Alle inzendingen over zicht

Vlagen van wind zag ik door flarden van mist als een raaf die door blauwe hemel snijdt in jouw ogen, twee ogen, gemaakt van tijd en geduld en een zucht en een snode list van bedoeling, van duiding en steeds bereid te broeien, te branden, en dan weer sist door tranen, te stomen, tot onbetwist gefladder steeds helderder schemer verspreidt…

Wanneer de zwarte merel zingt het roodborstje de dag uitzwaait de leeuwerik weer kronkel wormen vindt en de gaai weer op haar vlaams graait twee opgewonden spechten onder bomen dansen groepen kauwen het grauwe asfalt bezitten groenlingen massaal schreeuwen om herkansen en bosjes sneeuwklokjes niet meer witten als het zonnetje zich aarzelend…

Een nieuw begin komt nooit te laat een vogel zingt een boom die praat Geen eind in zicht de weg is gelukkig lang open ogen nooit meer bang Geen droom te klein geen plan te groot het licht dat schijnt eenden in de sloot Dit valt op je neus een zacht gebaar krokussen uit de grond gelukkig echt waar…

Staar heeft zijn blik bepaald. Daar waar zijn oog ging lubberen. Blik, blik, waar ben je nou? Verdwijn je in een wazig beeld omdat de brillen haperen? Spiegel je ogenblikkelijk, erken dat jou wat scheelt: ogen van gepolijst staal die fluwelig terugkijken... Nee, dit spoort en scoort niet meer. Oom moet gauw z'n lenzen strakken. Een…

nog voor zijn woorden de oppervlakte raken verdwijnt hij uit zicht…

danst, vliegt en trekt Op graven, voorbij en soms Vaker dan ooit vermoed lacht hij schizofreen En profil: morsdood vanuit alle posities donker Grijs zonder licht Gelaatstrek onaange- naam In wolk boven gepeu- pel Gebracht, de laatste groet Fresco vol van haat zijaanzicht niet groot Bivakkerend tussen al dit volk Schare met zicht…

We voeren dezelfde strijd jij en ik we houden elkaar vast ik jou en jij mij en we beseffen allebei wat niemand weten kan ik zoek mijn betere ik omdat jij zegt dat dat het beste is de woede die ik voelen kan jij vindt dat niet oké jouw pijn is meer dan ik kan dragen als niet zo lang geleden woedt er die onmacht weer mijn kracht…

onbeantwoord het vragen zonder weten de antwoorden vergeten roep om liefde nooit gehoord het gedonder in de glazen woorden van betekenis en toch dat hevige gemis laat gevoel door bloed razen geopende handen vol liefde om te geven en te ontvangen bevredigt heel stil puur verlangen verdwenen zijn woorden die griefden het zicht…

Zij die zich het zicht lieten belemmeren door knoestige knokkels van verouderde handen waren wellicht wijzer.…

In mist verzwegen uren tellen tijdloos voorbij dromendagen sprookjesachtig wij handen in het duister verloren ooit gevlochten in verleden wassen onschuld in vloeiend wenen gevonden tranen in de nacht stromen langs een zachte glimlach teder op weg naar een getekende morgen waar de spiegel elk lijntje laat stralen doorzichtig als…

gisteren naderde het zwijgen rugwaarts als symptoom van een lijdend ritueel traag, teveel mijd jij mijn dagen zelfs die van weleer ik wilde je van de wind vertellen en het wondere golven onder mijn borst hoe ik liep, licht als een vlinder door het gedicht waarnaar ik zocht onaangedaan, te diep trok jij de stilte scheef…

door het zicht als de waarheid voor je ligt maar waarom als het daar ligt je nog laten vangen door het zicht want waarom zien of het rijmt als bij het zicht de rijm verdwijnt……

Strak kijkt zij langs jaren die verdwenen zijn zwijgend sluit ze het venster naar opstandige gedachten de levendige geest heeft haar ingehaald die ene laatste bocht, onoverzichtelijk wijst nog niet de route haar tijd ademt komende en gaande maanden sprakeloos knikt zij ja tegen de muur daar waar haar leven de laatste…

opstijgende mistflarden duwen mijn zicht buiten beeld…

de blik op oneindig blauw oeverloze kabbelbabbel aan het deinende water riet neemt een loopje…

Voor je kijken twee paar nieuwe ogen. Zien ze je? Jij ziet ze. Wegkijken, niets is interessanter. Omkijken naar toen je nog niet keek. Opkijken, de afstand is gekrompen. Een korte blik, afgewend. Nakijken? Wat als je je verkijkt? Toch de volgende weer bereikt.…

Een mistige ochtend met uitzicht op mijzelf bij het staren aan de wastafel. Volslagen aangeslagen door een koele bries wat als stormkracht aanvoelde. De mouw van mijn overhemd nat van de damp van de spiegel, of mijn gevoel. Hoe kon zij vertellen met droge ogen dat ze het volledig anders bedoelde? Het totale plaatje komt langzaam op gang zoals…

De ochtendmist Mistig in de vroege morgen. Op de lange brug zie je dat het langzaam opentrekt. Eindeloos ver is de hevige mist, het maakt je onzeker. Een waas voor je ogen. Een sluier van mist omtrekt de kleine wereld. De route ligt in het verborgen einde van de onbekende brug. In stilte heb je de mist nog nooit zo beleefd…

Wij komen van ver, om weinig te begrijpen, blijven we op zicht?…

Of komen we van ver, om weinig te begrijpen, we blijven op zicht. Blijft het oog van het heelal op ons gericht?…

Zicht op jou Op jou en jouw strijd met de tijd die 24/7 jouw aandacht eist aangezien de tijd gewetenloos blijft tikken Hier is niets tegen te doen.…

Toen ik aan mijn vrouw vroeg waar ze op vakantie wou dit jaar, zei ze "Mij om 't even, 'k heb geen voorkeur ... kies jij maar ! Nee hoor, 't maakt echt geen verschil, we doen eens wat jij het liefste wil, als 't maar in Frankrijk is, Saint-Tropez, in hotel Bonsoir" ....…

De dag van blinde Anna begon niet fijn ze werd meegesleept met enige drang recht over een spoorwegovergang en kwam frontaal tegen een naderende trein Maar haar problemen bleken gegrond ze had immers een “blinde” geleidehond --------------------------------------------------------- (Een blinde vrouw uit het Gelderse Wijchen is dinsdag…

zij is de man genegen, hij die haar hart hardhandig veroverde spelt ze de aangename les alsof ze al jaren niet voederen, ze weet het en toch strooit ze stukjes geeft kleine rukjes aan de honger van een verloren vent die ooit anders was gewend nu denkt in stoer en hey niet met mij zij maalt niet maar draalt ook niet wat binnen gehaald…

niemand die mij hoort ben ik nou echt helemaal alleen de stilte wordt me te veel het wordt donker het wordt kil nog steeds loop ik rond opzoek naar mensen die me horen of begrijpen als ik verder kijk zie ik een klein puntje licht ik denk dat het een straaltje geluk is dat me tegemoet komt nee, het was bedrog het geluk is uit het zicht…

op eerder falen een peiler draait zijn licht schijnt naar de verte op de schepen die daar varen waar de toekomst wacht helder in het zicht…

Hij heeft min twintig in zijn brilleglazen, soms zag hij zelfs de hele file niet, maar door een prachtig technisch wonder ziet men hem nu snel over Gods wegen razen. En als dat ding niet werkt, dan gaat hij even gewoon bij voorbuurman wat bumperkleven……

ballonnen dansen op de wind mee naar de zon vrijheid in kleuren…

soms lijkt de dood een schemering uit een verleden iets bekends en goed van aard, misschien een obstakel maar niet heus het is een moment waar het lijden stopt en zich lijkt te bekeren, te verheugen op een wonder al lijkt het afscheid bijna het tij te keren het somber zijn, tranen aan het bed de verdeling na het gebed…

er rent een man in de tuin hij vangt kinderen maar haar niet er rent een man op haar feest een man die wel vaker rent dit maal vlucht niet zij vluchten speelkameraadjes door het dolle heen het is feest dit maal vlucht zij niet weg van het feest ----------------------------------------- uit: 'niet beginnen bij het hoofd', 2006…