Ik heb je
als zandsculptuur
opgebouwd
vanuit droge korrels
gaf ik je jouw gezicht
met mijn vingers
miljoenen verwerkend
vormde jou vanuit
een loze massa
je belijning
ragfijn
door kosmos omhuld
steeds dieper
groef ik
in mijn binnenste
haalde jou eruit
liet de wereld je zien
totdat de storm
je ondermijnde
en ik moest toezien
hoe jij…
maar dit alles
en alle reden
zijn in de werkelijkheid
verzonnen
de luchtkastelen
staan met lege handen
in de kast
een zandsculptuur
geeft antwoord
wanneer een scherf
uit de toren valt…
Zandsculptuur
Het licht dat schijnt vergeet de
functionaliteit die ieder het toekent.
Lang geleden
heb ik je met m'n
verbeelding gebeeldhouwd.
met m'n vingers geweekt
een vorm aannemen
om weer te veranderen.
jouw figuur creërde
een andere figuur
van zand gemaakt.…
ik zie mijn kind
dat met grootse gebaren
door onze vingers glijdt
jaar na jaar gedijt in warm
omsloten tijd
hij draagt de zomer in zijn ogen
gebogen over zijn prentenboek
vol zelfgemaakte beelden
met op de achtergrond de zee
graaft hij een geul vol idealen
en laat het zilte nat
zijn gang bepalen, tot ter kimme
in een gouden zon
zijn…
Bizar is dit geheel en verstild uitbundig,
even vreemd als een zandloper
die zuiver harmonische patronen uitstrooit,
het begin van een zandsculptuur.
Een slinger van zand, een heen en weer,
een regelmaat en één regel in de maat.
Hij verfraait de vloer met haakse bundels lijnen,
elegant als spiralen bij Fibonacci-getallen.…
Ik tuur in de verte
En hoor de wentelwieken
De adelaar waarschuwt met zijn schaduw
Voor een apocalyptische eclips
Onvoorbereid op jouw naaktheid
Zien mijn ogen mijn pupil
Een groot zwart gat vreet aan het licht
Dat zwicht voor vergetelheid
Het vuurwerk spat de zon aan sterren
En rotsen brokkelen tot zandsculpturen
Bekend, beschermd en onbereikbaar…