Alle inzendingen, jaar 2004, week 30

Een glas rosé een terras vol mensen Twee honden stoeiend in het zand Mijn ogen dicht sproeten op mijn neus Ik geniet met volle teugen van het strand Zoveel mensen bruin of roodverbrand Allerlei soorten dun lang slank of moddervet Allemaal een dagje lekker naar de kust Op handdoek of lezend op een ligbed Blikjes bier en ijsjes worden gretig…

Het leven sloopt de geschiedenis van een polder en bouwt zichzelf een slaapplaats een sprinter passeert onderbroken grijs De Wadden een half affe verzameling woonblokken waarvan zelfs de voegen rood zijn gekleurd op de grens van vertier liggen sloten aan de erfgrens straks achter elke woning een boot heet wonen aan het water als…

ooit zal ik je helemaal vergeten na een onbewust bevel om stilte het dichtslibben van geheugen en dan niets meer kunnen weten dus laat me nu genieten van je zweefvlucht in mijn hoofd je naam je woorden warm herhalen ik wil vonkjes voelen als de herinnering is gedoofd…

Op de steen je naam, gegeven bij je geboorte. Op diezelfde steen de datum van overlijden, gestorven midden in het leven.... Slechts veertig jaar, mocht je worden, je zoog het leven in, mijn lieve onvervangbare vriendin... Op de steen schijnen de laatste zonnestralen van de dag, en ik fluister zacht Dág lieve vriendin.…

Ik weet nog moeder, dat wij in de avond zaten, dicht bij elkaar. Ik keek naar jou als ieder kind. Jij woelde door mijn haar. Ik weet nog dat jij teder was en mij heel diep beminde, al kende ik de eenvoud niet van dat gebaar. En dat jij zei: een ster, zij valt. Doe maar een wens met je ogen dicht. En dat ik met mijn ogen toe daar zat…

Violen zo schoon voor klankspel om te strelen maar ook wel vertrapt.…

Zo intens kan ik genieten als ik samen met jou ben Dat gevoel is overheersend terwijl ik je eigenlijk net ken Lijkt alsof het zo moet zijn voelt zo natuurlijk als maar kan Ik wist vanaf het eerste moment: op een dag word ik jouw man Ik zwijmel weg in jouw kussen je voert me mee met geest en lijf Vanaf nu weet ik heel zeker dat ik voor altijd…

Woorden doordrenkt van dodelijke schoonheid, Daar dwarrelen zij. Op een wind met snijdende scherpte. Zij bestaan niet. Zij zullen nooit bestaan. Geen menselijk hart kan ze horen, Geen menselijk hart kan ze aan. Slechts in een sluier Dringen zij vaag door. Om daarna weg te zweven, Hulpeloos op zoek. Naar een ziel, dapper genoeg, Om de vergankelijkheid…

Ik wil zitten in een inham, aan een baai bij blauwe zee luist'ren naar't geklots van golven maar dat strandje is prive... Ik wil liggen in een hangmat tussen palmbomen in... ach, wat zou ik dan genieten zou me voelen een gravin... Eigen butler zou ik vragen mij te brengen koude shake terwijl dolfijnen voor mij springen en…

Een stadion vol mensen bezwijkend de explosie verijdelen kon niet meer tot ver in de omtrek deden oren zeer het gillen was vanuit de hel lijkend Getuigen keken geschokt naar elkaar bij de aanslag op die gevoelige snaar…

Muurvast, opgesloten in de tijd. Gehuld in witte kussentjes, van het zachtste materiaal. Bang dat ik mij verwonden zal, bang voor dat wat mij breken gaat. Maar ik wil er uit, ik wil rennen springen. Ik wil vooruit, ik wil nieuwe zinnen. Bonkend, zachtjes met mijn hoofd. Staar ik naar mijn witte kussens, gemaakt van het zachtste materiaal…

Haar ogen kijken, spreken een taal die'k goed versta mijn ogen spreken net zo goed ik hou zo van je, ma... Haar ogen zeggen: 'k weet het kind en ik hou ook van jou wat valt er meer te zeggen nu Ik ben en blijf haar trouw... Zij was de rots in mijn bestaan de spil in ons gezin ik kijk haar blauwe ogen aan ze is voor mij heldin...…

Je geeft me een gedicht en schenkt me de stilte langs ogen, stil bewaard De weemoed van een droom, veilig opgeborgen, in het herkennen van jouw verhaal Samen kwetsbaar, zo verloren als woorden worden stilgelegd in tranen zonder samenspraak Je geeft me een herinnering en schenkt me lege handen, een omhelzing, stil aangeraakt…

Werkelijk, men moest de steen met menselijke waardigheid bekleden, zijn woord voor menswaardig aannemen. Men moest, om nog in de mens te kunnen geloven, zijn oor te luister leggen bij de steen of met de stem spreken van een steen. Men moest, om de eerste de beste steen te citeren, uit de steenrots een geheel nieuwe mens slaan…

Meten is weten, dus kom maar eens hier met meetlint en potlood en een flink stuk papier Nu ga je me meten van top tot teen want persoonlijke maten die ken ik alleen. Kom op, niet verlegen ja, meet me ook daar ... Heb je alles gehad is het helemaal klaar ook mijn huid en mijn haar, ieder stukje gedaan, dan kun je me nu aan het optellen…

Voorbij de boomgrens tussen mosgroen toch een berk reikend naar omhoog tot nauwelijks mijn knieën strijdend met de kilte en het daglicht voorbij het mos alleen maar rotsen dan de zee tot aan de horizon daarachter ijs met al zijn stormen rijk aan sneeuw en bittere kou tot er weer zee dan kale rotsen weer een boomgrens berken…

Ik ben weer terug terwijl het tijdelijk afscheidswoord nog na-ijlt mijn hand nog warm is van het geven hoelang… een maand een zucht want zolang duurt een maandlang leven nog enkele zuchten dus een laatste hand kan nu gelegd aan tekst die stilgezwegen wordt maar ingelegd wordt in de hand als druk gemeend dan heeft het aan het zwijgen…

zon brandt openingen in de tijd zie profeten het volk laten weten dat de schepping eindig is ze spiegelen een eeuwigheid die verder reikt dan ondermaans bestaan slechts doden pleiten hun gelijk geloven is de boodschap die geschreven staat in steen hopen op hiernamaals want waar moeten mensen anders heen bezit en macht nemen zij…

Ineens was daar een rood van mij dat jij ontkende. Wij lagen samen bloot op vreemde oevers toen mijn moeder zei dat het niet mocht.…

En opeens voel ik wie ik was Van voordat ik jou kende Ik herken de echte Car weer terug Degene die ik langzaam ontwende Ik was mezelf echt kwijtgeraakt Verloor alles wat ik ooit was geweest Alleen door mijn gevoelens voor jou En dat verontrust me het meest Maar nu is er weer de herkenning En ga ik verder met een open vizier Ik laat me…

Met lichte tred – loop ik door gesproken zinnen een nevel van zacht gesluierde woorden daalt - als een voile over mijn gedachten waar beelden vervagen voel ik een streling aangenaam - zijdezacht vleugels van liefde door de wind gedragen beroeren mijn hart…

Het leek me zenuwslopend: Scoubidou Maar ik had juist geen kind aan onze dochter Geen wirwar was te warrig of zij vlocht er Een matje van, een armband of een koe Het werkt kalmerend op het draad te bijten Dat blijkt nu aan de weekmakers te wijten…

Zinderende zon ondraaglijk lang het wachten tot ze verschijnen zal exotisch sensueel heeft men haar in gedachten Ze komt op eigen tijd kleurig bont gevleugeld oeroud en pront levend beeld uit een ver verleden Blote voeten rimpels ritmisch in het zand stampend hypnotiserend houdt zij de vrouwenblikken vast van de maagd, de vrouw…

slijtplekken krassen vloeren als zij kon zou dit huis vertellen hoe…

et stormt in mijn hoofd mijn gevoelens in een orkaan alle redelijkheid wordt geroofd zo uit mijn hart vandaan het blijft maar razen en ik kan het niet toestaan ik durf niet onder ogen te zien waar de orkaan mij wilt laten gaan het laat mij ergens waar mijn adem niet is waar mijn lichaam flauwvalt omdat er geen zuurstof is het maakt…

een winters decor met water, riet en een molen huiverend sta je op een brug naar onbekende overzij bekoorlijk gekleed in een jas die ik nooit zag je haren wapperend in de gure wind gewikkeld om je hand de riem van de vrolijke hond die nog steeds niet snapt waarheen ik nu toch ben weemoedig lijk je naar de fotograaf te kijken een vage…

En de wereld draait gewóón door.... Oorlog in Irak, bomexplosies aan de orde van de dag, zelfmoordcommando's doen er nog een schepje bovenop. En de wéreld draait gewoon door... Ouders die hun kinderen geestelijk en lichamelijk mishandelen, zodat ze er een levenslang trauma aan overhouden, En de wereld drááit gewoon door... Gasexplosie…

Als de most*, te nauw bedwongen, Lijdt en worstelt, lijdt en zucht, Zonder adem, zonder lucht, Zie, dan doet hij vreemde sprongen; Zie, dan riekt de ganse vloer Naar de dampen van de moer*: Alle banden, alle duigen, Die het vrij, het edel nat Hielden in het enge vat, Moeten wijken, moeten buigen Voor de krachten van de wijn, Hoe geweldig…

We kunnen wel doorgaan Maar dat is niet wat ik wil Wat ik wil zoek ik bij een ander Zei je afgemeten en kil Een week eerder gingen we er nog voor De wereld lag weer open Ik was waarschijnlijk toen de enige Die daar nog op kon hopen Maar in je hoofd wist je het toen al Het maakte niet meer uit wat ik deed of wat ik zei Mijn waarheid deed…

Je mist bij mij wat dingen Levendigheid, initiatief en nog wat van dat soort zaken En daar wil je naar op zoek, wat van je leven maken Maar je zoekt het niet in jezelf Een ander moet dat geven Maar waar is toch de zoektocht in jezelf ineens gebleven ? Volgens bij ben je zo afhankelijk als je nooit wilde zijn En terwijl ik het zeg en jij het…