Alle inzendingen, jaar 2005, week 46

Vibraties van het leven, het vindt geen rust. lijkende een aardbeven, 't doorgaan is een must. Koesterend de rustige momenten, als stilte voor de storm. Als het begin van de lente, met inspanningen zo enorm. Momenten van doodse stilte, bevingen van onmetelijke kracht. Het voelen van de kilte, met gevoelens van onmacht. Natrillingen…

zo leeft in mij de stilte waarnaar ik soms verwonderd kijk als immer draaiende spiegel in een gevoelig schemerlicht dat kaatst naar alle zijden om het gedoofd lawaai nog verder te verspreiden met grote ogen zoeken mijn zinnen de oorsprong van het eenzaam zijn in de hartslag van duizend vragen tot ik krachtig ben om het antwoord…

Een klootschietersvrouw nabij Sloten Vertelde onlangs onverdroten: Ik zeg hem altijd Als ik overlijd Dan gaat al ons geld naar de kloten…

herfst is de zoete geur van voorbijgaand bederf een tijdelijk sterven regen klettert uit eindeloze grijze luchten op kale takken ruist op verterend blad grauwe ochtendnevels hullen de bossen in sluiers van tranen traag druipend langs zwartgroene stammen die wachten op de zon…

Liefde dat ben jij mijn schat…. Je dansende dreads je lieve lach Jouw handen die mij zacht strelen De blik in je ogen toen je mij zag In jou vond ik wat ik altijd zocht Tederheid, passie en geborgenheid Bij jou vergeet ik al mijn zorgen Mijn liefde raak je nooit meer kwijt In mijn hart klinkt de echo van je naam Elke gedachte eindigt steeds…

Zangerig laag spreekt zij van bomen, wortels en grond. Er ontstaat contour en heldere contrast. Een onbewaakte overgang brengt wonderlijk land in deze yogakring, onaangetast door stortregens van duidingen. Woorden heffen slagbomen voor even.…

ik moet het mezelf steeds opnieuw bewijzen dat ik het allemaal dragen kan al weet ik dat ik straks mijn eigen ik weeral verlies in een reeks vragend denken over... ik breng nu offers in een poging het denken en voelen te beheersen een kwestie van zwakke punten te mijden een wachten op het moment dat toekomst weer lacht in het licht…

Zo dichtbij, maar toch ver weg Slechts door een muur gescheiden Hij hield van haar en zij van hem Tot in de verste einden Zij zochten de liefde bij elkaar Door een spleet in de muur Zij hield van hem en hij van haar Tot in hun laatste uur Ontroerd door slechts een stem Deed hun verlangen branden Hij hield van haar en zij van hem Nooit…

ze wandelt in zijn schaduw op het ritme van zijn stap vergezichten genieten zwijgend mee…

Haar kinderen stonden samen aan haar bed ze was benauwd, en ademde zwaar en wanneer ze afscheid moesten nemen dan vond ze dat zo vreselijk naar Ze was bang alleen te blijven in zo'n kille kamer zo alleen maar elke dag bij het bezoekuur stond iedereen weer om haar heen Ze heeft een zware strijd gestreden en met slechts twee kinderen aan…

zeldzaam is het moment dat ik mij vrouw voel -ik las hoe ik me dan precies moest voelen- soms is er even de herkenning in een vage indruk van de spiegel of weerkaatsing in een ogenblik dan blijf ik verweesd achter vol ongeloof en ben ik zeker dat het mijn tweede vergissing al is dit jaar…

De knotwilg treurt zacht om het verlies van z'n maats ook hij is eenzaam…

De visser tuurt naar gifwolken boven de sloot weer niks gevangen…

weerlicht schreeuwt gezichten flikkert schaduw en ontbloot een kille angst duister rolt zwartdonker tegen muren echo's kraken schurend door de nacht schimmen schichten uit de wereld van de geest geluiden klinken harder terug van weggeweest maken barsten in gedachten ideeën exploderen rond chaos staat te wachten woorden spugen…

Diep verborgen in de warmte van mijn hart Spin jij draden van liefde mijn lieve schat Omgeven door rozengeur doordrenkt met hoop Besef ik dat ik nooit eerder zo heb lief gehad Jouw komst is als een warme omhelzing Je aanraking en tederheid laten mij zweven Ik straal van geluk als jij even naar mij lacht Jij laat het vuur in mij keer op keer…

Heden in de tuin van Eden maken vogels mij het hof zingen krielen tjilpen strelen in de gulheid van hun lof. Bomen wuiven met ons mede blaren dwarrelen door de lucht een tapijt voor onze voeten spreidt zich knetterend als een zucht. Laten wij nog eenmaal proeven van dit herfstig tafereel straks komt lange winter toeven koude sneeuw wordt…

de tijd tikt langzaam snel gelijk onrustig één seconde duurt een uur één uur duurt één seconde tempus est tempus…

Wegen die zich scheiden In de loop van tijd Bewandel ze onbevangen en heb vooral geen spijt Van keuzes uit het verleden Ze behoren niet tot het heden…

Een liefde vol passie Wild en tomeloos Vurig in verlangen Als een wilde roos Genadeloos en hard Doch teder en vol smart Als de winterwind zo guur Vernietigend op den duur...…

Rijzende nocturnes flitsen honend contouren van verachte flora uit hun losse pols Gekegeld op gepolijste kasseien druppelen zij bebloed de versmade grond in en smeken onnodig om herkansing Dan puft de maneschijn in 't holst van 'r nacht en gelukkig beklimt 'n schim de berg van hoogmoed en vergankelijke kracht…

wat komt en komen gaat stille stand is gezichtsbedrog is stille doorgang alles b'weegt men wordt bewogen wat men woog is een bevinding voor later blaad'rend in stamboeken de verhalen die in aantocht zijn nu al zijn verteld straks als alle dagen zondag zijn er geen verhaal meer is…

je dacht dat dood hout was gevallen twijgt in soepel samenzijn die buigzaamheid is niet bevallen jij wortelde een nieuwe lente zomert al seizoenen lang jouw loten hebben zich vermeerderd gaan hun volwassen gang hij wette bijl en snoeide eindelijk de helft van zijn leven helaas wat over bleef was ook aan anderen niet weg te geven…

Nu is de lucht zo teder groen Als 't ritselen der vroege lente. Knapen plantten hun blanke tenten In schaduw van het fors plantsoen. Nu, na de lang genoten dag, Liggen ze stil omhoog te staren, En zien de sterren statig varen En zijn vol goedheid en ontzag. In deze wijde dadenloze Dagen is niets door hen verkozen Dan lach en milde heiligheid…

De Aussies dragen Hiddink nu op handen, Want hij gaat straks met hen naar het WK En Leo Beenhakker deed het hem na, Hij plaatste zich zelfs met een tweetal landen: Hij komt met Trinidad én met Tobago En zo krijgt hij een dubbel groot imago.…

ik wandel langs de graven alleen de drukte voorbij van de eendagsvliegen ik voel me verbonden met de overkant waar er rust is niemand me opjaagt waar is mijn hart dat geloofde in vriendschap voor het leven nu omgeven door een zwarte kleur de nacht valt vroeg binnen ik verdwijn als een stip in de duisternis mijn ogen vallen toe…

schrijven is niet moeilijk maar vaak pijnlijk woestijnen droge stilte in het willen begrijpen zit gedrevenheid altijd weer rijzen vragen die als nomaden door het denken zwerven net als je denkt te weten ijlt de waanzin voorbij spaties van leegte die het hart niet konden vullen…

zij weet niet meer wat gister was nee, niemand kwam hier op bezoek dit is geen leven was hij er nog maar al was het even een mensenkind kwam in de ochtend reisde bij volle maan heeft weet van niets schreeuwde bij aankomst heeft een lange weg te gaan waar is toch mijn beurs o in de la of nee daar wie heeft hem meegnomen vertrouw…

jouw tochtgevoeligheid dichtte alle kieren en plaatste een veer op elke deur die niet meegaf synchroon aan de eikels viel een flanellen overtrek op ons bed waaronder ik het nog steeds koud krijg als ik jouw ademtocht voel door de gapende leegte die je achterliet…

Zocht je warmte in de duisternis In tijden van eenzaamheid en angst Dacht dat ik je kon vertrouwen Maar eerlijkheid duurt 't langst Kwam ik later achter Jij was stil, nu weet ik de reden Jij wou altijd meer Nog 'n vriendin erbij, jij Gewoon nooit tevreden…

Jij mij ziel, fluisterend zacht Zonder woorden, versterkende kracht Ongekende gevoelens, gedachtes verward Jij mijn liefde, in mijn hart Jij mijn dromen, stil verlangen Grote angsten, door jou gevangen Gebogen vingers, verkennend verweven Jij mijn gedachte, woorden verzwegen Jij mijn ogen, ziel betoverd Bedrukte emoties, tranen veroverd…