Alle inzendingen, jaar 2006, week 25

de soap kleurt grijs de massa rood loop ik er van aan de kassa rinkelt stevig laat flappen wapperen in mijn hoofd is ruimte omdat mijn hersens krimpen bij zwartkijken naar witwassen de schedel vult zich met pulp tevreden knort het zwijn in mij en voelt zich intelligent bedorven kleurt de avond grijs de opwinding blijkt verrot…

Ik zong het zacht, verlangend ingetogen tot jij mij misschien horen zou je lachte wat en praatte over auto`s enzo en je heldendaden met Bacchus en nu: ik zing niet meer niets is er dat ik nog van jou verwacht misschien als jij jezelf niet meer zomaar veracht kan het nog weer gaan stromen maar ach misschien kijk ik dan liefdevol…

ik zag je ogen maar je vragen bleven hangen in de lucht de antwoorden zijn mij altijd ontvlucht ik zag de golven spelen jij een kalme zee ik liet de zon verdwijnen je lachte, zei, ga mee je sportte om te winnen die strijd bond je wel aan ik speelde met de knikkers voor winnen ben ik nooit gegaan jij loopt terwijl ik wandel ik…

Geboeid kijk jij hoe ik een kasteel om jou bouw daar hebben wij geen last van buren met slotgracht zonder ophaalbrug niemand zal ooit naar binnen gluren de ramen zijn van ontsnapvrij glas vanaf de toren tot aan de kelder de wanden worden driedubbeldik behang en schilderwerk blijft helder jij houdt van licht maar ik van jou daarom…

geruisloos kwamen ze weer te voorschijn, vertrouwde beelden uit mijn kinderjaren het huis en de buurt waar ik ooit woonde, de kerk en de oude jongensschool toch zag ik ze nu anders dan voorheen, was het dorp met een gouden gloed omhuld sluimerden straten en bomen in een stralend, tijdloos licht de ochtendzon…

Jij was een avond in mijn tuin. Regen deed vogels zwaarder vliegen, grassen en mossen sneller groeien, mijn huis een vreemde schuilplaats zijn. De kamer onherkenbaar, kromp; geruisloos vielen deuren dicht, de tafel, waar de kat op sliep, verschoof - heel langzaam - maar verschoof. Een bloempot in de hand, stond, ongemerkt veranderd, ik…

Vandaag heeft ze haar verwachtingen en verlangens teruggegeven aan de verwekker, de prijs was te hoog onverwachtse vreugde leek te komen veel te kort, wat haar leven had mogen duren de pijn is vertrokken enkele reis,niet uitgezwaaid gemis en verlangen wieken als schaduwen voor de wind ongrijpbaar, afgedankt als het gerafelde…

"en, genas ie ?" "nee, de kus was zonder passie" de prins bleef een kikker de prinses werd oud en dikker maar na vele, vele jaren van wachten, turen en staren werd de kikker opnieuw verkikkerd een prinses, jong en geen dikkerd hij sprong van blijdschap rond en kwaakte "prinses, hier op de grond" maar haar paard hief zijn poot trapte…

Hij leefde bijzonder gedreven. Genieten was immer z'n streven. Een eendagsvlieg was-ie. Hij zei met veel passie: 'Vandaag is de dag van m'n leven!'…

moeder dronk dagen jenever keek naar de kinderen niet om spuwde haar gal en haar lever dronk dan het gif uit een kom Leentje verzorgde de kleintjes maar zij was zelf nog een kind van de kurken maakte ze treintjes van ouwe kranten een lint en op een avond heeft zij het gedaan voor de kleintjes in hongersnood is zij met een man mee gegaan…

de winter ging aan wijdopen in het nachtland van afwezige rozen in het water tot ijs versteend behangen met dichterswoorden stond hij die ik liefhad ik was zonder gewicht toen ik op mijn tenen de zwarte lucht streelde en zijn stilte liet rusten in de wind wolken schreven ijsvogels op zijn schouders en lieten sneeuw dalen…

mocht je denken mijn gedachten zijn slechts gericht de ander te krenken neen, ik getuig; niet elke waarheid hoeft men te gedenken niets van zulk een zwaar gewicht heb ik mijzelf toegedicht gering zijn mijn daden doch ga voor zuivere ideeën op zonneschijn gericht schenk u mijn rode gladiolen, de liefste feeën ja, zomaar mijn idolen…

Tussen de blinden van verschilferde luiken bereikt mij, als een bedwelmend gedicht, de geur van tijm en lavendelstruiken, drijvend op vroeg geelglorend licht. Door de halfgeopende blaffeturen van mijn pensionkamer, badend in rust, bekijk ik vol weemoed de tufstenen muren van het oude dorp op de heuvelrug. Ik verdrink mij in stilte en bucolische…

oh Heer van MegaWup Bonus en Luchtkasteel uw wuppies zijn op kinderharten staan op breken zo teer nog in de knop gelukkig is er nieuwe kans tot dokken blijft vooral onze kinderen lokken voor één spankaart het wuppie stickervel wij kunnen ze nu zelf plakken met karton en wollen draad gekleurd voor pluiseffect met oogjes uit de knutselshop…

De vogels floten toen jij kwam. Een warm welkom toen je graf werd gesloten. Een betere vriend zullen zij nooit vinden. Voorgoed in mijn hart voor eeuwig mijn beminde.…

ben jij de herder die een eigen kudde waakt de schapen scheidt op grond van hun geblaat ze om de tuinen leidt naar weitjes eigen gras jij hebt het nooit gegeten omdat het bij de buurvrouw groener was je maakt woorden van gemekker componeert hun lied naar eigen keus alleen het zwarte schaap zit jou niet lekker de kudde kent een kneus…

je licht schijnt over de zee de golven nemen je op dan weer zwart eng gewoon ik kan er niet tegenop maar zonder jouw licht heeft mijn leven geen zin mijn ogen volgen je stralen ik voel je diep binnenin.... jij moet altijd blijven bestaan al is het alleen maar voor mij want zonder jouw vuur en warmte is mijn leven zomaar voorbij...…

Er was rouwe op het huis, Er was rouwe in de kluis, Toen de Heer ons gebed had verworpen; Want zo lang als hij leed, Ging een biddende kreet Als een offerand op uit de dorpen. Toen de doodsmare kwam, Zie, mijn wangen zijn stram, Maar ik schreide als het kind van mijn kindren! In der schamelen nood…

Hoe treurig is het met het nieuws gesteld: Het interesseert ons allemaal geen bal – Of dat juist wel, want eerst en bovenal Zijn wij gefocust op het voetbalveld. En wanneer men de naam hoort van Charles Taylor Dan zegt men: "Is dat ook een voetbalspeler?"…

Als in het schijnsel van het dageind -daar in die flauw oranje wenstenlucht- ik kranen dichtdraai, kleppen sluit en vlucht uit zorg en wat mijn krachten ondermijnt, als ik mijn zijn, door taak en tijd omlijnd terugtrek uit de drukte en geducht de poort vergrendel, kom ik met een zucht van opluchting weer thuis waar stilte schijnt. Daar zweven…

Steken in mijn hart ze omarmen me buiten me uit en maken me klein Steken in mijn hart omdat wij, jij en ik zullen zijn...…

Afdalend in het voorportaal van de eeuwige vrede waar een enge ziekte mij verhindert het leven nog langer te vieren en met de dood in mijn ogen tover ik een laatste glimlach om mijn mond op weg naar de finale.…

flikkerende sterren zie ik als ik mijn ogen sluit wriemelende vlekken dansen alle kanten uit priemende pijnen pesten mijn kloppende kop stenen stapelen stevig zich daarbovenop zoveel zware vrachten til ik met mij mee van alles om mij heen zie ik er minstens twee een wankelend evenwicht dwingt tot stoppen mijn mankerende maag kan niets verkroppen…

wezenloos, als al ver gestorven maar ademend zo de adem wil heeft zij haar status verworven in vergetelheid, monddood en stil twee wielen op wat leder veronderstellen nog beweging mijn hart schrikt, maar huilt ook teder toen ik haar glazige ogen haast gedwongen in mij opving van harte gefeliciteerd schreeuwde de gelukwens op haar gesloten…

vruchtvlees vrezend kauwen kaken smakeloos pitten tot puree zonder passie mond half open pruimen lippen ontevree is zij Eva ben ik Adam slangenkuilen om mij heen appelogen lezen leugens wie waarschuwt wie? wie telt voor twee?…

we lezen gedichten meestal doen ze ons niets woorden zijn geen gezichten emoties niet warm of koud voor liefde gaan we niet zwichten omdat niemand toch van ons houdt we kijken naar punten en komma’s voelen het ritme letten op rijm betasten de strofen op niet te veel gein altijd is er wel iets om te vitten bepalen wat dicht is te licht…

Welke onverlaat waagde deze doos te openen? Nu is het toch te laat de weg terug te laten drogen tot klein modderig tapijt. Zet u daarentegen. Bent u al bekomen van de schok slechts één ding te zien achter dit met vlammen en bombastische muziek versierde doek? Daarmee is alles uitgelegd, zelfs de vloek dat u, mijn bevrijder, zich in dit spinnenweb…

Ik denk, dus ik ben aanwezig in de tijd van een lichaam dat verbrokkelt in de kringloop van schepping. Daar kenmerken gedachten zich tussen op en ondergaan, ik vlieg op en ik daal neer als een schommel in en uit de slaap. Een droom van dag en nacht, bewust van zon onbewust van schijn. Tussen hart en ziel ligt een wereld van eigenwijsheid…

'k Ben vreemd te moede .... er vlot iets om me henen als grauwe mistlucht in Novemberlanen; 'k ben droef te moede als een, de borst vol tranen, met 't naar gevoel van nimmermeer te wenen .... 'k Ben laf te moede .... o klaar in 't leven lezen, o nimmer zich met mannenkracht omgorden; o klaar besef van kunnen-zijn en toch-niet-wezen, van willen-zijn…

eens, ja eens zal een schrijfsel van mij tot gedicht worden verheven zullen de kassa's rinkelen dan word ik verheven in de rij der groten dan ben ik opgetogen, zo blij dat de heer het heeft beschikt een oogje dicht te doen en mij gelijk te behandelen met een redactionele zoen zal ik dan naast mijn schoenen lopen of nog gewoon normaal…