Alle inzendingen, jaar 2006, week 13

Gloria! Oh Gloria! helder klink jij op de achtergrond terwijl je zoetjes kraait en wiegend kleine droompjes vult Gloria! Oh Gloria! dansend, twee mannen in de morgenstond…

opgesloten... aan handen gebonden geen voet om op te staan niet kunnen slaan niet kunnen stampvoeten haar eigen gevangenis gelukkig maar want wat als.... haar handen kunnen uitreiken ze stevig kan staan ze uit kan halen en stampvoeten gaan? gevaar voor... kwetsing geen erkenning veel te veel pijn ze heeft de moed om het…

De staarder Zo lang, zo traag Te klein, zo bang Zijn angst, Getackeld door het leven, zijn trots ontheven, Zijn klank zo donker, zijn zicht zo mat, Zijn kennis: vindt het tussen zijn regels op het klad, Zijn defenitie van disipline is een eindeloze mars, Een duisternis waar alleen hij het pad kent, een wereld waar het pad hem kent.…

Het vuur Laat zich niet doven Is verterend En doet pijn Een pijn die blijft Brandwonden Moeilijk te genezen Littekens, onzichtbaar Diep van binnen De nachten Gaan voorbij En ik,..... Ik ben niet meer Wie ik eigenlijk had willen zijn Mag ik opnieuw beginnen?!…

Toen ik op de wereld kwam een hele poos gelee, met hulp van vroedvrouw of van man had ik alle winden mee. Als ik van de aarde nu verdwijn m’n leven hier dan is gedaan, zal er vast wel iemand zijn die me helpt met verder gaan?…

de dag is licht naakter wit maakt kijken wat verlegener passie vrijt zijn donkere blik nacht brengt zachte anonieme handen het verlangen naar het hoogste punt is het duister wel gegund ogen volgen ronde bogen op de tast de tong is zonder mond te gast op lippen die zich welvend schikken licht versluiert lust geeft ruimte en…

ik ben een nar, ik doe het onverwachte mijn bellen rinkelen als ik beweeg, een radslag maak in een verlaten steeg, jongleer tot diep in maanverlichte nachten ik overtreed de regels, spot met machten en oogst applaus, maar blijf van binnen leeg al vaak ben ik gestorven, zelfmoord pleeg je méér dan eens in ijzige gedachten ik ben geen zakenman…

jij meet mij en ik mezelf in deze context mag ik jou niet meten maar dat doe ik lekker toch in jouw machtige ogen zie ik zeer, je schiet met scherp, je bijt, ik duik en denk anders, dat doe ik anders…

juist nu overduidelijk uitersten zich alom gewaarworden langs krimpende ethervelden, zo lijkt, is de aarde een marktplein uit menigeen gevormd sterk met kleur en geur verrijkt dit zo zijnde en waargenomen razen wij naar alle hoeken en gaten yang, onze Meester willen wij verlaten: fier ten strijde gaan om van Heer yin te dromen slaafs…

Schilder mij, ik ben het doek een broze maagd nog leeg op wankele ezel ik voel me doek, ik ben het doek een dorre vrucht in wording schilder mij in tempera omsluier mijn naakte waarheid met stremsel wit nog onbevlekt ben ik het doek, jouw muze jouw destinatie eerzame solist ik roep je aan, het doek je ogengloed laat transparant penselenschachten…

Ik breek het brood in stukken geslagen breng de kelk met wijn aan volle lippen je witte boord knelt zweetdruppels vermengen het heilig water als een samenzwering in goddeloos perspectief het gezang van Engelen verheven smeek ik met zondige ogen een hoogtepunt in heilig gevloek mijn handen likken zwarte krullen jij bent meer mens…

door de muziek van het hart, de "ouverture" van de ziel, waarbij zinnesnaren trillen. en ik ver weg kan zien heb ik niet te willen als een draaiend wiel met zoemende tonen en zilverglanzende spaken ga ik door het heelal zonder van mijn plaats te geraken begeleid door schone klanken van een engelen partituur raakt dit het wonderlijke…

het duister trekt aan mij zijn armen voelen kil geen wolk trekt voorbij zwart de nacht, zo stil sterrenlicht zie ik niet stof dwarrelt om mij heen de geest die het leven liet snelde verbeten weg, alleen het vuur verhit de hel likt de vlammensporen ooit was het een spel maar nu heb ìk verloren…

laat het voorjaar komen met de bloesem alle vogels het gras in flauwe ochtenddauw de witte nevels over velden fietsers fluitend over dijken mens je gaat anders kijken je klamme kater wordt een roes in de Katzenjammer Blues…

Morgenmeren. uw omgrenzing ordent. bergen klimmen in het tinnen licht en uw stille, virginale lippen kuisen aan de sidderende beken zoete smetten van het groene duister en uw oof wordt licht. maar de nacht stort ruglings in de nacht en uw mond is in zichzelf besloten en uw bloed is door uw bloed omringd. -------------------------…

geen schaduw wordt vergeten al zwijgt het gordijnenduister gaan de open luiken dicht en ligt er alleen houtskool over haar gezicht als de zon zich omdraait komt bidden met de maan lacht hij schril want in zijn macht is kindertijd vergaan slangen slapen niet vannacht…

Je wordt soms wakker met een melodietje Vanochtend: ‘Weisse Rosen aus Athen’ Het werd een hele ketting, een aaneen- Geregen potpourri vergeet-me-nietjes Ze haakten met de staarten in elkander En soms kwam één er dwarsdoorheengewalst Die nam de sliert op sleeptouw onvervalst Een polonaise van bruisend gemeander Ikzelf, nog lang niet wakker…

Je ogen zijn jong Verscholen in duizend rimpels Je handen zijn open Gehouden uit gewoonte Ogen als parels Handen vertrouwd en sterk Je lichaam klein Je geest zo groot Je ziel onsterfbaar Gebleven in breekbaarheid…

heb ik de horizon verkeerd penseel ik wel de juiste streken de wereld is weer vreemd voor mij herken niet eens mijn eigen schilderij lijnen zijn op maat alleen het perspectief blijft in gebreken ik wilde ruimte ook voor jou het schuintoelopend gaat zich wreken toch zal ik nooit breken in kruisen kennen wij elkaar want…

in volstrekte nederigheid legt het meer zich neer offert haar rimpels aan de oevers houdt de vissen onderhuids stil om alleen maar een spiegel te kunnen zijn van het magische maanlicht…

Daar was een meisje loos en dat was maagd, Maar desalniettemin dacht onze jantje: Die wil vast wel een opgewonden standje En dat heeft hij tot drie keer toe gevraagd. Natuurlijk heeft ze telkens nee gezegd, Maar driemaal is nu eenmaal schippersrecht.…

Waak op, waak op, Jeruzalem, Hij komt, Hij komt, verhef uw stem, uw Koning rijdt uw poorten in, God geeft in Hem een nieuw begin. U, Koning, Die de stad begroet; bij elke stap die 't lastdier doet wordt Sions vrede achterhaald, door U de hoogste tol betaald. U die gezalfd bent tot de dood; zij prijzen U om werk en brood, maar breken…

soms houdt de tijd zijn adem in ik pak mijn dagdroomvleugels en spring de lucht is vol met tortelduiven er zijn warmwaterbronnen en jij mijn lief bent daar de zon verbrandt de nacht het tere maakt het harde week een bloem groeit uit een rots een bergkristal schittert en ik denk wanneer stopt het klokkenhart kan de tijd ook sterven…

de gordijnen sluiten bijna in een rillend houvast grijp ik om mij heen maar de dood treedt binnen het onlicht doet mij trillen de warme dood omhelst mij in een dribbelend blauw zwenk ik de melkweg op op weg naar een nieuw landschap veldboeketten in velours zie ik in een trechter van licht en jonge vrouwen met warme tranen…

Jouw nobelheid was je zachtste goed jouw onomstreden trots het leven is niet eerlijk De film gedanst in een zilveren kamer van een gouden balkon met ontzag de oneindigheid bekeken Zonder heil gezonken, dronken want alles was toegestaan samen in tijdsvertraging midzomernachts droom Jouw oprechte loop jouw werkelijke gedichten jouw…

moe laatste dag van de week nog een keer werken vrij klaar dossiers dicht kasten op slot voldaan de deur uit vrij alleen naar huis lekker niks hoeven met niemand rekening houden vrij…

ga mee wandelen de hei met honden paadjes wild gegroeid met geur behangen bloemenkleuren roze wit in groen gedekt het gele zand dat rult stappen met gedachten vult ga mee rennen door het bos en langs de wei kijk hoe bomen vreemd hun takken spreiden om botsen te vermijden hollen door het tere groen waar vogels spinnen eten eekhoorns…

Loodgeschoeide wolken vertrappen het zinderende landschap, zwaar hangt de regen, een zwelglanzend web. De kokospalmen buigen nu de starre wind het grijnzend hoofd opsteekt en laatste scherven zon vergruisd. In zilverdraden stortbui leegt een wolkgeworden spin het gruwelstaltig lijf. Het okeren kind zenkt het verstrikte gelaat een laatste…

Ei, al lente?…hm, dat ’s vroeg! En dat gaat maar zonder vragen! Vreeslijk lengen toch die dagen!… ’t Had waarachtig tijd genoeg!… ’t Endje zal de last wel dragen!- Nu; het licht er toe… ’t Is fris… Brrr ! Als dát nu zefier* is! Hiet dat warm? het vriest, pot domen!… En wat zie ik aan die bomen? Zou dat ook al mee gaan doen?… Al zijn leven!…

bij grens verleggend sociaal in het verkeer zou best eens wat gezegd het is nu van rotzooi maar wat aan een beetje toeteren laat maar gaan bij het serveren stond onlangs de ontvangende partij te heupwiegen met loense grijns de bal belandde naast de tafel uit dubbel gevoel te zwoel gespleten om raak te slaan wat moet fatsoen…