Alle inzendingen

Je leeft, om vervolgens ook te sterven... Je leeft, maar als je begint met leven, begin je ook al af te sterven... Je leeft, even maar waarvoor, als je het toch weer terug moet geven? Je leeft, je leeft, een mensenleven-lang, mag je het beleven... Ik wil leven, net zolang... ja, voor hoelang...?…

Als ik één dag God zou mogen zijn, Dan verloste ik iedereen, iedereen van pijn Als ik éen dag God zou mogen zijn... Dan zou ik alle tranen drogen, Naar ziekenhuizen gaan En zeggen: Kom, Je bent weer beter en kan weer naar huis gaan Als ik één dag God zou mogen zijn... Dan gaf ik de hele dag aan ieder zonneschijn Ik strooide overal…

En toen stond ik daar, helemaal alleen. Een gevoel van verlies, van pijn, en leegte, settelde zich in me. Door iedereen verlaten, door niemand meer bemind. Het eenzame meisje, door iedereen verlinkt. Wat heb ik verkeerd gedaan? Waar ben ik de fout in gegaan? Ik schreeuwde en ik gilde, maar niemand, wilde antwoorden. Helemaal alleen…

Zoiets prachtigs kwam ik nergens tegen Zoiets moois en ongewoon Hele hoge sparrebomen Vol met sneeuw en wonderschoon... Zulk een landschap te ervaren zoiets moois, zo ongewoon Zal ik in mijn herinnering bewaren, want het was zo ongewoon... Dan Mounthood daar in de verte Als een puntmuts rees hij op, vier duizend meters hoog de lucht in…

Vanaf je allervroegste jeugd krijg je mee: eerlijk zijn is een deugd Maar in de loop der jaren kun je pas echt ervaren De betekenis van deze zin eerlijk zijn is eigenlijk 'n beetje min Het is beter te draaien en te keren zit het niet in je, dan moet je het leren. Maar wanneer je dat nooit is meegegeven wordt het steeds moeilijker om zo te…

Blikspuut, verstoppertje, stand in de mand spelletjes die gespeeld werden bij ons in de buurt Aan tafel werd er vlug gegeten, afwas aan de kant en een van de kinderen werd vast vooruitgestuurd Om de buurtkinderen op te gaan halen want het was buiten toch nog licht Gingen ze branden, de lantarenpalen dan moesten ze naar binnen, de deur ging…

Soms, niet altijd ben ik het even kwijt dan vertroebelt mijn blik en denk ik STIK kom ik om in zelfverwijt Soms, maar heel even denk ik na over 't leven er schiet van alles door m'n kop ik vlieg van dal naar top en wil alleen nog maar geven Soms, eigenlijk zelden, dus soms doe ik wel eens iets doms Oh, dan is daar weer dat gevoel…

De morgen is zojuist geboren en schittert in het ochtendgloren haar pracht en praal nog niet verloren geen mens behoort deze zuiverheid te storen... Het is de glimlach van de schepper en mag ons toebehoren...…

ik bewonder de stilte alleen daar voel ik me thuis er is geen enkel geruis alleen maar een zoeken zonder vinden ik bewonder de schaduw in een dal van liefde alleen daar in een wereld van gemis er is een zuchtend gefluister voortdurend in mijn hoofd alleen daar vluchtend van een geloof…

Hoe kon ik je ook houden met mijn verschrompeld hart dat enkel voor zichzelf kon kloppen Teveel was ik bezig met het dorp in mijn hoofd dat jouw metropool liet stikken Ik meende dat ik schaamteloos van jou mocht profiteren en dat ik jouw emoties kon lenen Hoe kan ik het je zeggen met mijn doorstoken hart dat enkel voor jou mag sterven…

De Amerikanen worden wakker want fors daalt Bush’ z’n populariteit. Dus nu verspilt hij Afrikaanse tijd Als een zoete apenbroodboom bakker. En peins, wat moeders in Afghanistan voor cijfer zouden geven aan die man.…

kom je thuis eten ? of blijf je weg kom je bij me vannacht ? of is het alleen jouw kussen dat ik naast me op bed leg spreek je me nog eens ? spreek ik je nog wel aan ? hou je me nog eens vast misschien ineens je bent zo ver bij mij vandaan ik zie nog wel eens je lach is dat een verliefde blik ? zoals je eerst naar me keek…

je overschaduwde het blond waarin zon en wind hun zomers speelden in de krullen van onze haren en het wit van golven het blonde open waar wij vroeger zo vaak hadden gelopen werd parkeren in beton duinen verdwenen voor recreatie rondom de vette baklucht van patat en snelle hap maakte het strand nog viezer dan ooit gedacht…

je ademt sombere lucht en je verdriet trekt als flarden koude mist over het vlakke land…

ik liet het rafelen toe omdat ik moe was van de knoet de strak gedraaide schoonheid sloeg een leven lang genadeloos toe pas later gingen we pluizen vonden verschillende huizen die welkom boden ook in die warmte daar konden wij helaas onze draai niet vinden want in de rafels schitterden nog ongeziene kleuren die bijzonder…

In de rij voor de pinautomaat gewoon 'n doordeweekse dag ergens in nederland in de rij voor geld ... In de rij bij de bakker gewoon 'n doordeweekse dag ergens in rusland in de rij voor brood ... In de rij voor 't stemlokaal gewoon 'n doordeweekse dag ergens in argentinie in de rij om te gaan stemmen ... In de rij bij de waterput…

Je mist bij mij wat dingen Levendigheid, initiatief en nog wat van dat soort zaken En daar wil je naar op zoek, wat van je leven maken Maar je zoekt het niet in jezelf Een ander moet dat geven Maar waar is toch de zoektocht in jezelf ineens gebleven ? Volgens bij ben je zo afhankelijk als je nooit wilde zijn En terwijl ik het zeg en jij het…

Dansend in 't maanlicht bewegend als een elfje stralend als 'n ster glimlachend je gezicht omhoog 't Bewegen van jouw handen de expressie op je mooie gezicht Een genot om naar te kijken je danst vederlicht Al dansend laten zien wat je bedoelt uiting geven aan hoe je je voelt Je danst de sterren van de hemel soms…

ik heb de kleuren gemeten van ogen die goed kunnen inspreken met een wetende blik die compassie kunnen delen zonder confrontatie die al innemend hun woorden kunnen geven het is een samenspel omdat de doelen niet geformuleerd zijn in een liefdevol eerst ontmoeten om de interesse in elkaar te verdiepen met het verstaan…

Je bent maar een mens een lichaam en gedachten en toch ben je alles wat ik wens op jou heb ik zitten wachten…

zij vibreerde zacht lief in haar lach talloze minuscule vonkjes knetterden alsof zij altijd zo gespannen was het was haar huid die bij raken incidenteel ontlading gaf deze zijn boodschap tot ontspanning verder bracht zoals geleiden ook neuraal kan nemen emoties vaak een andere baan in het bestrijken van grotere gebieden…

lief spelen zij al jaren lang het spel van licht en schaduw nooit heeft een onvertogen woord daar afbreuk aan gedaan als er een lichte schaduw overtrok werden er slechts wenkbrauwen gefronst en nooit eens stevig op de deur gebonsd alleen waar onverwacht het contrast verstoord werd herstel niet snel voorhanden was bleek…

je vingers met dwarse streepjes die kootjes dragen nagels die nooit hebben nagelaten vuil te willen zijn de lijnen in je hand als markering van spieren en gewrichten de duim heeft een oppositionele rol in dit gevoelig geheel ringen rond de pols hebben hun eigen verhalen over het vele werk de vermoeidheden in buigen en barsten…

jij hebt ooit je eigen tranen gedroogd toen je besefte dat jij nooit op eigen kracht zou leren vliegen jij als kind van de hemel met altijd hoofd en armen omhoog om het blauw van de lucht ook maar even te kunnen raken om de vlucht van wolken te kunnen smaken het was toen jij in ultiem proberen met een hoge sprong…

ik zag ogen langzaam open gaan lichaam traag ontwaken in het ontdekken van de nieuwe dag waar donker is geweest veegt nu licht de restanten naar de kanten opwindend trillen leuke dingen in het gezichtsbeeld terwijl donkere delen bezorgdheid meekrijgen het kleine carrousel van deze ochtend opent een veelvoud in kleur en ludieke…

de vlinders zijn allang gevlogen: geen afspraakjes meer, gehaaste onzekere kussen, aarzelende ogen zoals die eerste keren..... gebleven is het begeren vanzelfsprekender maar meer intens het geloven, vertrouwen in een mens in een toekomst die geen verleden kent..... als liefde went…

ze knipte heel zacht met haar vingers en meteen spitsten de oren zich in de zaal waar door het geroezemoes de aandacht was verloren ze zwaaide en zag alle ogen haar armen en handen volgen als zij draaide en liep wist dat de alertheid zich weer had verdiept in de goede stemming en sfeer zette zij zich neer verwelkomde haar…

ik zag je ogen zingen met het licht van de zon van binnen een sprankje ondeugd lag als verrassing over je bruingebrande jeugd op het warme strand kleine cirkelwinden speelden met achtergelaten dingen waaiden op in een minitornado bestrooiden ons met zand als offerande van de natuur op een godvergeten uur wij holden…

ik kon geen stappen doen in de wereld van glas als dat breekt vergeet het zijn unieke vorm is voor altijd geweest er is geen geest want de schaduw bij glas is wat was en komen gaat het nu is gevat in iets dat zich subtiel laat zien als entiteit zonder tijd ik doe geen stap voordat wat is ook zijn reflecties heeft in wat is…

hij hoefde zijn rug niet te rechten kreukloos viel het maatpak hem op de huid zijn accessoires waren hun tijd al ver vooruit opzienbarend in het trendy circuit dat hij onderhield hij leek onbereikbaar keek verder weg dan ooit pas op de horizon was er kans op ontmoeten bij toeval op afspraak nooit…