Alle inzendingen, jaar 2006, week 24

de ruit spiegelde licht half doorzichtig zag hij zich getekend als volleerd figurant transparant naast een langbenige schone met wenkende ogen slechts gescheiden door een breuk ze verbeeldde meer dan het tijdelijk verdrijven van zijn alleenzaamheid maar hij was al gehard door opgeloste fata morgana’s en knipoogde alleen…

in de taveerne voor eeuwig Bertje op de Brouwersgracht spraken wij met drie de frêle schoonheid die nog van de bachwan heette - heb haar naam vergeten - zei leven is als dansen zie ik alleen nog vorm je ziet mij echt niet meer er is geen leven ik word beleefd de ander bleek Suzy beauty van de Commewijne volgens haar was leven wel…

als ik in de spiegel kijk zie ik net niet echt de werkelijkheid ik ben met jou verbonden het spiegelbeeld kan dat doorgronden zie mezelf in jouw perspectief verdwijn niet zo mijn lief als ik in de bossen loop zie ik tussen teer en groen jouw ogen komen je donkere haar je oren uit het niets geboren jouw gezicht gevlochten…

ofschoon je glans in alle dorheid is vergaan klim ik je heuvel op tussen uitgeteerde mozaïeken rust je naam de zon brandt nog eeuwen je faam pijnloos scheurt je marmer open wespen zoeken in de wonde naar het opgedroogde leed maar langs verweerde stenen groeit eenzaam een perzikboom bijna devoot beroer ik zijn droom zelfs een vijgeboom…

mijn schaduw heeft een naam gekregen zij is mijn kleurloos ik, meestal in mij in het zonlicht stapt zij buiten mij is voor, achter, naast mij volgt, zal mij nooit verlaten ze heeft wat rare vormen toch hoort ze echt bij mij zonder mij, is zij er niet zonder haar, zou ik niet zijn soms wil ik wel bij haar vandaan vlucht in de diepe slaap…

wanneer al veel is gezegd en de avond valt na jaren wat voeg ik dan nog toe om toekomst te vergaren het heden te vullen dan wel het verleden te verklaren het blijft dan vaak afwachten in zwijgen en als passief de stiltes aan elkander te rijgen…

Wanneer ik mij in diepe mijmering langs bos en beemd ophou en met kansarme verzekering maar grote vreugd aanschouw …. … hoe een pad zich vult met lentelucht na lange winterpoos en luid kwakend het dril bevrucht verzinkend in het kroos … hoe de goudveil zijn blaadjes spreidt in onbezoedeld kwel en het sleutelbloempje slank gedijt langs…

nog voor het feest gaan we weer even kijken in je bloementuin nee niet voorzichtig aan we staan juist midden in het leven wijs ze maar aan de kleuren die jij aarde hebt gegeven het stille groen van een verlegen puber toen twee knoppen die in alle schoonheid zijn ontloken hebben volwassenheid begroet en maken met de jongste…

Het feest in Kana was al haast voorbij Toen een der bruiloftsgasten sprak: “O Heer, Ik heb geloof ik geen benzine meer”, Waarop de Here Jezus tot hem zei: “Vooruit dan maar, ik maak om u te dienen Van water wijn en dan van wijn benzine.”…

Ogen die elkaar schalks ontmoeten met een onafwendbaar welbehagen dat uitmondt in een vrolijk geflirt waar wij weldra elkanders lippen verkennen in een dans van echte liefde en onbaatzuchtige passie schenken wij elkaar ons gepassioneerde hart door eenvoudig te stellen; ik wil jou. J'entends ton coeur.…

De rust is ingetreden Roerloos liggen bladeren Windvlagen zijn verleden Lage wolken naderen De takken bedekt met dauw Aan mist overgegeven Schimmen achter in het blauw Met het uitzicht verweven Twee bomen door de tijd heen Naar elkaar toe gebogen Hun twijgen vlechten ineen Nevelige atmosfeer Het stenen erfgoed geeft weer Symbolen…

De wereld. Een kerstbal met een kuikenklein haakje aan waarlangs water en lucht kunnen kolken tot uitgebloeide wolken. De wielen waarin de wereld als oerinstinctief ratje probeert terug te sprinten naar moeders tepel waar alles zogezegd begint En elk etmaal draait hij rond hopelijk terug de tijd in maar was het nu links of rechts Wie weet…

edoch ook het volk morde opgejaagd door wetsgeleerden men riep luid van uit de horde wij bouwden deze Babilonische toren met eigenhandig gebakken lucht Julius, daar moogt gij toch niet vertoeven hij staat ten dienste van onze plaatselijke folklore zoek toch in uw eigen nog te graven groeve daar zullen de wormen slechts u toebehoren…

drie berkenboompjes geven mij licht ze kijken mij aan vanuit het duister een lief stilzwijgend bericht brengen ze in licht gefluister het ligt er duimendik bovenop dat die boompjes daar staan als stille getuigen van mijn pech ze kijken me welhaast in droefheid weg maar de boompjes horen mij ook aan en knikken me vriendelijk toe kijk ons…

Een zucht als gerucht. Ze komt, roepen tegels tot stenen en muren. Deuren gaan open, geluid is verstomd. Ruiten tillen blikken naar buiten. Bomen buigen hun takken uiteen. Gevels staan minzaam te knikken. Bollen tot straat in een rood perspectief. Weten dat lijnen in verten verdwijnen alsof horizon oplossing biedt. Zij komt. Haar lachende…

Hij weet ’t niet, maar is een der onbegeerden, die egoïstisch worden en jaloers. Ze suggereren dat hen niets ontbeerde, en zijn verlegen, links, en lichtelijk boers. Hij stopt zich vol met kool en wienerschnitzel, en drinkt zijn kop niet rozig, maar grauwblauw. Hij was ook graag iets anders dan ’t afgietsel van opgekookte jeugd, maar amper…

ik heb je tranen niet geteld maar het was denk ik genoeg om alvast twee halve glazen met elkaar te kunnen drinken ik heb ze voor je weggeveegd om niet weer verdriet te proeven en onze Raki was nog niet op -ik was liever dronken van de drank- maar zoetigheid was allang verdwenen en daarom wat later deden we onze ogen dicht zorgen…

Er hangt een kleur verschoten laken aan de lijn waaruit het water zich een weg naar aarde baant -gelijk de regen druilend uit haar buien traant- denk ik spelend met het slot van dit kwatrijn de buurman buigt voorover uit het raamkozijn hij roept me toe zeg op mijn scherpe blik afgaand verdient je waskunst niet het predikaat hoogstaand mij…

het WK is een gebeuren waar vrouwen niet bij moeten zeuren ze zitten te kijken om te vergelijken tussen hooghouders in vele kleuren het niveau is aan het dalen bij hevig gespetter met palen getrek geruk onder hoge druk dekt men elkaar in groten getale…

Ik verklaar bij deze onze regering voor 100% ziek Ze hadden weer eens wat leuks verzonnen En verloren met houthandel vele tonnen Door te sponsoren in een malafide handel in teak Niemand durft aan Balkenende ooit nog te vragen Waar hij nu weer de “plank” heeft misgeslagen -------------------------------------------------- (De ministeries van…

steeds wanneer ik gebukt ga onder de afgestorven boom zie ik die struik ooit droeg ze vruchten nu liggen er alleen maar bladeren die krampachtig het onkruid bedwingen met stuiptrekkende trillingen op de vlakke grond breekt het beloofde land en snoeit ruw met wilde uithalen de brandende wraak uit ieder slagend uur dat…

ik wist van jou maar iedereen belooft zijn trouw aan kerk en vaandels wat zo onschuldig leek bleek in realiteit jong hout in nieuwe takken jij zocht een stam om weer te enten ik wilde groen en druiven zonder krenten samen gisten we tot tafelwijn jij de grand-cru en ik gaf jou mijn laatste druppeltjes azijn…

jij hebt het nooit geweten de eenacter, opgevoerde brommer ik nam de wijk en week uit stond schuin tegenover jouw kamer vreemd vertrouwd met een onbekende omgeving maar jij gaf nimmer thuis ik stond buiten de werkelijkheid gordijnen kierden niet onverrichterzake keerde ik weer naar wat eens was, mijn huis…

Waar velen zich staan af te jakkeren om hevig zwetend kilo’s kwijt te raken, laat ik mij elke maaltijd lekker smaken door simpelweg te sonjabakkeren. De haring vreet zich ondertussen vet en levert zo de visboer topomzet.…

Zo teer met zacht fluwelen blaadjes het frele aangezicht is uiterlijke schijn Fier rechtop, slechts door de wind gebogen het zwarte hart kloppend van leven wendt ze zich naar de zon De ranke stengel zet zich schrap weet dat hij eens moet buigen Een korte tijd is ze vol leven bloeit in volle pracht In de stilte van de natuur sterft de klaproos…

Mijn broek is kapot Mijn schoenen versleten De wind die langs mijn wangen giert Ik ben je al vergeten Je verstikte me Zo mooi, onherkenbaar Een ongewild gebaar Ik geef het terug Je bent me heel even kwijt Uit elkaar gedreven Voor altijd…

in de lucht stok je je valt lukraak te pletter op ons tegelpad en daantje cirkelt om je dood alles is ook vreemd en groot lapidair 23.1 110605…

heupen die op hoge hakken in de knieën beven lichtvoetig zweven ranke benen slanke tenen in een ludiek moment door je spel geveld weef ik om je frêle leest een stil begeren statig schrijden bevallig glijden hopeloos aan je voet bezwijken.…

andermaal sprak God tot mij in bedekte termen Julius, waar zijt gij toch mee bezig al die woorden die gij laat zwermen uit uw verzen voelt gij u nog in het aardse aanwezig ach Heer, wat is toch mis aan het spontaan roepen te juichen in overvloed ik ben toch niet geschapen om te wachten tot de vermaledijde dood…

alle prikkelingen die hij ontvangt vormen zijn eigen veilige wereld waar de zon meer kan zijn dan een lichtbol van warmte wonderbaarlijk leeft hij het leven en laat hij levens veranderen als zijn lach ook wordt gevangen en zij is de zee van eb naar vloed die dierbaren laat meedeinen tot aan de avond, door de nacht en soms vallen sterren…