waar ben je nu
jij die bevallig
naakt hing
aan de wand
sprakeloos
liep ik op je toe
je leek een zandduin
aan de zee
zonder ogen
bekeek je mij
je was volledig
heup en dij
waar ben je nu
jij die bevallig
mij de schroom
ontnam
wie heeft je leest
geroofd
je lijn
ontvreemd ?…
Sneeuwwitte vlaktes
zandduinen
als golven gestroomlijnd
schelpen aangespoeld
op een hagelwit strand
het beeld
overdondert
gedachten
dromen voort
verbeelding draagt mij
naar de horizon
verstrooide as verdwijnt
als sneeuw voor de zon
stilte...
ik verlies mijzelf
in stil geluk.…
De wind heeft zandduinen achtergelaten
als verwaaide restanten van wilskracht.
Maar ach, men zegt wel dat niet alles
ook werkelijk is wat het oog ziet.
Zelf zie ik het niet zo scherp,
dit is immers mijn grijs gebied.…
er lopen kinderen naar
de lage zandduin
jonge gezichten gekleurd
met rood pigment
tere hoofden onder de
verschroeiende zon
volgen in trance
de slingerende weg
de angst is meester
de vloedgolf die liefde
ademloos smoort onder
diepe lagen zand
de ultieme offerande loopt
naar de Stille Oceaan
kinderharten verstommen
de hoofden…
duizenden jaren geleden
boetseerden mensenhanden
een kist in de vorm van een boot
sterke mensenhanden borgen
zacht een lichaam in
het zandduin te ruste
duizenden jaren later
scrollen gladde mensenhanden
door de digitale krant
bebrilde mensenogen
kijken nu naar half
geloken dode ogen
de lippen iets uit
elkaar alsof ze nog…
Toen ik een abonnement kocht
op de duizelende carrousel
werd ik achtervolgd en gezocht
door een labyrint van witte duin
Het wou me steeds toedekken
met zand als sluipend deken
Het hield me voor de gek, en
wees me op de kermis van gebreken
Ik nam toen mijn glazen ogen uit
en zag de witte zandduin groeien
maar blies ze weg met toverfluit…