een laatste dunne bomenrij het treuren van kale wilgen nabij boerderijen in winterstilte leggen trage lange schaduwen zich neer over grauwe weilanden in schaduwrijk van het witte land denkt zij huiverend terug aan toen zij daar…

strand alleen diverse vogels vergezellen mij op de wandeling er is een zoutzilte zeelucht dat zweeft in de lucht als een trotse veer ik wandel met voeten in maanwitte duinen met open grenzen dat maakt iets los in mij en ik herdenk: nu blijde de wonderlijke magie van het daglicht waarover dromen lopen warmer dan voorheen in de volle winterstilte…

De zomer brengt ons bloemenpracht, de herfst vruchten om te oogsten, om na de winterstilte voor bezinning, in de lente met vernieuwde geestkracht, op te bloeien, mooier en sterker, als de vuurvogel uit zijn as. Wat niet meer groeit, vernieuwt, en bloeit weer op.…

Tussen de nieuwe sneeuw en kille sterren tintelt de winterstilte, maanlicht schijnt eenzaam over het witte dorp; er deint mensengesprek hoog en helder van verre.…