Alle inzendingen, jaar 2002, week 29

Opkomend licht valt neer veranderd landschap in nieuw gezicht nog altijd staande hoog in kracht vereeuwigt in wortelsterke aarde groeiend, verslaat hij zijn oude leven nog altijd sterk onverzettelijk nog door seizoenen heen winters landschap liet hem kaal achter door witte deken omarmt tijden verschoven in smeltend water…

Hoe honderdtachtig mannen op de fiets Door Frankrijk toerden in een drietal weken Heb ik met veel genoegen weer bekeken, Want urenlang gebeurde lekker niets. Het volgend jaar toont men, zo mag ik hopen, Ook live hoe mensen de Vierdaagse lopen.…

betraande ogen gebroken woorden in d-mineur een ontkurkte fles spraakvocht 1921 vervlogen zinnen in een damp van wijwater geschreven letters in as en stof verwelkte vingers tastend naar liefde te laat voor mij…

De koperen klamheid van haar liefde bloesemt over de Agora, zoetgevooisd fluistert haar adem mijn naam, amandellikeur walst in een kruisloze panty voorbij, nat is haar knie, haar dij. Viginia's zegel, gebroken met vuur, met vaart, vol van vacante offergaven waarin verwenst verlangen verteert, paradeert, absorbeert, genereert genot. Porseleinen…

Een gedachtenstroboscoop flikkert in mijn hoofd. Tijdens het zoeken naar de oplossing neemt de frequentie gestaag toe. Insomnia... paranoia. Ergens in het duister dwarrelt een simpel eeuwig antwoord. Een antwoord dat mij angstig maakt, angstig voor de oorsprong van het antwoord. Paranoia... insomnia.…

Wat is je favoriete kleur...? vraag ik de mooie dame,(niet gek!) ...Ze heet, geloof ik, Loes... Vaag bemerk ik, dat het overkomt als gezeur... Ik hoop op een, in sex eindigend, gesprek, beginnend met een smoes. Ze kijkt me strak aan... "In ieder geval NIET blauw!..." en draait zich direkt weer om... Ik ga dichter bij haar staan...…

ach mensen help hem uit de brand laat hem niet suffen achter het papier maar hou de dichter wakker waardeer zijn werk met uwe hand ’t is maar een arme stakker hij slooft en sloebert door de taal soms hoogverheven dan weer heel banaal reikt hij u eerst nog hoge idealen aan de keer daarop verkeert hij weer in diepe dalen hij kon niet dieper…

Gezichten vol van onverstand Ik kijk maar weg van onschuld En zie hoe men in dromenland Haar nadagen verguldt Gezichten vol gezapigheid Vol kinderlijk verwerpen Te vol van de gezelligheid Om nog iets aan te scherpen Ik zie ze waar ik kijken moet Mijn adem in de weg gerot En in de spiegel die mij groet Verdoem ook ik mijn lot Te leven…

De wolken gleden door het meer En boten sneden spetters rond Een eendenpaar zwom op en neer Verenigd met de avondstond Verankerd aan de waterlijn Bedacht ik slechts dat wat ik zag Te denken aan het samenzijn Met wie dan ook, op welke dag Gevoel van ontoereikendheid Verstarde daar de avond En wolken vlogen in de tijd Die mij haar tranen…

Ik moest zo nodig weer eens op vakantie. Dus ik kocht een reisgids met een kaart. Daarop heb ik me danig blind gestaard. Het valt me tegen wat ik in dit land zie. Ik was veel liever thuisgebleven, want De kaart is stukker mooier dan dit land.…

Ik voel wat ik voel... Zo moeilijk te zeggen.. Je snapt niet wat ik bedoel... ...Zo moeilijk uit te leggen... Ik kijk je strak aan, ...Moeilijk genoeg... "Schat, ik moet hier vandaan"... "Ik ga wel moeilijk doen,...in de kroeg..."…

hij stapte weer met het verkeerde been uit bed verkeerde bed ook…

Voor eten, drank en feesten steeds te porren Een toverdrank wordt ingezet bij strijd Er wordt geknokt en veel gebakkeleid Het dorp is fier op namen, vlechten, snorren Twee eeuwen later hebben ze een baaldag: Hun eerste nederlaag bij de Vertaalslag…

de kale man kijkt naar de maan met zijn handen in zijn zakken hij heeft zijn ochtendplicht gedaan want het brood is bruin gebakken en boven langs de hemelbaan daar groeien de sterrentakken het lijkt of ze heel langzaam gaan net als glinsterende slakken de kale man lacht heel voldaan maar laat zich niet verlakken al gaat hij op zijn tenen…

Ik zweef in het heelal, zie kometen en planeten... en de sterren die ik tellen zal. ...Om het niet te vergeten... De ervaring is, ongelogen, wat ik elke nacht zou willen... Ik open langzaam mijn ogen, ...en ben nog aan het rillen....…

Een oude vrouw zat voor een berg Zij weende om het verlies Een reus samengeperst tot dwerg Het schoonste laken leek nog vies Tranen van as vermengd met bloed In banen van was gedrenkt in een grijze vloed Langs haar papieren gezicht In trage stromen een weg zoekend Gaven blijk van haar leed, het doofde in haar ogen het licht De dag van vaarwel…

Gauteng stad van zware kledij; goud met vuur Prachtig! Plek van werkende mensen alleen Samen vallen bladeren van het stadsdak Hoogten naar laagten. Zwart en blanken zijn gelijk toen, daarbinnen Zout der wonden, maar als de pijn... en ook nog Wereld van een tengere vrouw: Johanna Zang van de aarde. Gauteng stad van jou en de rest van mijzelf…

Ik zag een prachtige vlinder een boek lezen. Op elke bladzijde zag zij slechts één letter. Bladzij voor bladzij woorden tot één zin vormend viel er op mijn licht beslagen bril een spetter. Een zuchtje wind deed de vlinder rustig vluchten. Het boek viel en lag daar zacht opengeslagen. Ik pakte het; zette de letters op een rij, wat ontstond vervulde…

zij was half de vrouw uit zijn dromen en kwart de vrouw over wie hij sprak maar zonder haar was hij slechts een fractie van zichzelf…

magische spiegel lonkt en blikt geheimzinnig verzacht hartepijnen met diamanten stralen haar wereld in ziel verzonken droombeelden verkennen vrij door betoverende landschappen zomerbruisende geuren verwekken opbloeiende hartstocht in sneller galopperend hart stroomt nieuwe energie door fonteinen omringt gelaat glanst van schitterend…

Ik zag een oude man, aan zijn eind. Diplomatique lijden. Ik zag hem leunen, hoofd hangend, tegen een stoel. Zag zijn gedrongen gapen naar adem. Ik beleefde zijn mompelend spreken. Onhaast verstaanbaar, onteer in geloof.…

De gids wijst met een “on-ne-sait-pas...” naar inscripties van het volk der Cro-Magnon, mysterie dat men nimmer duiden kon, en toch zijn de symbolen zonneklaar. De eeuwenoude boodschap die men leest onthult dat Killroy hier óók is geweest.…

Ik weet bij God niet Waar ik sta Of waar ik ben gebleven Ik weet bij God niet Wat ik kan Of wat ik ben voor anderen Ik weet bij God niet Waar ik ga Ik ben zeker afgedreven Ik weet bij God niet Ergens van Wat wil ik nu veranderen? Ik weet bij God niet Wat ik wil Zal ik het ooit herkennen Ik weet bij God niet Wat te doen Al is het…

ik hoor haar zoemend in de buurt van mijn oren ik zie haar zoekend naar een plek om te slurpen ik voel haar zij mij ook eens een mug, nu nog een vlek…

Hoe kan ik jouw schoonheid laten evenaren aan de wond'ren van deze hel? Dieper ligt jouw ziel, verborgen onder het ontastbare, stof. Woester dan de zee, meer kracht bezitten jouw woorden die hun teleurgang vinden in het geruis van het nu Hard is het zachte onthuld in zijn zijn en willen zijn.…

Een watersnood nam al mijn manuscripten Mijn klaagwerk droop als kwam het uit de zee Vanochtend wéér, nu door twee koppen thee Die door een beving uit mijn handen glipten De aard van mijn geklaag bleek weer gegrond Voor dichters blijft het lijden in Roermond…

Een lichte maar opmerkelijke beving Wat scheurtjes in de muren hier en daar Maar toch wat ongerustheid en zowaar Veel media in Landgraaf en omgeving Zo stil maar toch zo sterk was ook de schok Aangaande het vertrek van landgraaf Kok…

Gevangen vlinders in een gouden kooi, zweven zo licht gracieuze pirouettes. Kus de vlinders cirkelend om je heen. Zie, de dwaallichtjes, stille vriendjes, roepen sterrenregen. Strooien de gewonde aarde in het rond. Tweezijdige bliksems als een zilveren sleutel laten niets achter dan het geluid van de stilte.…

Hoeveel eieren kan een kip leggen? ...Dan bedoel ik zo'n scharrelbeest... Is er iemand die dat kan zeggen? Geven ze bij het duizendste ei een feest? Ik koop mijn eitjes bij de boer, ...stond daar verder niet bij stil... Ik zie ze scharrelen, ze eten hun voer... Toch is er iets, wat ik weten wil... Als er niets meer komt, is het dan voorbij…

hij plakte watten tegen muur en tegen wand zij hebben oren *** nimmer heeft een muur één woord tot mij gesproken bang voor snelle sloop…