Alle inzendingen, jaar 2003, week 2

Je glimlach op je gezicht maakt me blij een goede start om een nieuwe dag te beginnen je ogen die stralen van geluk maken me blij een goed gevoel om je gedag te zeggen je warme hand in mijn hand maakt me blij een goed moment om je lief te hebben je maakt me helemaal gelukkig een reden om te leven…

Zonder stoelen staan we vervreemd en kijken naar elkaar met de blik van vreemden die elkaar zoeken met verdwaalde herinneringen en veranderende woorden van geluk en eenzaamheid en wensen die op de lege tafels lijken waaraan we zonder dromen nu naar elkaar kijken.…

zie ze daar staren naar nergens staren naar hoop hoop op een morgen een morgen die beter zal zijn tranen voor afscheid tranen van verdriet vervallen huizen, zieke kinderen. brandende zon op hun rug vragende ogen ogen voor vrede dromen van vrolijke vogels, dansende kinderen. laat dit waarheid worden waarheid voor altijd…

En weer slaat de liefde toe, ongenadig, meedogenloos, misdadig, de hand die vals de lier bespeelt, de beul die 't galgenaas eerst vierendeelt, het roofdier dat zijn prooi al wurgend velt, de wurgklauw die je strot omknelt, de angst die door je lichaam raast, de drank die al 't verstand wegblaast, het luide hoongelach van wie ontkomen is,…

Met gemengde gevoelens laat ik je gaan onze heimlijke uurtjes ze zijn gedaan Nog één laatste keer dan moet de tijd ons leren hoe `t tij zich zal keren! Wat voor ons voorzichtig begon, is voorbij, 't verstand overwon! Moeizaam namen we dit besluit 't moet, 't is over, 't is uit. Diepe gevoelens nu verdrukken en hopen dat het op een dag…

je hangt nog in mijn trui met parfum van vandaag vluchtig word je even streel je klinkt van geur de echo reukloos na: houd mij nu vast vasthouden even maar…

Wat een onvoorstelbaar bericht, je hebt akute leukemie. Met recht een klap in je gezicht, hoe krijg je dit onder de knie? Men zegt dat je kracht naar kruis kunt dragen, maar is dit niet wat veel? 't Roept op tot zo onvoorstelbaar veel vragen, hoe wordt mijn lijf toch ooit weer heel? Voor jou ben ik een totale vreemde, 'k weet dat je ziek…

Omdat de politiek, geen politiek meer is, mogen we weer gaan stemmen, omdat de politiek, een bende is en duidelijk niet te remmen, gaan we met z'n allen, opnieuw naar de stembus, onze stem uitbrengen. Je probeert als ouder consequent te zijn en te blijven en dat is niet altijd even makkelijk. Maar zeg nou eerlijk, 't ouderschap is welliswaar…

De bekoorlijkste kip van het hok ging des nachts met vier hanen op stok. Elke ochtend verkondigde zij: 'Die vier hanen zijn alle van mij!' Ze verkoos in hun midden te staan met aan alle vier kanten een haan: eentje links, eentje rechts, eentje voor, eentje achter. (Dat had u al door.) Ze was zeer op d'r linker gesteld en d'r rechterhaan…

Als je naar me komt Kom met lege handen Als je naar me komt Kom met 'n leeg gevoel Als je naar me komt Kom met droge ogen Kom dan zonder woorden Als je naar me komt Als je bij me bent Laat dan jouw lege handen Mijn volle handen helpen Bij 't dragen van mijn last Als je bij me bent Mogen dan mijn gevoelens Helend overvloeien In…

Vrij als een vogel hoog in de lucht Gedragen door de wind zweef door de wolken Geen pijn, geen angst maar een gevoel om nooit te vergeten…

dit wordt een droef gedicht over een film, die nooit verdwijnen zal en slechts bestemd voor een enkele toeschouwer krampachtig sluit ik mijn ogen met als enige resultaat een nog indringender beleven van deze fatale beelden keer op keer ga ik de confrontatie aan, de ene keer in gelatenheid, dan weer met gebalde vuisten van woede…

ik liet handen groeien uit de muur we werden vrienden ik denk ze maar huur ze lichten wit uit beelden en verleden wat gebeurt ik proef het kale heden verdwenen is de kleur zwart beweegt de handen in schaduw zonder tijd streelt de diepe angsten voor dood en eeuwigheid bespeelt mijn ziel ogen heb ik dicht gelaten kijken hoe het mij…

de simpele val van het geheven glas is niet onderstreept onderschat maar het is klaar dat de comedie stokt wanneer ik op maat de dans die ik helaas niet in me heb ten uitvoer breng wordt zielig doordat mijn inspanning oprecht en eerlijk is en belachelijk.…

Zij durft niet kijken als ze kijkt Zij sluit ramen en deuren met haar ontloken ogen Maar met haar vingertoppen schrijft ze in de palmen van mijn handen: bemin mij, doe mij open…

Laatst schrok ik doodsbang wakker uit mijn dromen, Want daarin was ik Yasser Arafat Die in Ramallah opgesloten zat Omdat mij alle vrijheid was ontnomen. En toen, het is voor woorden haast te erg, Kreeg ik bezoek van Gretta Duisenberg.…

mysterieus in al haar vormen en creaties onbereikbaar en toch dichtbij alsof ik haar aan kan raken met mijn vingertoppen zacht....…

de zee lokt met haar ruige beweging wild ademend neemt ze mijn innerlijk tot zich laat me daar mezelf zijn kwetsbaar rilling bij de eerste aanraking laat ik mij golvend meeslepen in de woeste diepte…

Laatst was ik bij mijn Fillis Zij zat een wijl te peinzen, maar in het einde vroeg zij: 'Weet gij wat een kusje is?' Ik zei:" Mijn liefste meisje , dit is te filosofisch. Een kusje lat zich voelen, doch laat zich niet beschrijven. Misschien dat wij het wezen, als ook de aard der kusjes door dadelijke proeven wel min of meer ontdekten…

Een somber man dus vaker blijer dan een ander die bij het verkeerde uiteinde begon want aan schone verwachtingen zit geen reinigbaar handvat wie misgrijpt houdt voor eeuwig vuile handen daarom de argwanende tanden liever gezet in de pech het neehoofd voortvarend geschud zo oefent hij soms een trage maar toch aanstekelijke danspas tussen…

Verloren dromen Levend in de nacht Vervlogen dagen Jaren Eeuwen Verborgen schatten Liefde Jeugd De tijd staat stil De stilte leeft Schaduwen van mensen Mensen uit mijn dromen Dromen verloren In de stilte Van de Eeuwigheid…

dit wordt een droef gedicht over een film, die nooit verdwijnen zal en slechts bestemd voor een enkele toeschouwer krampachtig sluit ik mijn ogen met als enige resultaat een nog indringender beleven van deze fatale beelden keer op keer ga ik de confrontatie aan, de ene keer in gelatenheid, dan weer met gebalde vuisten van woede…

Haar wereld is een kamer in 't vierkant nauwelijks een voorschoot groot tussen vergeelde foto's en 't uurtje dat ik wekelijks kom wacht zij gelaten op de dood. Als ik er ben keurt zij haar pillen haar drankjes en haar knie 't is water zegt zij noemt mij weer jongen en vindt dat ik er goed uit zie. Zij schenkt mij koffie is weer…

Vioolmuziek is een soort doolhof waarin de violist verdwaalt, want alle paden in dit labyrint lijken ontzettend op elkaar. Viool na viool zoekt een uitweg, violist na violist doolt rond. Viool na viool klinkt hetzelfde, violist na violist strijkt dezelfde snaar. Als geluid zou kunnen glanzen was dit glanzende muziek. In het felle daglicht…

Met tranen in mijn ogen kijk ik je smekend aan, ik zeg een paar woorden, maar je mag ze niet verstaan. Het liefst zou ik je op mijn knieën willen smeken, maar het lukt me niet eens één enkel woord uit te spreken. Van schaamte durf ik je amper aan te kijken, angstig probeer ik je lieve ogen te ontwijken. De gedachte dat ik teveel van je verlang…

Van alle wijsheid die ik jouw wil meegeven Is er geen enkele wijs genoeg Je zult het zelf moeten ontdekken Ook al lijkt dat nu wat vroeg Maar mocht je me ooit om hulp vragen Een klein duwtje in je rug Dan zal ik je alles geven wat ik weet En hoef ik er niets voor terug…

Nooit hebben wij kunnen vermoeden Hoe blij je ons nu al maakt Hoe jouw wonderlijke verschijning Ons hart diep heeft geraakt Hoe de traan in jouw ogen ons af en toe verbittert Nooit hebben wij kunnen vermoeden Dat jij nu al zo mooi schittert…

De zon schijnt erg vrij maar met wolken ervoor is mijn vrijheid voorbij…

haar kamer is doortrokken van de geur van lakens die al ongewassen drogen ze schaamt zich voor 't fysieke onvermogen al jaren staart ze hoopvol naar de deur die af en toe de gasten binnenlaat dan voelt ze wat afstandelijke kussen ze speelt de vreugde, maar ze hoopt intussen dat iedereen zo snel als kan weer gaat het wachten is alleen nog…

Zo had ik je nog niet gezien: je ene hand over de andere gelegd, schelpsgewijs, alsof je zegt: Kom, wees mijn zand; kom, wees mijn pijn; laat mij voor jou een parelmaker zijn.…