Alle inzendingen over zwijgend

twee mensen staren elkaar aan sprakeloos maar hun ogen vertellen des te meer later verdwalen vingers in het boek vol dromen zinnen open en bloot leesbaar op papier over mensen en halve goden geen valse wensen het heeft immers nooit aan het zwijgen gelegen nu rest slechts een blad vol lege letters onmacht op papier…

De nooit ingehaalde tijd geeft z’n tranen door in een nieuw gevormd gezicht omarmt haar achtergrond in een teken of in een oneindig woord, verspreekt zich niet in onbetamelijkheid zonder vooroordeel in een zwijgend en ongeschreven gedicht.…

één dag in de week brengen wij samen door drinken koffie lachen wat ik ben zijn luisterend oor de dochter die nog bestaat draag zijn boodschappen en zijn last wanneer hij weer naar huis teruggaat veranderen wij in pilaren staren naar de vrouw die zwijgend wacht op verhalen die zij niet wil horen…

laatst liep ik tussen witte stenen ze droegen namen en hier en daar een ster maar ook kwamen er naamloze witte indrukken voorbij voor hen neem ik vandaag een extra stil moment ik vraag me af wie hen heeft gekend of zelfs nog mist van deze aarde weggewist en klankloos opgetekend in de zwijgende curven van een wreed verleden in…

hoe draai ik, blind gevlekt, een zandloper van steen als ook jouw handen niet verder kunnen reiken door bevroren gedachten die gevangen lijken in glimlachend geween en waar het zwart over en weer blijft ingekleurd het is de nacht die al voor de avond het licht heeft besmeurd en in zwijgen is vermomd…

Woorden uitgesproken in mijn hart stil in mijn diepste verhullen roep om betekenis van mijn zijn zoeken naar innerlijk wezen naar houvast en zekerheid zwijgzaam vragen naar liefde naar inzicht gewoon een steun een mens die geen eisen stelt in eenheid samen zwijgt tot begrip uit onze ogen spreekt.…

zo vaak hebben wij naast onze bedden gestaan luisterend naar stemmen vol venijn en bij het licht van de maan droegen wij hen op onze schouders wij leken kinderen zonder ouders die niet spraken over pijn…

Zwijgend gedenken wij.…

Gelouterd door de tand des tijds likken lippen wonden, geslagen in gesproken zinnen zwijgen monden een streep door de dagen, branden zout in juist die donkere uren, waar zicht verdwijnt uit het zicht, geteld naar de ochtend, vinden zij een paar stralen geluk gevangen in een nieuwe morgen…

Zwijgend loog hij Zwijgend bedroog hij Zwijgend leed hij Zwijgend vermeed hij Hij plaatste zich als een pion in het spel van Hoe Het Hoort Zo heeft hij zichzelf elke dag een klein beetje vermoord.…

met wijde zwijgende vleugels beweeg ik mij in mijn slapende wieg sierlijk zwevend tussen de heldere zeilen van de zeeën op weg naar een geheime verte die alleen een dichter zich verbeelden kan de vele meeuwen krijsen boven de bevuilde sneeuw het is pas halverwege de middag en de schrale winterzon gaat nu reeds verdwijnen in een veel te…

Het zwijgend glimlachen in een vleugje mysterie; omdat woorden niet altijd blijk geven van een begrip voor de spiegelende ziel. Die blik die iets uitstraalt van een voorbij leven; waarmee van vroeger tot op heden nimmer te spotten viel. Het zwijgend glimlachen dat nu de woorden mimisch verhuld.…

oostenwind vandaag langs het zwerk trekken winterganzen in V-formatie het einde van het trekseizoen nadert in het huis met dichte vensters zwijgen zij pratend urenlang ze zullen elkaar niet verwonden…

zwijgend lief naast elkaar zwijgend diep voor elkaar zwijgend stil met elkaar te lang te kil zonder haar…

Zwijgend stil zijn omdat je stil zwijgen mag Met ogen als spiegels het hart als liefde Geweten als een 'weten' bereik je het doel Zwijgend stil zijn omdat je stil zwijgen mag…

Stilzwijgend Kijk je mij aan Ogen die leeg zijn Mij niets meer zeggen Stilzwijgend Kijk ik jou aan Met ogen Van waarom? Stilzwijgend Kijken we elkaar aan Met ogen vol emotie Is dit nu het einde...?…

mijn stem vragend verklarend zwijgend werden ... onze stemmen veelzeggend eerlijk blijvend…

een vrouw inhaleert diep en blaast met haar hoofd achterover verveeld de rook uit die grillig schimmig zichtbaar omhoog kringelt in het schaars verlicht vertrek we wachten zwijgend tot het voorbij is ovens branden een grijswitte dikke pluim rook kringelt met de wind mee omhoog zichtbaar als een kattenstaart tegen de verder strakblauwe…

Hij ging maar in z'n eentje op vakantie en vond, dat zij als zwijgend topmodel een sprekend voorbeeld was van arrogantie.…

De jongen komt binnen en gaat zitten bij het raam Hij ziet haar in de ruit en denkt: aardig meisje, ogen blauwachtig, net als ik een beetje zenuwachtig Zou zij ook iets voelen voor mij? Ik wou dat ze iets tegen me zei Zij ziet hem in de ruit en denkt: aardige jongen, ogen blauwachtig net als ik een beetje zenuwachtig Zou hij ook iets voelen…

Ik respecteer stilte in al haar aspecten Afwezigheid van digitaal een woordeloos uitmonden Daar het huidige zich niet verroert spreekt geestverwantschap wel tot de verbeelding Waar het hart klopt is stille hoop wat ruimte geeft om zwijgen te laten spreken…

Zij voor wie alle dage' en alle uren de eeuwigheid breekt door de tijd en die houden aldóór bij de kampvuren zwijgende wacht, te gaan bereid.…

vanachter mijn raam zie ik de takken treurig in de grijze wolken hangen de wind zingt een droevig lied dat mijn peinzen drijft naar wat woordloos bleef het raadsel dat me tekent in de zwijgende stilte die het zingen niet verhinderen in het betoverend gouden licht dat me heilig is een vonkje poëzie in het gewoel…

Op het zwijgend erf der doden Moet de treurwilg zijn gezet Maar de popel ruise er nevens: Bij de rouw het stil gebed. Op het zwijgend erf der doden Sta de donk're beuk in de aard; Maar de meidoorn sta er nevens: Aan de weemoed hoop gepaard.…

We liepen door een landschap met heide en jeneverbessen een landschap zo oud als de wereld zelf zo moest het ooit begonnen zijn zo moest het gebleven zijn zo moest het zijn zo als nu we keken naar de jeneverbessen ze stonden daar duister en zwijgend zwijgend over het verdwijnen…

als je zwijgend kijkt alleen maar kijkt zie je soms zoveel meer en anders als je zwijgend denkt alleen maar denkt denk je soms zoveel meer en anders als je zwijgt alleen maar zwijgt begrijp je soms zoveel meer en anders…

verbleken er geen ster meer blinkt in de nacht De scherpe kanten van het leven moeilijker te dragen niets meer het leed verzacht Als alles donker om je heen blijft het leven je te zwaar Geef dan nooit de moed op er staat altijd iemand voor je klaar Iemand met open armen die naar je luisteren wil En als je niet wil praten jou omarmt zwijgend…

De eerste beelden keren terug je kledingstukken klimmen omhoog het vroegste licht omgekeerd valt alles om je lijf je broekje, je rokje je T-shirt, je panty’s komen naar je terug als omgedraaid begin maar het is anders aan de overzijde van deze nacht: langzaam, niet traag, rituelen, beweging de melancholie houdt je schouders…

zijn hand zal schrijven wat zijn hart wil zeggen maar zijn mond blijft zwijgen over wat zijn ogen zien haar hart zal weten wat zijn mond wil zeggen maar haar oren blijven doof voor wat zijn ogen schreeuwen…

soms als ik andere letteren zie chronologisch gerangschikt tot hedendaags gewaardeerde poëzie realiseer ik me mijn grens ijzeren wilskracht delft het onderspit verlamt zelfs het schrijfvermogen elke zin die dan nog mijn pen verlaat resulteert in een niet passend slap aftreksel van dichterlijke kunst verzen zonder ramend inzicht als…