Alle inzendingen, jaar 2006, week 10

het is een mysterie voor me het spel gaat door voor de gebruikelijke beloning en extra uitgaven vertrouwelijke informatie zie ik in het dagboek staan dit is mijn onderzoek het gaat verder niemand aan ik contoleer alle vensters graaf in de modder je komt het allemaal tegen bij dit soort kolder euro-tekens in je ogen kun…

De eerste duif vliegt met een strootje De pimpelmees zoekt naar een nest Vannacht riep de kievit voor het eerst Ook de heggemus heeft weinig rust En ik, ik heb mijn vrouw heel teer gekust Want het wordt lente…

Ik ken je niet, jij mij evenmin en toch is het of er een band is. Ik ken je niet heb je nooit gezien en toch is het of we verbonden zijn. Ik ken je niet maar wie kent elkaar wel want zeg eens eerlijk bent je ook zo snel om de deur uit te lopen. Ik ken je niet maar dat maakt niets uit als we elkaar maar verstaan dan is dit contact…

Het spelen met woorden, als lopende akkoorden met luisteren, horen niets en niemand storen. Wanneer men zich aan het geschrevene stoort, het opgeschreven woord duidelijk is, dat men niet hoort hoe het akkoord klinkt.…

hangend tussen de schouders dient haar hoofd als uithangbord om iets te verkopen of asgrauwe bleekscheten te vertonen? het blijkt een belse ongesteldheid te zijn vol van schielijke darmdemonen zo een na trappist of zure wijn een die de vorige dag verlengt tot aan de kots nog voor het toilet en de realiteit hardhandig neerzet…

Vervlogen tijd Vervlogen gedachten Wetten der logica Waar niemand meer op zal gaan wachten Verwrongen beelden Kris kas door elkaar Wat is nog werkelijkheid? Wat is nog waar? Wie is nog zichzelf? Is die hij was en doet zoals hij deed Hij is dement Hij is het, die het niet weet…

ik droomde mijn ontstaan en keek naar binnen alles werd oneindig kleiner opgesplitst ik keek naar buiten van mij af werd alles groter oneindig het centrum van het heelal en de weg naar de kern waren zojuist ontdekt mijn mooiste nacht was weer voorbij waar was jij?…

het hart van de rozen klopt de knoppen lokken de lente komt verpozen maart roert een wolk van sneeuwvlokken achter zijn staart de winter smelt weg weldra mis ik de open haard ik doe niet wat ik wil wacht maar op april kunnen we samen plannen beramen samen onze eigen zin ik denk aan je bikini zou de zomer passen?…

vrouw; volumineus qua omvang en stemgeluid, mag ik uw aandacht?…

Vraag mij niet wat ik moet eten; wel te verstaan en dan het ontbreken van de dis. Zonder geestelijk voedsel wordt dat zeker een gemis. Vraag dan niet wat ik moet weten; tussen sterven en vergeten ligt de strijd van herbeleven en de tijd om te vergeven. Zo volmondig toegehapt en dan uit de school geklapt. Juist het ritme van het leven…

de kinderen komen en brengen mij straks naar huis, zou het? weet zij veel…

De maartse buien benemen koud en grillig lente de adem…

vaak loop ik achter mijn gedachten aan alsof dat de wereld is waarin ik leef het is niet als een geestelijk bestaan daarvoor zijn mijn hersenen , voor zover aanwezig, te veel op dreef ja, wel is het zo dat ik door al dat denken er soms uitzie als een geest verbleekt turend achter mijn bril maar ik heb nog nooit een engel zien…

in haar wezen staat geschreven dat zij de ware brengster is van het enig echte leven voor wie weet hoe te vragen naar de sleutel van haar hart verblind door haar schoonheid niet aan de verweerde buitenkant maar uit een beproefd innerlijk aanbidt hij dat lieftallig schepsel met heel zijn ontroerde ziel vingers volgen de sporen van haar…

Iemand speelt gitaar. Niks bijzonders? Jawel, hij kan niet spelen. Hoe bedoel je? Kijk, hij heeft maar één arm. Wat een geluk dat hij met één arm: een hele kunst. Ja, maar het klinkt niet. Dat zeg jij. Toch, vergeleken met mijn spel. Speel jij dan gitaar? Nee, maar ik heb wel twee armen. ----------------------------------------…

bloedkoralen letters uitgevlakt tegen de mozaïeken wanden door gesloten verten over rillingen in steen gaan diep uitgekerfde vingers ze krassen kringen van geween maar vinden slechts verdwijnen in die nacht toen ook de maan verscheen…

als een steen die jij in de vijver gooit naar beneden zinkt en kringen maakt rimpels op het water steeds wijder uit elkaar hoor je dan wat ze aan het zeggen zijn roepend mompelend stil of weet alleen de eeuwigheid waarom we lawaai maken om te zwijgen roepend mompelend stil…

Een kind met gebloemde jurk en dito hoedje Op het puntje van haar neus een sproetje Ze dartelt over het grind, dat blije kind Zwaait met haar hand, naar de mensen aan de kant Ze heeft van hierboven een hartje van goud gekregen Haar glimlach is als een zonnetje en verdringt de regen Ze kent een tijdloos bestaan, van geluk en vrede…

Ik heb het laatste woord voorbij zien komen De stilte kwam er zwijgend achteraan Een laatste druppel uit een lekke kraan Een laatste deling van de chromosomen Wat ons nog rest zijn geesten en fantomen Hoe kunnen wij elkaar nu nog verstaan? Met dierlijk krijsen, schoppen, bijten, slaan Proberen we tot een begrip te komen Het hulpeloze uiten…

In inktzwart duister sluipen letters nader waar verstand op nul de geest angstvallig negeert spelen flitsen donderend geraakt het spelletje onweer ziek de taal welke woorden vermoord en gedachten verstikt nauw verbonden wankelt de laatste zin schreeuwt het krampachtig uit het houvast verloren…

Gebombardeerd tot hempjes, onder- en ander goed om het vege lijf, lag het er naakt bij: het hart van de stad - bloedeloze boulevards, pleinen om zienderogen op te verdwijnen en overal was ze ver weg, nergens de jouwe. Zo goed gekleed was zij meteen al onbereikbaar; minzaam wellicht d'r mond, maar van haar lijf geen vaag idee en bovenal: werkloos…

behoefte aan zacht, het beertje slaapt aan haar borst, een licht in de nacht…

Soms lijkt het leven zo zinloos verloren doorheen maanverlichte droomrijke nachten lig ik te wachten en in de sneeuwverwachte winterse dagen komen levensvragen mijn lijf vouwt zich in elke pose van bestaan laat gedachten gaan…

de blauwe druifjes staan in een rieten mandje op de vensterbank genietend achter het glas dronken van de lentezon…

wij twijgen samen aan een boom maar takken ieder eigen lente jij bloemt terwijl ik groen als jij je vruchten geeft bloei ik hoogzomer we drinken uit dezelfde stam omdat die ons bekend voorkwam wortelen in zwarte aarde dat wat wij vergaarden gaan we oogsten in de mooiste herfst van ons leven in buigzaamheid zijn wij…

In het portaal hing de duffelse jas Van Opa zwart en zwaar en hard Hij werd al stoffig maar hij was Waar Opa hem gehangen had Hij was warm maar ook zo somber saai Heel anders dan mijn Opa meestal toonde Samen met mijn Opa maakte ik lawaai Ik herinner mij de laatste blik toen hij nog bij ons woonde Voordat hij daar spierwit en lijkbleek lag…

De VVD’ers zijn na Jozias Opeens veranderd in bezorgde hoeders Van allochtonen en van bijstandsmoeders Volgens hun nieuwe leider zonder das. Maar wel klinkt luid gemor in villawijken, Want wie beschermt van nu af aan de rijken?…

het Chinese meisje verleerde het dansen in zijdestoffen kilte haar rijst op de planken de uitputting verweeft haar pedalen van katoen om het leven te stikken in lappen van jaren nu rest haar dansen naar de pijpen der bazen door het oog van de naald en genaaid voor het leven…

trollen trappen treurig traag tegen zorgend zachte zoete zuigende zinnen klassiek koel kijken kan kollen krachtig killen maar moedige mensen maken meesterlijk miezerige molletrollen met moeite mak trieste trotse trollen treuren traag troetelig treuzelend de drang der duistere doodslag deed de demonische das om onzichtbare overgevoelige onmin…

Jij bent mijn laatste puzzelstukje met jou ben ik compleet met jou ben ik geworden een mens die nimmermeer vergeet dat liefde zo oprecht kan zijn zo puur en eindeloos volmaakt, door jou heb ik geleerd dat amors pijl het juiste raakt. de liefde die je hebt gegeven geef ik in veelvoud jou terug want jij en ik, wij horen samen als twee oevers…