Alle inzendingen over zwerfkei

Boven op een duin wil ik mezelf achterlaten in levende letters op steen Mijn ogen gesloten onder de wijde nacht, gedachten waaierend naar zee Nederig op het zand toon ik de wereld mijn ziel, in vogelvlucht, jij en ik één Heel in de verte hoort men het deinend gefluister ‘strooi mijn assen in de wind, nooit ben ik nog meer’…

De Nikkei-index volgt de koers van aandelen, zwerfkeien zijn het naar meanderende rivierdalen van een nieuwe recessie…

Een kei vormt een steen Hard van buiten en binnen Niets van transparant De grauwheid maakt dof In kilheid gekleed Een kei vormt een steen Pure brute wilskracht Niets dan alleen hardheid Kleuren vervagen in grijs De kei leeft in zijn cocon Een kei vormt een steen In rotsblok ontleed in delen Grillige vormen geven ronding Langzaam geeft…

Op een zwerfkei twee gelouterden, zie: mijn grootouders. Eens waren ze dood, nu klein doch groot.…

Op een zwerfkei twee gelouterden, mijn grootouders. Eens waren ze dood, nu klein doch groot.…

in de wellicht nonchalant gestapelde hoop zwerfkeien zie ik een fraai sculptuur van een moeder met kind aan een tafel van liefde de kunstenaar van het werkje blijft vooralsnog anoniem…

afscheid is als ballast een rugzak met de zwaartekracht van een zwerfkei elke stap is herinnering de tranen echter zijn opgedroogd in de nerven van je gelaat als verzamelplaatsen van het eeuwig zout in open wonden…

Maar voor deze zware zwerver, met zijn raadselachtige geschiedenis, was geen weg terug, Sisyphus noch het leger brachten hem in beweging, De landschapskunstenaar legde zich bij de Ongewenste neer, de zwerfkei, in het centrum van de cirkel, werd een uit steen gehouwen boodschapper: een waarschuwing uit de ijstijd.…

het huis geraakt langzaam leeg op zolder zoek ik naar woonst ik luister naar heimwee en gooi mijn hart overhoop nog even en dan word ik een zwerfkei tussen struikelende schuldvragen en de tijd…

Een zwerfkei vergroeit z'n wezen tussen wat zand en klei. Kijk, hoe hij vrijelijk ademt hij voelt zich kei. Niet anders dan los grind waar dimensies minder tellen en vriendschap wordt bemind.…

het huis geraakt langzaam leeg op zolder zoek ik naar woonst ik gooi mijn hart overhoop draai de rug naar heimwee hoe lang zit ik hier al met te ijverige wijzers nog even en dan word ik een zwerfkei te vaak in mijn gedachten…

wel verwondering over de opschriften op de zwerfkeien die dienst doen als zerk van het eenvoudige "EVA" tot een spreuk zonder schroom "I love you in de blubber" doch voor wie zich daaraan stoort is er altijd nog het crematorium Lejo van Kuijeren…

mijn hart slaat op hol opeens, twee paarden op de rotonde van Donderen echt levend zijn ze niet merk ik, als ik gierend rem een zwerfkei plus oud roest lijken bedrieglijk echt na drie ererondjes om de versteende paardjes rijd ik lachend verder hop, rijd ik, in galop…

De duivel was woest toen hij je naar de Doesburgse kerktoren smeet; gelukkig gooide hij mis en belandde je in de bossen bij De Steeg. In lang vergeten en vervlogen tijden brachten Ymirs verwanten je mee uit Jotunheim, als altaar voor het offermaal gewijd aan Wodans raven. Althans volgens de oude verhalen; zelf ervaar ik je meer als…

Een zwerfkei vergroeid met z’n wezen tussen zand en klei.…

ik laat mezelf achter in de ommuurde tuin verdwaalde herinneringen lopen met me mee naar vergeten beelden voorzichtig blaas ik over dauwdruppels op het gras ik voel het mos op de zwerfkeien zie het rood van de klimop tegen de buitenmuur ik streel het tere blad van de magnolia de bleke zon doet wat ze kan een lavastroom aan droombeelden…

ik heb gehuild ik heb gejankt ik heb je alleen eigenhandig in de tuin begraven ik heb je voor je liefde en trouw op m’n knieën bedankt een zwerfkei vormt jouw grafsteen en ja dat kan want je was mijn hond jij hoort en blijft bij mij maar een mens moet als hij is ontzield terstond worden weggedragen naar een plek waar het voor jou en…

Een Kempense zwerfkei achterlaten bij het Cruz de Ferro -een rotsblok wegrollen van mijn hart-, lichter verder wandelen in het zonlicht van de Camino Frances, tot voor de barokke kathedraal, tot bij het graf van Jakobus.…

De ranke wereld tot aan jouw lippen zal ik droogleggen achter een dappere glimlach, laten rusten op het kussen van de nacht waar een zwerfkei duizelt met een vlinder elkaar toedekken in tomeloze verbeelding bij het passeren van een wolk en jij mijn onverschrokken engel schudde licht als licht en zo bevlogen de nacht van het kussen.…

Opa Mick, dat was a rolling stone Een zwerfkei, rollend als een ouwe rocker Een stem uit duizenden, net als Joe Cocker Publiek en podium, dat was zijn home Ook voor wie onder 'n steen lag, hem niet kende Schrijft hij geschiedenis als poplegende .…

IJswind joeg sneeuw over de toendra Een gletsjer strekt zijn sluipende armen Zwerfkeien rollen in zijn greep De mammoet sleept zijn wollig haar De kiezen malen groene vezels Dan trilt de speer Doorboort het hart De jager klooft het vlees Schuilt in de tent van zijn vacht Uit ivoor snijdt hij een beeld Het skelet wordt een gebinte…

Verweerd een zwerfkei En gespleten in den vreemde, Breekt en geeft een grimas Meeuwenlach als delfstof prijs.…

Nou goed, vooruit dan Nog eentje voor het geld, twee voor de show Een zwerfkei ligt nooit stil, rolt immer door Daar zorgt hun sympathie voor duivels voor…

overspel leeft Mijn ‘lieve schat’ bleek erg primitief tijd heeft haar thans voorbij gestreefd Op een donkere avond moest ik weg en een ander meisje belde bij ons aan Mijn ‘lief’ had de dag erg veel pech want ´t meisje weigerde weg te gaan Ze had een afspraakje met mij zei zij mam liet haar in mijn kamer wachten Wie ik zag bleek niet mijn zwerfkei…

Ik zak neer tegen een grote zwerfkei, zitgenietend gewoon van alle rust en stilte van dit wonderland een vlinder zet zich op mijn knie knipogend en met de grote vlekken op zijn vleugels zonzoekend... bijengezoem rond mijn hoofd .... rustgevend daarmee bevestigend wat ik voel...…

onnatuurlijke poging kleurt leven gedrenkt in unieke momenten goudgele perzikrand contrasteert roodachtige tinten waar mirre, goud en ivoor het ebbenhout aanraakten ebbenhout ter aarde vrij licht flatterend de eenzaamheid aardbeigouden doorheen zo'n moeilijke tijd wenend dreigen parels te bevriezen parelmoer schittert het verdriet tussen zwerfkeien…