Alle inzendingen, jaar 2006, week 23

Heur' trompe steekt de koe: ze is moe van neerstig om te knagen; van lange, in ‘t jeugdig grasgewas, de zware eur te dragen; de zware eur, die, molkenvol, al bij de grond genaakt; die zwaait, die heur de tred belet, en ‘t lichaam lastig maakt. Ze steekt de trompe en tuit, om uit den meers te mogen komen, ter melksteê…

Gezweepte uit Afrika onder blank gelabeld slaaf van witte meester vocaal muzikale troost Geboren Afrikaan ritmisch als het hart adem leven gospel spel uit troost geoogst zwart label geboren kopstem zingt… zoetvloeiende verzen octaven langs de nacht als kristallen harten rillen dag en nacht versmelten wit en zwart.…

Het zachte zoute verdriet glijdt behoedzaam over haar gezicht Als een meisje dat voor het eerst de dansvloer betreedt Schichtig kijkt ze naar de grond, de ogen zijn op haar gericht Ze voelt de spanning, ze ruikt het zilte zweet Haar voeten zoeken houvast op de eikenhouten vloer Het liefst ging ze weer naar haar stoel, maar ze kan niet meer…

Na grafluchten blije schijn krijg zonnepit en zit zonder kleren met een poëet Hervind de roos op je doos de kluts van je muts Sta op, spring op de fiets werk hard - doe niets Alles zoveel mooier met die ster in zicht…

'k heb er lang over nagedacht en gekeken en gewacht gecheckt en afgestreept opgevraagd en weggesleept aangevinkt en gemarkeerd zwart op wit en ook verkeerd nagemeten en verkort vergeleken en opgeschort beschreven en afgedaan opgepoetst en laten staan omheen gedraaid en ingekeken veranderd en afgezeken punt en komma's bijgedaan die zijn…

je knipt bloemen uit verkleurde foto's maakt boeketten van die tijd de restanten leg je maar terzijde omdat het niemand verder spijt ze bloeien in het licht van alle kleuren de geuren zijn nog schraal herinneringen gaan weer leven in beelden met een nieuw verhaal de scherpte is afgevlakt tranen zijn verdwenen jaren schoonheid komen…

Zo moeilijk is het om te zien dat we bijna niet meer praten zelfs bij het lokaal verlaten ik jouw aandacht niet meer verdien. Het is moeilijk te geloven dat na die prachtige avond mijn hart dodelijk is gewond maar ik kon niet meer beloven. Kan jij je herinneren hoe ik die avond naar je keek omdat jij op een engel leek. Kan jij mijn…

Al lijkt de weg soms onbegaanbaar focus je dan op die ene lijn richt dan je blik naar boven en vraag verlichting van je pijn. Dan zal Hij je helpen dragen zodat je niet alleen hoeft gaan Hij zal je aan Zijn hand geleiden en altijd naast je blijven staan. En ook al is de weg vaak moeilijk Hij geeft je telkens alle kracht zodat het donker…

één kop minder van de hoofdonthoofder en twee groeien aan…

alwaar de aarde vliedt in de glooiende einder en de schaduw licht kaatst tegen het maagdelijk struisriet daar roept zij mij nader een fee in blauw gehuld kom, lijken haar lippen te zeggen ik, ja ik, ben met jou verguld hoezeer ik ook mijn passen wil versnellen en mijn armen nog verder doe strekken zij komt niet dichterbij ik schijn…

ik determineer lange haren lange rok ingekeerde blik haar beslagen ogen vergaren vluchtend licht…

Bas Wit gezichtje, Ogen met een lichtje. Giechelglimlach en hartje van goud, Al tien jaar lang vijf jaar oud. Uitschuifbare ledematen, Geen zinnen die je kan praten. Ribben allemaal te tellen, Jouw gedachtes wil ik me voorstellen. Welke woorden zou je nemen, Welke zinnen zou je claimen. Wat gaat er achter je ogen om, wat is jouw…

het pad van vriendschap en vertrouwen slingert zich blind langs klip en kloof over rots, ruw en onbehouwen, in woestenij en diep geloof door dorpen van een goegemeente langs wegen, aders met een ziel verhard met eerlijke gesteenten van volle waarheid, vast, stabiel helaas, soms wordt het bermbrandlopen of daagt een onverhoedse kuil die…

Wat verheug ik me weer op morgen Want dan mag ik voor je zorgen Twee dagen zal je weer bij me zijn Twee dagen lang vol zonneschijn Je fleurt me op heelder dagen Je komt de spoken weer verjagen Je blonde krullen en je lieve lach Doen die verdwijnen als bij toverslag De ganse dag vol van gebabbel Een groot papier met jouw gekrabbel Ook al…

gaat heen en vermenigvuldigt u de natuur geeft beweeglijk in vele kleuren fladderend buigend flirtend naaiend stuivend zaaiend barend groeiend bloeiend springend uit vliegend zichzelf weer door meneer pastoor zei vroeger ik weet niet hoe het moet maar als ik veel kinderen zie doen jullie het goed…

toonladders veroveren de nacht een lijster staakt verbaasd zijn lied luistert nieuwsgierig en bespiedt haar, die zijn repertoire verkracht met vrolijke maar valse klanken terwijl zij naar de vogel lacht die verscholen in zijn verenvacht de hemel lijkt te danken voor zijn eigen heldere geluid begint hij haar zacht te begeleiden met zijn stemmige…

Gisteren is het me gelukt Om tien uur sliep ik pas Voor mij is dat heel laat Maar niet voor Paul en Dennis uit mijn klas Als ik die geloven moet Wordt het zeker elf uur Met sloten jus of cola En chocolade, melk én puur Om half acht hoor ik roepen Christiaan, je moet naar bed Even denk ik dan aan Dennis Aan limonade en patat mét Maar…

ik fruitschaal appels van bomen gevallen in jouw handen waar zomer in wegdroomt in roodgeel van opgepoetste buitenkant zet je tanden erin kies voor deze weldaad laat speeksel schuimen in vocht van vitamines laat fruitdeeltjes spelen op je tong in snoepen van smaken…

draai me om en ga liggen mijn goede oor gedrukt tegen het kussen gevuld met boekweit zaaddoosjes je stem dringt zo nauwelijks tot me door en je hebt gelijk dat boos gaan slapen weinig goeds voorspeld maar laat me nu maar kan alleen maar zwijgen…

ik voel de koude wind nog spartelt leven tegen maar vingers zijn te kort om nog meer tegenspel te geven ijskoud merg in mijn botten chemo zal het doen verrotten maar wat blijft krijgt altijd nog een laatste kans mijn haren ben ik kwijt kaal zal ik voor U verschijnen de buitenkant van wie ik was is dag na dag aan het verdwijnen…

voorbij de Romaanse poort uit ongelijke stenen gemetseld heeft een muze die mij bekoort zich op mijn schoot genesteld ik ruik haar geurenpalet dat mij doet zweven door ongekende sferen mij doordringt met scheppende beelden ook al blijft haar tastbare nabijheid onverlet het aardse wil ik niet onteren ik zie in de glans van haar blikken…

Men juicht gewoonlijk niet om doodsberichten, Alleen nu al-Zarqawi is gedood Is in Irak het enthousiasme groot En zie je enkel vrolijke gezichten, Terwijl er ergens toch een vrouw bestaat Die om haar dode zoon een traantje laat.…

woorden vallen woordvallen kiemen in lieden aanzienlijk of arm of beide liederlijk gekleed in dwarse afscheidingen uit het geslacht der paardestaarten avond aan avond wordt er gezongen gewoon zonder gedachte aan klein- of kortheid om de positieve affecthouding tot de zaak uit te drukken de zege duurt niet lang men speelt vals ratificatie…

Cirkels die ze tekenden verdwenen op het strand onder de zachte deken van het stuivende zand Kastelen die ze bouwden werden uiteindelijk prooi van de gulzige zee met zijn zilte golven De zin van de chroniteit symbool van hun liefde uitgesleten weggespoeld verwaaid tot zinloosheid Nu bouwt hij zijn cellen ondoordringbare cocons…

Eerst legden we de ----hoeken toen vulden we het----blauw het vele---groen het --blauw---van je jurk heller blauw-----het water daarna het----geel---van de zomer het---rood---van het bootje waarin we in liefde dreven pasten alles precies in elkaar toen alle stukjes er nog waren…

Heftige emoties breng je niet in zinnen; Zomerzon en zachte wind voeren ze dan mee. Korte woorden kun je niet beminnen; Geesteskracht scheidde de rode zee. Ik liep door duizend kamers heen, allen hun eigen schat bewaard, Met muren hout tot hard als steen uiteindelijk toch wit gestaard. En ik wilde ze forceren; lopen door de straten van…

In een niet te stuiten lente als het leven zich ontvouwt als een lotusbloem. Het welriekende bos na een regenbui een lafenis is voor groei en bloei ervaar dan een diepe adem als het bergen van de Zilvervloot.…

je vertelt me liefde ik kijk je aan je woorden heb ik niet verstaan maar zie je lippen vochtig je tong likt zacht het rood ik wil me niet bewegen ben als de dood om jouw magie te onderbreken praat maar met je handen speel het spel dat tijd vergeet ontdekken heet en altijd samen wordt gespeeld…

kort na negen kwam ik je tegen richting de zon heel even keek je wat verlegen zachtmoedig kwam je uit de lift gegleden je leek ietwat verrast ook ik was hier te gast je was ik zag het aan je ogen uit een ander land je kwam van overzee je liep nu op het strand een zandroos in de hand ook ik kwam hier aan land ooit zag ik…

Weemoedig kijk ik voor mij uit, naar de druppels regen tegen de ruit. Ik staar zonder te verpinken, waarom weet ik niet, ik voel me net een schip, dat begint te zinken. Niet dat ik iets tegen mij heb, neen, maar het is allemaal teveel, mijn energie is weggeëbd. Mijn lach verdrongen, mijn hart verwrongen. Het is nog week, en toch zo…