mag ik huilen
wanneer een woestijnroos
haar traan heeft laten vallen
mag ik voor haar knielen
wanneer zij een blad verliest
mag ik voor haar bidden
wanneer zij de koude van de nacht
moet overleven
en mag ik voor haar sterven
wanneer de zon
haar traan ontneemt…
Ontdaan van grijs macabere dans
verdrongen strepend licht
dat wankel schrijvend dicht
de hemel van zijn verloren glans.
Onder de nacht van schetsend zwart
onttrokken van haar zomergewaad
het roodomrand het zuiver agaat
getroffen in haar verlaten hart.
In dromen kan ze nog enkel zweven
maar dichterbij begint het leven
in sterren schijnt…
zij verzon stilte
op het dromenkleed
van gewezen bloemen
tekende zandcirkels
over het venster heen
waar schaduwschelpen
haar gezicht omringden
alleen in de vallei
hoor je nog krekels zingen…
hoeveel zandkorrels
heeft een woestijn
hoeveel storm
schuurt de huid
weten we van wijken
breken we vingers
huilen we ter ziele
blijven we onszelf
als handhaving van
de laatste roos…
Meisje van dertien
Meisje van dertien ik hoorde je schreeuw
uitgedoofd als een kaarsje van Amnesty
traan op een hete plaat een wereldwonde
sluier van uitgedeind verdriet nazinderend
Woestijnroos in knop de kranten gehaald maar
nooit je veertiende verjaardag, nooit vrouw
Meisje van dertien ik hoorde je schreeuw
ijzingwekkend gegil en…
Verleden vergleden naar diepe meren,
waarop het heden vaart
schatten van levens vergaard
en roeit door nieuwe nevels van begeren
Arme Eroos, een blijvend streven
onrustig en broos
als de vluchtige woestijnroos
met feeëriek licht: alles vergeven.…
960
Bezig met laden