Komt er in de natuur een rechte lijn voor denk je; de horizon is er een en de zgn. pijpestelen als het giet, spiegelbeelden in een waterplas, de lijn die ze van de wereld scheidt - alleen met je oog half in het water zie je dat precies; evenwicht is ook zoiets, een vrouw als ze, de handen gevouwen om haar knie, met je praat, het tere streepje…

(Zo lag ik wel en lig ik nog: liefde vernieuwt en verdiept zich. Steeds meer huiden wierp ik af - nu eindelijk in mijn eigen laatste vel, ben ik kwetsbaarder dan ooit) ------------------------- uit: 'Dichter', 1995.…

ze is de weg niet kwijtgeraakt ze heeft zich niet vergist ik zal het steeds herhalen zij wou zichzelf verdwalen omdat ze hier de weg niet wist ik zou haar kunnen vinden als ik dat werkelijk wou als ik maar niet zo bang was dat ik zelf verdwalen zou. -------------------------- uit: Chrysallis, 1978.…

Leg de ketting klaar en hark mij tegen draad van kokkelgeur, het ganzenei moet stuk voor stuk gezwellen. Toe maar, bakkelei wat bokbederft, jij stropop volle maan. Je lazerij nu pruimsteen en dan vellen speelt geen rol, maar hou van mij. Knip mijn oren, snij die staart. Dat kindschap zweet in appeltaart vol hoedendoos en razernij? En dat octaven…

Maar hij vergat haar te kussen en toen hij het kasteel verliet was het stil achter hem, de lucht was grijs, de rozenhagen hoog en stijf, er scharrelden wat mussen rond, maar hij had haast, wist niet waarom, en toen iemand hem staande hield en vroeg of het al donker was wist hij ook dat niet en zei dat het waarschijnlijk nog licht was en dat…

het zijn zulke vreemde tijden de dag verliest zich al vroeg in schemer terwijl bloemen zich verdringen in te kleine tuinen iets verderop loopt de jongen met het zuivere hart maar met een getekende grijns onverstaanbaar door de nieuwbouwwijk waar mensen als zwaluwen hun huizen binnen vliegen omgeven door geuren van vijf uur -------------…

Zijn tas is van het soort om mee naar school te gaan; hij kocht hem laat, de leerplicht al verzaakt. Hij kocht hem om te worden heengezonden met een ideaal, dienstwillig diplomaat te zijn van wat hij miste. Zo ziet men hem op straat: een man met dichtgeknoopte jas, de tas waarvan de inhoud steeds wordt uitgedeeld, uiteengezet. Zijn leven is…

Er is zielsveel geluk nodig in deze jurk met vertedering naar buren te kijken die rond middernacht hun afvalzak in een container doen. Er is zielsveel geluk nodig in deze jurk een taxi aan te houden die onwillig is je tot buiten de stad te rijden waar loofwoud staat dat zich voortplant. Er is zielsveel geluk nodig deze jurk dronken en klaarwakker…

Het kwijt zijn van dingen is een grootse vorm van zelfhaat. Hoe hard alle andere dingen ook roepen: 'Maar wij zijn er toch?' je zoekt, steeds kleiner, steeds dieper begraven onder wat je vond, terwijl het buiten langzaam donker wordt. -------------------------------------- uit: 'Het ging over rozen', 2002.…

Een vuist, die heb ik écht niet kunnen maken de onmacht steeg me langzaam naar de strot de vloeren van mijn vesting bleken rot en gingen vaag, doch onheilspellend kraken Geloof me maar, van strijden was geen sprake het was berusten in een helder lot het lichaam spande stiekem een complot met cellen die verwoed de kop opstaken Vergeet de…

de liefste broer van de hele wereld dobbelt stenen van het viaduct, telt de ogen en keert terug naar start om een sollicitatiebrief te schrappen. speeksel druipt mee de envelop in, als lichaam en ziel verlangt het hereniging, kent niet de reglementering ter zake. 'het kan morgen alleen maar beter. wij wensen u veel succes.' broer spingt…

het stormde windkracht negen maar liefst volgens het knmi en die jongens kunnen het weten. de bomen bezemden, wild geworden, met hun wintertakken de wolken weg en even leek het of de hemel keukenzeil geworden was of een ijsvloer: de wereld stond op zijn kop hier voelde ik me om de een of andere reden nu eens buitengewoon prettig bij…

Je bent alleen met wat je weet. Je kent je hoofd van binnenuit, voelt hoe het hart vergeefser reikt naar wie voorgoed erbuiten blijft, hoort dat de stem geleidelijk verstomt je schrijft nog tegen het vergeten in, verwoed, met inkt die uit je aderen druipt tot adem stokt, ook voor je zelf de schedel sluit. ------------------------------…

Het dooit op de Overtoom maar het vriest ook al weer op melden mijn voeten die mijn dag verlopen ik blijf dicht bij huis steeds dichter dat is mijn leeftijd wolken worden zwaarder van ontkleur de geur van gisteren hangt nog aan me ik at net een vriend we braken het brood en deelden de doden we zijn al bijna uit zicht wij lachen nog wat…

Er was een huis waar weinig kon gebeuren omdat aan bijna alles was gedacht en iedereen een plaats had. Elke nacht vergrendelden we ritueel de deuren. Er kwamen brieven die ik moest verscheuren: geen interesse voor de buitenwacht. Wat nodig was werd achter langs gebracht. Er waren geen contacten met de buren. Exact het midden was de boekenkast…

ik loop op de weg die zich doorknipt, mijn been leest het zwart. Al het zien zien zien, waar is het goed voor, wat is er dat ik zie dat ik niet weet, wat ik niet zie vul ik in, ik merk geen verschil. Ik loop op de weg die zich doorknipt, ik dek één oog af. Wat ik weet hoef ik niet te vergeten, je hals, je hand met het vismes, je zilveren oksel…

En struikelde zonder armslag behalve de vrije, terwijl toch in de ochtenddauw melkchloor me de adem kortte: haalde adem languit. Spreid en sluit en opgelucht herboren, beentje gelicht door boom of steen. Wat maalde ik erom dat ik even bleef zitten met de handen geheven, dat passanten uit hoofde van de legende een scheve blik lieten vallen…

een kind gaat weg. ik sta met lege handen. ten afscheid de vertrouwde blik voordat de zonnebril. handen tastend naar de veiligheidsriem. de uitgestorven straat. ik zwaai maar wat. het is of alle licht verbleekt. of alles vekilt. of ik diep vanbinnen van geen schuld wil weten. harde verwijten over en weer. na elk vertrek zin ik op woorden. om…

Drie stenen zitten op een steen. Acht stenen liggen er om heen. Daar onder liggen er nog negen. Andere daar naast en tegen. Een steen steekt half uit het zand naar buiten om zich nog eventjes te uiten. Leert, kinderen, dit uit zijnen mond: houdt steeds een vuist boven de grond. ------------------------------------------------------…

Met toevallig gekozen woorden schrijft hij een gedicht dat handelt over een droom waarin hij zelf optreedt als de glorieuze uitvinder van een vreemde machine die dromen voortbrengt waarin hij voorkomt schrijvend aan een gedicht waarin hij met toevallig gekozen woorden handelt over een droom waarin hij zelf optreedt als de glorieuze uitvinder…