Alle inzendingen, jaar 2006, week 11

soms dan ben ik zo ondraaglijk weids waar mijn vlees als afhankelijke wees zuigt aan borsten doch mijn ziel de God verzoekt diepte niet te korsten zo ben ik van nature geschapen als een menselijke zot ik, die nauwelijks mijzelf ken en voortdurend mijn duizend loten bij elkaar moet rapen ja, ik ben een aardse vlinder lichtzinnig…

de dood zoekt mij achtervolgt mij van dag tot dag wachtend tot de tijd dat ik toegeef achterna gezeten door de dood zoekend naar een uitweg kijk ik recht in zijn ogen en voel me verbonden een zachte bries bestrijkt mijn hart het is zoals het is en het is goed..…

In bed vond de kerel 'r reuze. Hij dacht: ' 't Is het stuk van m'n keuze.' Hij wist, dat ze spoot en was weg van de stoot, die d'r werk deed als narcotiseuse.…

een meeuw in de wind dans met een onzichtbare maar wie leidt er toch…

duizenden voeten galmen in de nacht verschrikte ramen daveren bij hun naderen trachten zich te ontrukken aan hun sponning in een roes ongeremd mee te marcheren beginnen mijn benen onbedaarlijk te trillen vurig gegrepen door die vreemde kadans vertrappelen onbeheerst mijn gekoesterde rust tot ik eindelijk het verzet moe soldatesk vertrek…

ik sluier de kou van je huid zie bloemen van ijs ze bloeiden seizoenen vergetend hij nam je onwetend zijn handen bevroren je jeugd verloren je lente kleuren ontdooien als ik je kus, onderkoeld regent lust neer als wat ijzel we verliezen elkaar in de winter van stilte erven slechts nachtelijke kilte…

Strak blauw is de lucht Boven het groene weideland 'n Ree steekt gauw over Naar de andere kant Een hond blaft luid Naar de koude wind En het roodborstje zingt Uit volle borst De wintervorst wordt Verdreven door een zonnestraal De bomen zijn niet meer kaal En de dagen worden lang Er komt weer kleur Op mijn wang…

Zij troonde mij mee naar een bestaan van glamour en goud leeg, snel en oppervlakkig waar uiterlijk een rottingsproces van het innerlijk moest maskeren. Het afschminken tot paniekaanvallen leidt en met een PR lach als kroon op een niets aan de hand gezicht dat zorgt voor bekendheid. Met een bedenkelijk gehalte aan soortelijk gewicht…

er zijn zo van die momenten ik ken er meer dan een die mijn wortels doen vervagen in een reeds gestorven lente het zijn van die dagen van schrijnend onvervuld verlangen dagen van verloren licht mij splijtend in verwarrende lagen waar zwarte beelden ter mijner eer moeiteloos worden opgericht en ik haast radeloos mijn zielenlast weet…

Zomaar wat klaprozen in conclaaf met wat bitter kruid de eerste ingrediënten tot een smakelijk opdienen. Een zuchtje wind leidend tot een serenade van gedachten, uitwaaierend tot een bosje ijsbloemen in kant gezet. De tijd gedeeld tot atoom krakende takjes in een mond- stille winter het hart van een onderhuids gestelde vraag: Waarheen…

verguisd en vereerd moeder aarde is een kei want was zij een mens was zij allang geëxplodeerd…

een cryptogram verweven in een woordenweb waar zelfs de spin van huivert en de vlieg spartelt klevend naar adem hapt en één dag te kort is vraagtekenwolken die roerloos drijven en botsen in een hevige onweersdialoog tranen neerstorten in onmacht steeds weer verdampen onopgelost en gevangen enkele winnende ronden in triomferende…

zover ik kijk alleen glanzende velden waar paden kronkelen bedauwd met rijp wazig in sluiers geweven kruipt duisternis langzaam op de wijde hemel omgeven door starende blikken een dansende nachtvlinder verdwijnt stil…

Links een tenger en goudblond godinnetje, keurde me geen blik waardig. Maar het deed me niets: sinds elf september ligt een Arabier nu eenmaal slecht in de markt. Rechts een stelletje; zij reuzin, pokdalige kop, paarsfluwelen avondjurk, ik vond het wel wat hebben. Dus toen haar vriend even verdween raakten we in gesprek; ze werkte, vertelde…

aangeslagen zien dat wil ik niet meer verblijven in kassen als cellen van de ziel met een verkrampte atmosfeer en oogleden als verkreukte jassen nee, zo zet ik mijzelf voortaan niet neer ik heb de engel in mij te lang bereden…

's nachts repeteren we de dans der doden het is niet zwaar, er wordt geen stap gezet je ligt alleen maar languit in je bed zoals je later rust onder de zoden je bedtijd is je eigen onheilsbode er is gelegenheid voor een gebed maar 't is een onverbiddelijke wet: de dansvloer blijft voor rozenkrans verboden de charleston, tango zijn haar antipoden…

de leraar cursus 'weids de samenhang zo slaagt de ondernemer' droeg op verbeeld je bent een helicopter doet een view voor het verband daar benêe sprak er zo waar de cursist Piet uit Uithuizermeede ik zie lange einders koeien de dijk groen huizen bietenblad nog zo wat maar er zitten geen verbanden tussen het staat gewoon als…

mijn takken zijn gespreid twijgen in een warm hunkeren nog is de wind te koud moeten knoppen zich beschermen in een winters bunkeren ik zie het jagen van de eenden meerkoeten zijn al dagen naar een nest aan het zoeken voor hun eerste leg en ik besef dat de natuur zich niet laat dwingen door de weergodinnen vogels zingen…

spelen op de man wilde zij, hartstochtelijk, het kwam er niet van dat was geen wonder, want de missionaris hield haar eronder…

ik heb de stilte ontmoet niet achter in mijn tuin waar de buurvrouw onbarmhartig haar woorden laat veren slordig uit de bodem geschraapt zo denk ik, rechtop staand zonder bewegen onder de late lucht het is nu zomer en met vlinderfladderende armen snijd ik vogels en paarse wolkjes uit het licht omlaag vol gedragen bruidsvluchten die…

In de stilte van mijn kamer denk ik aan de zomer die weer komen gaat met warm stuivend zand en dunne hemden zonder trui Aan glazen met beslagen buitenkant vogels laagscherend over land en dampende straten na een regenbui Aan de kinderstemmen ’s avonds laat Een hond die door de modder gaat Aan wandelingen door het bos en picknicken…

Een rank lijf dat net iets te licht aanvoelt en met lang zwart haar inderdaad een engel van het ergste soort; zij die plots weg zijn -------------------------- verlorenwoorden.web-log.nl…

Ik heb het vogelgriepvaccin gekregen Dat ik besteld had voor mijn hobbyhaan En daar heb ik mijn voordeel mee gedaan Al staat het vast veel dierenvrienden tegen: Ik heb mijn eigen onheil afgewend, Want ik heb mij er zelf mee ingeënt.…

droom mijn gedachten gedichten zo prachtig de woordjes zo lief voor jou hartendief zonnebloemen violen emoties die dolen zoentjes verdwalen in de dalen van emoties zo lieflijk huppelend verblijven verwarmt onze lijven voel hoe gerieflijk je ogen behagen de vonk kruipt in mij het vuur verwarmt we voelen ons blij…

Wat was het dat je liet doen wat je deed, Dat je door die lange duistere tunnel keek? Dat alles, die morgen, zoveel anders leek? Was er niets anders dan slechts jouw leed? Je tijd was bij lange na nog niet verstreken, Toen de dood je in zijn veilige armen nam. En toen die ochtend dan toch de trein kwam, Toen heb je de andere kant opgekeken…

tast me af stil mijn angst les de dorst van mijn huid bet het vocht van mijn tranen lik mijn oren met je muziek streel de lippen van mijn zwijgen wis de duisternis met jouw ogen zoet de geur van mijn lijf slecht de ruimte tussen ons deel met mij dat we zijn verenig adem met adem werp me op de lucht in laat me vallen…

Raam is gebroken nu schijnt de maan zijn koude stralen recht naar binnen snijdende sikkel heult met het duister kerft in het denken tot de dageraad dan verrijst de zon bestraalt met warmte het duister weer weg tot een volgende nacht…

hier is de wereld klein er staan muren rond onneembaar zonder moker die geen mens meedraagt voelen wij ons veilig, wij zijn een eiland en jij ergens anders hier worden platen gedraaid grijs en wijs en versleten klinken hier de oude echo's van eigenzinnigheid, wij weten van het weten wat er te weten valt en als wij dan plat gaan voor…

keek je na je blik verdween in vele ogen ik riep je naam ruggen bleven blind hoofden stil gebogen ik mocht je schimmig kussen tot de wellust kwam dan ging je weer je eigen gang ik vrijde met je schaduw tot licht onze naaktheid bedekte en zon liefde scheen ik zocht je en wachtte verloren jaren, ongezien ben je er altijd…

Hulpeloos en kinderlijk zag ik hem, oude man langdurig starend naar iedere passant de inhoud van zijn zakken zag ik in zijn handen beven hoe eindig en toch eindeloos leek zijn leven malende kaken een wippend gebit een grote zakdoek om zijn mond te vegen toen maakte hij vrouwen het hof nu worden zij door hem ontroerd hij geeft…