Alle inzendingen, jaar 2004, week 28

Hallo hoe gaat het nu? Hé, jou een tijd niet gezien. Meid wat zit je haar leuk Is dat shirtje nieuw misschien? Toon eens interesse in een ander het kost je immers niets. Groet eens iemand aardig als je wandelt of als je fietst. Ook al ken je iemand niet zo moeilijk kan het niet zijn. En geloof me maar,dat gevoel dat is vaak heel erg fijn…

Je stak wilde rozen in mijn haren en spuwde vuurwater in mijn mond Ik had geen enkele gedachte, ik wist alleen dat jij me zocht maar niet vond. Je brak stenen met de macht der woede en bekogelde mij met je haat Ik had geen enkel gevoel, ik liet je begaan maar voor jou was het te laat. Je hebt je rozen niet gestolen, ik zal je betreurd…

Ik zie steeds hetzelfde droombeeld donker en nooit compleet twee lichamen, verstrengeld fluwelen adem streelt je warme huid een matte glans verraadt het beetje licht dat van duister schemering maakt…

Als je denkt dat mannen nooit eens huilen van de pijn. Dan denk je blijkbaar dat een mannenhart van steen moet zijn. Maar mannen hebben óók gevoel, net als vrouwen , heus. Echter door de buitenwacht hadden ze vroeger vaak geen keus. Echte mannen janken niet werd toen nog vaak gezegd. Geloof me beste mede-mannen voor je hart is dat heel slecht…

een moeder in haar eentje zorgt voor elf kind'ren om haar heen en al die elf kinderen kunnen niet zorgen voor haar alleen ze raken in paniek, echt waar en moeder voelt dat ook ze wil haar kinderen ontlasten want deze raken van de kook wat is nou een dag in de week om op haar te gaan passen want moedertje is erg ziek we moeten tijd inlassen…

In de passie van mijn liefde Ligt duistere eenzaamheid verscholen In de kracht van hart Staat waakzaamheid paraat In het duister van de nacht Loop ik, alleen rond te dolen In het heetst van de stad Ligt mijn passie dood op straat In de straten van mijn stad In de steegjes van mijn hart Struint een vrouw heen en weer En maakt mij wezenloos…

Nooit gaat het zoals je zo graag zou willen... Nooit zit het een keer mee. En alles kropt zich steeds meer op in mij. M'n tranen lijken net een zee... Altijd als ik denk dat het een keer goed gaat, Gaat het net weer anders dan verwacht... Verdwijnt de zon weer achter die donkere wolken. Weg is weer dat gelukkige gevoel met al haar pracht…

Nadien was hij al vooruit vertrokken hobbelde speurend het pad bewakend een toeziend oog dat zuchten slakend doch met genegen in zijn oude sokken ze hadden veel afgezien, misère gehad gans het leven alleen samen geweest dat ontdek je als je even dieper leest in de rimpels die hij zijn dien aanbad Nadien had hij niet meer veel te zeggen…

Jij snijdt een stukje uit je zachte kern. Schept er zinnen mee met een ziel. Geen mens weet Waarom. Laat staan jijzelf Jij ademt kleuren en geuren in je longen van papier. Een nieuwe planeet die als een komeet op ons inslaat.…

Zijn wij verlost van al het kwaad? Als straks de man niet meer bestaat Het wordt me fijntjes ingewreven Omdat, zegt men, de man vergaat De oorzaak blijkt het slechte zaad Een prof heeft dit onlangs geschreven Het chromosoom in de prostaat Zorgt voor een slinkend apparaat Misschien wel logisch, toegegeven Toch vraag ik ieders wijze raad Zijn…

Zelden begroette ik zo enthousiast de stemmen van de achtergrond wier resonante klanken mij inspireerden in hart en ziel tot hemelsfeer naar beheerste pennenstreken in ganzenvlucht. Met open armen verwelkom ik deze zoetgevooisde engelen in een overgave van openheid en laat me onderdompelen in een wereld vol poëtische schoonheid.…

Mijn kleine koffer op de grote tafel bedekt de putten en krassen van de tijd de stoelen, poten nog net niet wankel staan rustig elke nieuwe dag te begroeten soms iets scheef, na uitgesproken zinnen net of er een knipoog volgt, met de zinssnede, "hout mijn zitting dicht", zelfs de leuning, anders behoorlijk dwars doet er het zwijgen…

ik voelde hoe de bloemen in mijn hand verwelkten hun kleuren ongezien de geuren niet geroken ik keek nooit om liet mijn schaduw zelf lopen bleef hopen en zag enkel zon, een maan die scheen tot zij verdween en geen kwartier meer kende licht de ochtend niet verwende de dag in nacht vergleed een duisternis bekleed met kilte maakte…

Zij deed zo haar verdomde best om hem waterdicht te vertrouwen haar liefde voor hem deed de rest zij dacht dat ze op hem kon bouwen Haar leven rondom hem ingericht altijd een geborgen veilige haven elke dag zijn mooi weerbericht zoveel warmte die zij elkaar gaven Zij hield van hem met hart en ziel en droomde altijd met een gulle lach…

Mijn dank aan alle mensen die mij hebben gewaardeerd. Ik heb er zelf ook heel veel over mezelf van geleerd. Berichtjes op deze mooie site zelfs email op mijn pc. Blijkbaar raakte ik soms jullie harten hier ook mee. Bedankbriefjes kreeg ik zelfs uit herkenning van hun pijn. Hier zal ik jullie altijd en eeuwig dankbaar voor zijn. Het stelt…

Lieve Pap en Lieve Mam, sorry dat ik wat later kwam. Maar zo moet je eigenlijk weten ik was totaal de tijd vergeten. Had ik geweten hoe leuk het was was ik zeker op tijd geweest. Het huis hangt vol met slingers het is hier één groot feest. Is dat allemaal voor mij gedaan dan ben ik vast gewild. Ik kan het me niet voorstellen ik heb wat afgegild…

Wat kinderogen de hele dag zien vraagt u zich wel eens af. Grote hoofden boven hen gedragen zich soms maf. Van "koedekoe" tot "ahhh wat lief" wat moet ik daar nou mee? En als ik iets ontdekken wil hoor ik steeds maar: NEE... Maar alles is toch nieuw voor mij ik ben hier toch pas net? En wil graag alles uitproberen dat is toch dikke…

Ik houd mijn armen breed uiteen, laat het water stromen over me heen. Bezoedelde handen zuigen me op, vuile woorden hangen aan de deurknop. Ik sla mijn pijn op in het donker, mijn lichaam ontkleedt zich in de nacht. Het water sneuvelt door het zwijgen, gebroken nagels krabben aan de onmacht. Ik reik mijn handen uit naar morgen, houd mijn…

als schaduw in de spiegel die langzaam vervaagt verliest zij zichzelf in haar evenbeeld het leven ontglipt haar jeugdigheid die toekomstdroom verdwijnt in het niets want kleur vervaagt in het licht van haar ogen wij herinneren haar lach voor eeuwig kwijt…

"de emotie mag je voelen" zei iemand die het weten moet maar hij mag dat wel bedoelen hij heeft geen idee wat het met me doet wanneer ik dit toe ga laten nou, berg je dan maar hou me maar in de gaten want dan ben ik nog niet klaar het zal me overspoelen ik zal er in ten onder gaan dat zal ie toch niet bedoelen ik kan het gewoon niet…

onbezonnen verloren gegaan verdwaald gevangen doorlopen stil blijven staan nergens meer op hopen onophoudelijk gegeven leeg, uitgeput de hel doorstaan nu weer een eigen leven langzaam vooruit aan het gaan…

Hij weet tot op zijn oude dag in vuur en vlam te raken Zijn liefde laaide op maar smoorde sissend in de kiem Zijn felbegeerde wees hem aan als ongewenst intiem Wat men bij de VN met onderzoek niet hard kan maken Zijn bazen aan de top zijn waarheidswikkers, -wegers, dubbers En dat werd zijn geluk, want zijn collega's haten Lubbers…

in de tuin van haar geest op armen vol rozen wiegt ze het kind zachte geuren zoete woorden gedragen door de wind in de tuin van het huis huilt ze met het kind de druppels vallen zwaar op het groen in een bed van nat gras vlijt ze het kind dat er ooit was…

Je was nooit echt een prater en bent dat nog steeds niet. Je verstopte voor ons altijd je problemen en verdriet. Maar je was er altijd voor mij ook al twijfel je daar soms aan. Maar ik weet heel erg zeker dat je voor ons door het vuur zou gaan. Je werkte hard en gaf ons alles wat ons hartje heeft begeerd. En van jouw levensinstelling heb…

Eerst praatte ik veel maar dat loste niets op. Maar alles is beter dan dat ik het weg stop. Schrijven kan ook helpen het maakt het hoofd lichter Eerst was ik opener, nu ben ik dichter.…

in vers vertrapte aarde staan mijn voeten onwennig ik volgde je lach en de ronding van mijn verlangens jij draait je om en vraagt waarom ik hier ben of ik je ken de aarde zuigt mijn woorden zacht naar binnen verlies mijn zinnen en mijn eigenwaarde doch zonder een geluid beroer je zacht mijn huid kust mijn koude lippen terwijl de ochtend…

Tienhovenselaan Waar in de koffietent iedere maandagmorgen schoorvoetend op gang kwam en ik in het woonhuis van mijn kleine geboortepoort tussen natte was woonde. Tienhovenselaan er verbleven eenvoudige portiekheiligen bij gebrek aan snollen of hoeren,- hoe zou mijn moeder ze ooit hebben herkend- Nee, dat waren andere wijken. Tienhovenselaan…

Ik meet de schaduw van een eenzame wilg, het silhouet trekt langzaam door de dag en ik volg hem op de voet. Er is rust in de bladeren waar de wind zijn vrije gang kan gaan. Ik verblijf graag in zijn levenspad maar volg mijn eigen weg.…

Turend in het maanlicht kijk ik in jouw ogen. Ze verbergen mysteries, waar ik enkel over kan dromen. Ze verbergen een waarheid, een diepte vol verlangen. Die zich opent, waar geluk je hart betreedt. Ze stralen als een zonnestraal, verdwaald in het duister, zoekend naar een hart, om te vervullen van geluk. Maar wie ben jij? Verstopt…

Een pleister op een geschaafde knie en een kusje er bovenop dan huppelt het kind weer verder voelt zich weer helemaal top. Het voelt zich ontzettend gelukkig heeft nooit van onrecht gehoord is helemaal in de wolken als het een doelpunt heeft gescoord. Een kind van alle seizoenen zingt vrolijk zijn eigen lied kent niet de gevechten en…